Τον 13ο αιώνα η ανθρωπότητα εξελίχθηκε τουλάχιστον σε ένα μέτωπο, σ’ αυτό της καταστολής. Ο πιο διάσημος επιστήμονας του καιρού του, ο Ρογήρος Μπέικον, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνέλαβε το τηλεσκόπιο, το μικροσκόπιο, το αυτοκίνητο, το ατμόπλοιο, το αεροπλάνο και τη στολή του δύτη, παρότι στην εποχή του δεν υπήρχε ακόμα η τεχνολογία που θα έκανε πραγματοποιήσιμες τις ιδέες του ή τα εργαστήρια όπου θα μπορούσε πειραματικά να αποδειχθεί η χρησιμότητά τους.
Για τις προσπάθειές του να δείξει τον δρόμο προς το φως, ο Μπέικον καταδικάστηκε σε φυλάκιση από τους άρχοντες της εποχής (το συμβούλιο των λόρδων και την Εκκλησία του Κυρίου).
Η φυλακή μπορεί να λυγίσει ακόμα και τον μεγαλύτερο οραματιστή και να τον κάνει να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα του έργου του σ’ έναν κόσμο αξεπέραστης άγνοιας, που παραμένει τέτοιος ακριβώς επειδή αυτοί που δεν γνωρίζουν δεν δέχονται ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να τους ξεπεράσει.
“Θα ήθελα η αγάπη μου για την επιστήμη να μην είχε γίνει αιτία να υποβάλω τον εαυτό μου σε τέτοια βάσανα”, έλεγε με ηττοπάθεια ο Μπέικον, προς το τέλος της ζωής του. Πόσα άλλα φωτισμένα μυαλά δεν έφτασαν στο ίδιο συμπέρασμα: στο ότι η ικανότητά τους να βλέπουν αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι αποδείχτηκε μάλλον κατάρα παρά ευλογία; Μήπως η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά, αλλά προτίμησαν να σιωπήσουν από φόβο;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου