Οι γονείς προσπαθούν απεγνωσμένα να τον καταλάβουν, να τον πείσουν ότι τον κατάλαβαν, να κάνουν σαν να τον καταλαβαίνουν, να δείχνουν ότι έχουν καταλάβει....
Φυσικά χωρίς αποτέλεσμα, αφού ο γιος τους επαναλαμβάνει «Αφήστε με, δεν με καταλαβαίνετε!».
Το ότι οι γονείς έχουν κολλήσει στη στερεότυπη όσο και άγονη απάντηση «Μα όχι, όχι, πως δεν σε καταλαβαίνουμε, αφού σε καταλαβαίνουμε», δείχνει ότι ο κόσμος των γονιών κι ο κόσμος του παιδιού δεν συναντιούνται, ενώ ταυτόχρονα οι γονείς δεν έχουν τρόπο να συναντήσουν το παιδί τους στον δικό του κόσμο.
Κάτι που θα μπορούσαν να το επιχειρήσουν με κάποιες άλλου είδους απαντήσεις, όπως ενδεχομένως οι εξής:
A. Να κάνουν μια καλή, εύλογη μαντεψιά ως προς το τι στ' αλήθεια απασχολεί το παιδί τους και να τη μοιραστούν μαζί του λέγοντάς του, για παράδειγμα:
«Παιδί μου έχω την εντύπωση ότι αυτό που σε απασχολεί είναι το τάδε ζήτημα: o φίλος σου που.../το ότι στο σχολείο.../το ότι ο αδελφός σου.../κ.λπ.».
Το παιδί κατά πάσα πιθανότητα, αν ήθελε να το καταλάβουν οι γονείς του, είτε ήταν σωστή η μαντεψιά είτε όχι θα αισθανόταν ότι όντως μοιράζονται τον κόσμο του. Ακόμη και αν δεν το αναγνώριζε, η ένταση πιθανότατα θα εκτονωνόταν.
Β. Να του πουν και να του δείξουν ότι σέβονται εκείνο που αισθάνεται, γιατί ίσως το έχει ανάγκη σε κάποια σημεία να είναι ο δικός του κόσμος απρόσιτος στους γονείς του (έκφραση της επιθυμίας αυτονόμησής του).
Και ότι θα είναι πάντα στη διάθεσή του για να μιλήσουν, τη στιγμή που το ίδιο το παιδί θα αισθανθεί ότι το θέλει.
Οπότε –και πάλι άσχετα από το τι θα απαντήσει το παιδί- οι γονείς του δείχνουν ότι όχι μόνο μπορούν να μοιραστούν τον κόσμο του, να τον αποδεχτούν, να τον σεβαστούν, αλλά και ότι «δεν το παίρνουν προσωπικά το θέμα», νιώθοντας θυμό ή απελπισία «επειδή δεν επικοινωνούμε κ.λπ.»
Τα Παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου