Το θλιβερό στη ζωή είναι ότι η επιστήμη συγκεντρώνει γνώση πιο γρήγορα απ’ ό,τι η κοινωνία αποκτά σοφία

Είναι σημαντικό σε αυτή την άγνωστη και πρωτοφανή εποχή που διανύουμε να συνειδητοποιούμε ότι με τη συμπεριφορά μας (ειδικά τη διαδικτυακή), με λίγες απλές ρυθμίσεις μπορεί να σκιαγραφηθεί η προσωπικότητά μας, ακόμη και η ηθική μας υπόσταση. Η άγνοια που έχουμε σχετικά με τα δεδομένα που συλλέγονται στη διάρκεια όλων αυτών των ωρών ζωής που περνάμε μπροστά στις οθόνες μας, μας δίνει μια ψευδή αίσθηση έλλειψης ευθύνης που απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Κάθε διαδικτυακή μας στιγμή, όχι μόνο καταγράφεται, αλλά συμβάλει σε μετρικές διαφόρων στατιστικών. Κατά συνέπεια “οι τάσεις” μας χρησιμοποιούνται για διαφημιστικούς και όχι μόνο σκοπούς. Το ζήτημα δεν είναι να κρίνουμε αυτό το γεγονός, αλλά αντιθέτως να αναλάβουμε ευθύνη για τη διαδικτυακή μας συμπεριφορά.

Ίσως η καταγραφή των συνηθειών και προτιμήσεών μας, μας δείξει ολοφάνερα αν είμαστε οι άνθρωποι που θα πραγματικά θα θέλαμε και αν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο πολύτιμη είναι η επιλογή μας, ειδικά όταν αυτή καθορίζει προς τα που θα κινηθεί το γενικότερο σύνολο.

Καλώς ή κακώς, δεν γίνεται να σταματήσουμε την ασύλληπτη δύναμη του Διαδικτύου. Μπορούμε όμως να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες τις οποίες παρέχει ο ιστός, που θα οδηγήσουν σε κοσμοϊστορικές ανακαλύψεις αν συνδυαστούν καταλλήλως. Εμείς στεκόμαστε μουδιασμένοι, ανήμποροι να αντιληφθούμε αυτή την ιστορική δημιουργία που μας αναγκάζει τώρα, ακόμη πιο αυστηρά από παλιά, να αναλάβουμε ευθύνη για τις επιλογές μας.

Από μόνη της η τεχνολογία, είναι απολύτως ουδέτερη. Η χρήση της, όμως, καθόλου ουδέτερη. Θα επιταχύνει την τελική πτώση του πολιτισμού ή θα τον σώσει; Η δική μας ζωή πόσο ρόλο μπορεί να παίξει;

Επειδή ακριβώς στο διαδίκτυο επικρατεί ένα χάος όπου υπάρχουν τα πάντα, είναι πολύ δύσκολη η επιλογή. Το ότι οι άνθρωποι μπορεί να παραλύσουν μπροστά στην ελευθερία είναι κάτι που μπορεί να φανεί στο παρακάτω παράδειγμα. Ένας καλλιτέχνης έχει μπροστά του ένα τεράστιο καμβά κι ένα μικρότερο. Αυτόν που επιλέγει είναι ο μικρότερος, διότι εκεί έχει μια οριοθέτηση η οποία του επιτρέπει να ξεδιπλώσει τη δημιουργικότητά του πιο εύκολα. Έτσι συμβαίνει κατ’ αναλογία στο χρήστη του διαδικτύου. Η τεράστια ελευθερία που έχει τον παραλύει και έτσι χάνει την πραγματική δύναμη που του ανήκει και του αναλογεί. Γι’ αυτό και καταλήγει να “σερφάρει” όλο στα ίδια και τα ίδια.

Αν τολμήσει είτε ο καλλιτέχνης, είτε ο χρήστης, να δράσουν σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο, και να χρησιμοποιήσουν όλα τους τα μέσα, τότε μάλλον θα συμβούν θαύματα που θα διαδίδονται με την ταχύτητα του φωτός.

“Η επιστήμη και η τέχνη ανήκουν σε όλο τον κόσμο, και μπροστά τους εξαφανίζονται όλα τα σύνορα” – Βόλφγκανγκ Γκαίτε