Πληγωμένοι ως είναι από το παρελθόν, με λαχτάρα για αποδοχή και κατανόηση, προσπαθούν με κάθε τρόπο να γεμίσουν αυτά τα κενά, καταλήγοντας να μαζεύουν κάθε συναισθηματικό σκουπίδι που αποβάλλεται από τις τρύπες των άλλων, ίσα – ίσα για να γεμίσει με τον όγκο του και να ξανασυναρμολογηθεί το γεμάτο οπές κορμί τους.
Και είμαστε και εμείς οι άνθρωποι περίεργα όντα… ψάχνουμε το άλλο μας μισό για να ολοκληρωθούμε, τρώμε τον κόσμο όλο στην κυριολεξία για να το πετύχουμε, χωρίς να αναλογιζόμαστε ότι κάθε φορά χάνουμε κι ένα μας κομμάτι. Και γεμίζουμε τρύπες! Και μετά διαμπερείς όπως είμαστε, ευχόμαστε ο επόμενος που θα βρεθεί στη ζωή μας και μας θα ακουμπήσει, να έχει τις δικές του τρύπες σε διαφορετικό σημείο απ’ τις δικές μας, μπας και μπαλώσουμε λίγο ο ένας τον άλλον γιατί κάνει πολύ κρύο εκεί έξω και είμαστε γυμνοί.
Όμως φίλοι μου ένα μπάλωμα δεν μπορεί ποτέ να ενσωματωθεί πάνω μας, να γίνει ένα με εμάς. Είναι καταδικασμένο να μείνει για λίγο. Τόσο, ώσπου να αρχίσει να μπάζει, όσο αντέχουν τα νήματα που το κρατούν τοποθετημένο.
Στη ζωή μας δεν πρέπει να αποζητούμε το άλλο μας μισό γύρω μας αλλά μέσα μας! Πρέπει να αισθάνεσαι ολόκληρος για να μπορείς να δώσεις και στον άλλον χωρίς να βρεθείς ζημιωμένος, γιατί η έλλειψη έχει αφαιρετικό χαρακτήρα. Πώς θα δώσεις όταν δεν έχεις, όταν έχεις την ανάγκη να σου δώσουν; Πάψε να αποζητάς λοιπόν το άλλο σου μισό και βρες ακόμα ένα ολόκληρο, για να ανταλλάζετε χωρίς να υπάρχει ζημιωμένος και ευνοημένος. Έτσι τουλάχιστον θα είσαι αξιοπρεπής και έντιμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου