ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ Ο ΠΑΡΙΟΣ: ΙΣΟΣ ΚΙΝΑΙΔΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΗΣ ΠΟΡΝΗΣ Ο ΝΟΥΣ

Γέννηση: 680 π.Χ. (περίπου), Πάρος

Θάνατος: 645 π.Χ. Νάξος

«ΙΣΟΣ ΚΙΝΑΙΔΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΗΣ ΠΟΡΝΗΣ Ο ΝΟΥΣ»

(=Το ίδιο μυαλό έχουνε ο πούστης κι η πουτάνα).

Tο εξαίρετο αυτό ποίημα του Αρχιλόχου του Παρίου είναι από την περίφημη «Παλατινή Ανθολογία» (328, W). 

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ (αρχαίο κείμενο, 328 W):

«Ἴσος κιναίδου καὶ κακῆς πόρνης ὁ νοῦς
χαίρουσιν ἄμφω λαμβάνοντες κέρματα
κινούμενοί τε καὶ διατρυπώμενοι
βινούμενοί τε καὶ διεσπεκλωμένοι
γομφούμενοί τε καὶ διασφηνώμενοι
χορδούμενοί τε καί κατασποδούμενοι.
Ἀμφοῖν δ’ ὀχευτὴς οὐκ ἀπέχρησέν ποθ’ εἷς,
ἀλλ’ αἰὲν ἄλλο κἂλλο λασταύρων ὅλον
εἰδῆνον ἐκροφοῦντες ἥδονται πέος,
πειρώμενοί τε μειζόνων καὶ πασσόνων
νεύρων, κυβιστώντων τε διφώντων θ’ ὁμοῦ
ἅπαντα τἄνδον σύν τε δηιούντων βαθὺ
δεινοῦ βερέθρου χάσμα, καὶ διαμπερὲς
μέσου προκοπτόντων παράχρις ὀμφαλοῦ.
τοιγὰρ καπρῶσα μαχλὰς ἄρδην ἐρρέτω
πασχητιώντων εὐρυπρώκτων σὺν γένει·
ἡμῖν δὲ Μουσῶν καὶ βίου σαόφρονος
μέλοι φρέαρ τε, τοῦτο γιγνώσκουσ’ , ὅτι
ἥδ’ ἐστὶ τέρψις, ἥδ’ ἀκίβδηλος χαρά,
ἥδ’ ἡδονὴ πέφυκε, μὴ συνειδέναι
αἰσχρᾶι ποθ’ ἡδυνθεῖσιν αὑτοῖς ἡδονῆι.»

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ για να αντιληφθείτε τι πίστευαν για τους κιναίδους οι Αρχαίοι μας πρόγονοι… Ζητάμε συγγνώμη για τις αισχρές λέξεις που θα διαβάσετε, αλλά τι να κάνουμε; Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ποιήματα των Αρχαίων Ελλήνων, πραγματικό στολίδι της «Παλατινής Ανθολογίας», που στα 191 χρόνια υπάρξεως του Ελληνικού Κράτους, ποτέ κανείς δεν τόλμησε να το βάλει σε κάποιο σχολικό αναγνωστικό!..

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ: 

«Το ίδιο έχουνε μυαλό ο πούστης κι η πουτάνα:
κι οι δύο χαίρονται σαφώς αν κάποιος τους πληρώνει...
κουνιούνται για να πηδηχτούν, τρυπιούνται, καβαλιούνται,
καρφώνονται, ξεσκίζονται και διαρκώς γαμιούνται.
Τον ίδιο να ’χουνε γαμιά, το φέρουνε βαρέως
κάθε φορά επιθυμούν νά ’βρουν κι έν’ άλλο πέος.
Να δοκιμάζουνε καυλιά παχιά και πιο μεγάλα
που μέσα τους να χώνονται, στη φοβερή κουφάλα...
αλύπητα να τους τρυπούν, αυτό πώς τους αρέσει
και από μέσα ως του αφαλού να φτάνουνε τη μέση.
Να πάνε οι ξεκωλιάρηδες κι οι πόρνες στα κομμάτια!
Στις Μούσες μόνο να ’χουμε εμείς στραμμένα μάτια ·
εκεί είναι η γνήσια χαρά, η απόλαυση κι η τέρψη
σε ηδονές αισχρές κανείς την προσοχή μη στρέψει.»

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ Ο ΠΑΡΙΟΣ

Ο Αρχίλοχος (π. 680 π.Χ. - 630 π.Χ.) ήταν αρχαίος λυρικός ποιητής.

Απόσπασμα που βρίσκεται σήμερα στην συλλογή παπύρων στην Κολωνία της Γερμανίας. (P. Köln II 58)

Συνέθεσε ελεγείες, ύμνους και ποιήματα σε ιαμβικό και τροχαϊκό μέτρο. Θεωρείται ο δημιουργός του λόγιου ιάμβου και της χρήσης του με σκοπό τη σάτιρα. Ιδιαίτερα γνωστός έμεινε ο στίχος του "Πολλ' οίδ' ἀλώπηξ, ἐχῖνος δέ έν, μέγα", μετάφραση: Η αλεπού ξέρει πολλά και ο σκαντζόχοιρος ένα, μεγάλο.

Η Παλατινή Ανθολογία περιλαμβάνει δύο επιγράμματα του Αρχίλοχου (VI 133 και VIΙ 441).

Γεννήθηκε στη Πάρο και γνώρισε τη μεγαλύτερη του ακμή περίπου το 650 π.Χ. Ο πατέρας του, Τελεσικλής, καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και υπήρξε αρχηγός της αποικιστικής εκστρατείας στη Θάσο. Από αυτόν κληρονόμησε το ριψοκίνδυνο χαρακτήρα και το θαρραλέο αποικιστικό πνεύμα. Μητέρα του ήταν η δούλα Ενιπώ, η οποία τον προίκισε με τη γνώση της λαϊκής γλώσσας και την ευαισθησία της ταπεινής της καταγωγής.

Έζησε πολυτάραχη ζωή και αναγκάστηκε να γίνει μισθοφόρος. Πολέμησε στην Ιωνία, στη Θράκη, στη Μακεδονική Τορώνη και στην Εύβοια. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Νάξιους, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς αν ο Νάξιος Κόρακας τον σκότωσε στη Νάξο ή στην αποικία της, που βρισκότανε στη Θράκη. Ο αριστοκράτης Κριτίας κατηγορεί τον Αρχίλοχο πως ο ίδιος ο ποιητής είναι υπεύθυνος για όσα του προσάπτουν και την κακή φήμη που απέκτησε. Σημαντική βιογραφική μαρτυρία για τον ποιητή αποτελεί και η επιγραφή από την Πάρο, που δημοσίευσε πρώτος ο Ν. Κοντολέων.

Ανάθημα από τον τάφο του Αρχιλόχου: ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ ΠΑΡΙΟΣ ΤΕΛΕΣΙΚΛΕΟΣ ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ... Αρχαιολογικό Μουσείο Πάρου

Για τον χρόνο της ζωής του ποιητή διατυπώθηκαν κατά καιρούς διάφορες απόψεις. Είναι σήμερα βέβαιο πως ο ποιητής έζησε και έγραψε στα μέσα του 7ουπ.Χ. αιώνα. Εκεί μας οδηγούν και οι εσωτερικές ενδείξεις από τους ίδιους τους στίχους του. Έτσι στο απόσπασμα 122 W. (= 74D.,), όπου γίνεται λόγος για έκλειψη Ηλίου, αποτελεί ένα βασικό τεκμήριο, διότι η χρονολόγηση της έκλειψης αποτελεί ένδειξη και ξέρουμε σήμερα ότι οι στίχοι αναφέρονται στην έκλειψη της 6ης Απριλίου του έτους 648 π.Χ. Πρόκειται για την παλαιότερη ακριβή χρονολογία που έχουμε στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία.