χάρις ἡ χθονία νὺξ ἀπόκειται
πενθεῖν οὐ χρή· νέμεσις γάρ.
ΑΝ. ὦ τέκνον Αἰγέως, προσπίτνομέν σοι.
1755 ΘΗ. τίνος, ὦ παῖδες, χρείας ἀνύσαι;
ΑΝ. τύμβον θέλομεν
προσιδεῖν αὐταὶ πατρὸς ἡμετέρου.
ΘΗ. ἀλλ᾽ οὐ θεμιτὸν κεῖσ᾽ ‹ἐστὶ› μολεῖν.
ΑΝ. πῶς εἶπας, ἄναξ, κοίραν᾽ Ἀθηνῶν;
1760 ΘΗ. ὦ παῖδες, ἀπεῖπεν ἐμοὶ κεῖνος
μήτε πελάζειν ἐς τούσδε τόπους
μήτ᾽ ἐπιφωνεῖν μηδένα θνητῶν
θήκην ἱερὰν ἣν κεῖνος ἔχει.
καὶ ταῦτά μ᾽ ἔφη πράσσοντα καλῶς
1765 χώραν ἕξειν αἰὲν ἄλυπον.
ταῦτ᾽ οὖν ἔκλυεν δαίμων ἡμῶν
χὠ πάντ᾽ ἀίων Διὸς Ὅρκος.
ΑΝ. ἀλλ᾽ εἰ τάδ᾽ ἔχει κατὰ νοῦν κείνῳ,
ταῦτ᾽ ἂν ἀπαρκοῖ· Θήβας δ᾽ ἡμᾶς
1770 τὰς ὠγυγίους πέμψον, ἐάν πως
διακωλύσωμεν ἰόντα φόνον
τοῖσιν ὁμαίμοις.
ΘΗ. δράσω καὶ τάδε καὶ πάνθ᾽ ὁπόσ᾽ ἂν
μέλλω πράσσειν πρόσφορά θ᾽ ὑμῖν
1775 καὶ τῷ κατὰ γῆς, ὃς νέον ἔρρει,
πρὸς χάριν· οὐ δεῖ μ᾽ ἀποκάμνειν.
ΧΟ. ἀλλ᾽ ἀποπαύετε μηδ᾽ ἐπὶ πλείω
θρῆνον ἐγείρετε·
πάντως γὰρ ἔχει τάδε κῦρος.
πενθεῖν οὐ χρή· νέμεσις γάρ.
ΑΝ. ὦ τέκνον Αἰγέως, προσπίτνομέν σοι.
1755 ΘΗ. τίνος, ὦ παῖδες, χρείας ἀνύσαι;
ΑΝ. τύμβον θέλομεν
προσιδεῖν αὐταὶ πατρὸς ἡμετέρου.
ΘΗ. ἀλλ᾽ οὐ θεμιτὸν κεῖσ᾽ ‹ἐστὶ› μολεῖν.
ΑΝ. πῶς εἶπας, ἄναξ, κοίραν᾽ Ἀθηνῶν;
1760 ΘΗ. ὦ παῖδες, ἀπεῖπεν ἐμοὶ κεῖνος
μήτε πελάζειν ἐς τούσδε τόπους
μήτ᾽ ἐπιφωνεῖν μηδένα θνητῶν
θήκην ἱερὰν ἣν κεῖνος ἔχει.
καὶ ταῦτά μ᾽ ἔφη πράσσοντα καλῶς
1765 χώραν ἕξειν αἰὲν ἄλυπον.
ταῦτ᾽ οὖν ἔκλυεν δαίμων ἡμῶν
χὠ πάντ᾽ ἀίων Διὸς Ὅρκος.
ΑΝ. ἀλλ᾽ εἰ τάδ᾽ ἔχει κατὰ νοῦν κείνῳ,
ταῦτ᾽ ἂν ἀπαρκοῖ· Θήβας δ᾽ ἡμᾶς
1770 τὰς ὠγυγίους πέμψον, ἐάν πως
διακωλύσωμεν ἰόντα φόνον
τοῖσιν ὁμαίμοις.
ΘΗ. δράσω καὶ τάδε καὶ πάνθ᾽ ὁπόσ᾽ ἂν
μέλλω πράσσειν πρόσφορά θ᾽ ὑμῖν
1775 καὶ τῷ κατὰ γῆς, ὃς νέον ἔρρει,
πρὸς χάριν· οὐ δεῖ μ᾽ ἀποκάμνειν.
ΧΟ. ἀλλ᾽ ἀποπαύετε μηδ᾽ ἐπὶ πλείω
θρῆνον ἐγείρετε·
πάντως γὰρ ἔχει τάδε κῦρος.
***
ΘΗ. Κόρες, τον θρήνο σταματήστε. Το πένθοςδεν ταιριάζει σ᾽ όσους η χθόνια νύχτα
τους χαρίστηκε. Η αχαριστία αυτή δεν συγχωρείται.
ΑΝ. Του Αιγέα γιε, προσπέφτουμε στα γόνατά σου.
1755 ΘΗ. Τί περιμένετε από μένα, κόρες;
ΑΝ. Τον τάφο θέλουμε να δούμε
του πατέρα μας.
ΘΗ. Όμως αυτό δεν είναι θεμιτό, σε τόπο απρόσιτο —
ΑΝ. Πώς είπες, της Αθήνας βασιλιά και κύριε;
1760 ΘΗ. Κόρες, μου το απαγόρευσε εκείνος·
κανείς θνητός δεν επιτρέπεται να πλησιάσει
τον ιερό του τύμβο όπου αναπαύεται,
φωνή ανθρώπου εκεί δεν πρέπει ν᾽ ακουστεί.
Αν, είπε, σεβαστώ την τάξη αυτή,
1765 τη χώρα θα κρατήσω απρόσβλητη από κακό.
Τ᾽ άκουσε αυτά ο θεός μας, κι ο Όρκος τ᾽ άκουσε,
του Δία ο γιος, που ακούει τα πάντα.
ΑΝ. Αν είναι εκείνου η επιθυμία αυτή,
μου φτάνει. Αλλά κι εσύ φρόντισε
1770 να μας στείλεις στην πανάρχαιη Θήβα,
μήπως προλάβουμε και σταματήσουμε
το αμοιβαίο φονικό που απειλεί τ᾽ αδέλφια μας.
ΘΗ. Αυτό θα γίνει. Θα γίνουν όμως
κι όλα τ᾽ άλλα που μέλλεται να κάνω
για το δικό σας το καλό και για τη χάρη
εκείνου, που λίγο πριν άφαντος έγινε
1775 κάτω απ᾽ τη γη. Με τίποτα δεν πρέπει
άπρακτος να μείνω.
ΧΟ. Ήσυχα τώρα. Περίσσεψαν
οι τόσοι θρήνοι σας. Βρήκε εδώ
η ιστορία το τέλος της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου