Η γαλήνη δεν είναι νοητικό αποτέλεσμα
Η γαλήνη ανήκει στο πνεύμα, μια αντανάκλαση της πνευματικής επίτευξης. Γι' αυτό δεν ξέρουν τίποτα από γαλήνη. Αντίθετα, γίνονται αναρίθμητες προσπάθειες να κατανοήσουν το μυαλό, την ασθένειά του, τις τάσεις του, για να καταλάβουν την πλήρη κατάσταση του μυαλού και να προσπαθήσουν να το οργανώσουν πιο αποτελεσματικά. Αλλά όλες αυτές οι προσπάθειες δεν πρόκειται να οδηγήσουν προς τη γαλήνη.
Η γαλήνη είναι κάτι που επιτυγχάνεται όταν υπερβαίνετε το μυαλό, όταν μπορείτε να προχωρήσετε πέρα από το μυαλό, όταν το μυαλό έχει γίνει κάτι παρελθοντικό.
Στο επίπεδο του μυαλού, δεν υπάρχει τίποτα που να μοιάζει με γαλήνη. Όσο οργανωμένο κι αν είναι το μυαλό, το περισσότερο που μπορεί να συμβεί είναι να μπορέσει ίσως να ανέχεται καλύτερα την αναταραχή - δεν μπορεί να είναι ποτέ γαλήνιο. Άλλο είναι να μπορεί να αντέχει την αναστάτωση, και άλλο να βρίσκεται σε κατάσταση γαλήνης. Άλλο είναι να είναι υγιές, και άλλο να μπορεί να αντέχει την ασθένεια.
Σήμερα, όποια πρόοδος κι αν γίνεται στην ψυχολογία, ό,τι κι αν γίνεται στην ψυχιατρική, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν καλύτερα την αναταραχή μέσα τους. Δεν μπορεί ποτέ να τους δώσει εσωτερική γαλήνη. Ο άνθρωπος γίνεται γαλήνιος μόνο στο τρίτο επίπεδο - στο επίπεδο της ψυχής.
Γιατί ο άνθρωπος γίνεται γαλήνιος μόνο στο επίπεδο της ψυχής; Γιατί το σώμα πεινάει και χρειάζεται τροφή. Το μυαλό πεινάει, χρειάζεται χαρά. Με τον ίδιο τρόπο, η ψυχή πεινάει, χρειάζεται την απόλυτη πραγματικότητα: την τροφή της ψυχής.
Επίγνωση της ήδη υπάρχουσας γαλήνης
Και την ημέρα που μπαίνετε σε αυτό το τρίτο επίπεδο, συνειδητοποιείτε ποια είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Αμέσως όταν συναντάτε την απόλυτη πραγματικότητα, βιώνετε την ευτυχία της γαλήνης που διαποτίζει ολόκληρη τη ζωή σας.
Όταν το βιώσετε αυτό, δεν μπορείτε να το χάσετε ξανά. Η αλήθεια είναι: ούτε τώρα έχει χαθεί, απλώς δεν έχουμε επίγνωση της παρουσίας της. Δεν είναι δυνατόν να τη χάσουμε ποτέ. Είναι πάντα παρούσα μέσα μας. Είναι λες και μέσα στο σπίτι κάποιου είναι κρυμμένος ένας θησαυρός, αλλά εκείνος κάνει κύκλους απ' έξω, περιφέρεται απ' έξω. Όσο περισσότερο περιφέρεται, τόσο περισσότερο ξεχνάει τον δρόμο για να μπει μέσα, και του γίνεται συνήθεια να περιφέρεται, γίνεται ένα μοτίβο. Τώρα βλέπει μόνο αυτό το μονοπάτι και συνεχίζει να κινείται σε αυτόν τον γνωστό δρόμο.
Σταδιακά η μνήμη του σβήνει τόσο πολύ ώστε δεν θυμάται καν ότι μέσα υπάρχει ένας θησαυρός. Και επειδή περιφέρεται έξω συνεχώς ρωτάει όποιον συναντά: «Πού είναι ο θησαυρός; Τι ψάχνω; Τι ελπίζω να βρω; Δεν ξέρω τίποτα». Ωστόσο, όλη αυτή την ώρα κάνει κύκλους γύρω από τον θησαυρό.
Στην απλότητα ο εγωισμός πεθαίνει
Η κατάσταση του ανθρώπου είναι παρόμοια με αυτό και γι' αυτό βρίσκεται σε αναταραχή. Δεν είναι σε θέση να αποκτήσει αυτό που του ανήκει επειδή δεν ξέρει ότι το έχει ήδη. Δεν έχει επίγνωση του τι κατέχει. Σπαταλάει όλη του τη ζωή τριγυρίζοντας άσκοπα.
Αναταραχή σημαίνει: να περιφέρεσαι έξω. Γαλήνη σημαίνει: να μπαίνεις μέσα.
Αλλά πώς μπαίνει μέσα κανείς; Στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό να μπει κανείς μέσα. Απλό δεν σημαίνει εύκολο. Δεν σημαίνει ότι μπορεί να κατακτηθεί φτηνά. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να είναι κάτι ευθύ και απλό.
Είναι εύκολο να είσαι περίπλοκος, και πολύ δύσκολο να είσαι απλός επειδή στην απλότητα ο εγωισμός δεν νιώθει ικανοποίηση, αλλά όταν είναι περίπλοκος ο εγωισμός αισθάνεται μια τεράστια τόνωση.
Ο εγωισμός πεθαίνει στην απλότητα επειδή δεν λαμβάνει τροφή.
Μοιάζει παράξενο να ακούτε ότι είναι δύσκολο να είναι κανείς απλός. Μη θεωρείτε ότι το απλό είναι εύκολο. Και ωστόσο είναι εύκολο, επειδή η απλότητα είναι η φύση σας, και δεν μπορεί να είναι δύσκολο να πετύχετε αυτό που είναι η φύση σας. Δεν μπορεί να είναι δύσκολο να πετύχουμε αυτό που είναι ήδη μέσα μας. Δεν μπορεί να είναι δύσκολο να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Αλλά έχει γίνει πολύ δύσκολο επειδή για πολλές ζωές περπατούσαμε σε ένα μονοπάτι που δεν έχει σχέση με το μέρος που θέλουμε να πάμε.
Και επειδή περπατάμε σε αυτό τον δρόμο για τόσες ζωές, η συνήθεια έχει ριζώσει τόσο βαθιά ώστε δεν μπορούμε να γυρίσουμε τα κεφάλια μας προς τους εαυτούς μας. Είναι λες και ο λαιμός μας έχει παραλύσει.
Αν ζητήσουμε από έναν άνθρωπο ο λαιμός του οποίου έχει παραλύσει να γυρίσει το κεφάλι του και να κοιτάξει προς τα πίσω, θα πει «Είναι πολύ δύσκολο», και εμείς θα απαντήσουμε: «Πού είναι η δυσκολία; Απλώς γύρνα το κεφάλι σου και κοίτα». Εκείνος θα ανταπαντήσει: «Αυτό που λες είναι σωστό, αλλά ο λαιμός μου είναι πολύ άκαμπτος, και δεν μπορεί να γυρίσει. Ο λαιμός μου θα γυρίσει μόνο αν γυρίσω ολόκληρος. Ο λαιμός μόνος του δεν μπορεί να γυρίσει». Αλλά ο άνθρωπος θέλει να κοιτάξει προς τα πίσω γυρίζοντας μόνο το λαιμό του, και γι' αυτό είναι ανίκανος να γυρίσει πίσω. Ολόκληρος ο άνθρωπος, πρέπει να γυρίσει προς τα πίσω. Μόνο τότε μπορεί να επιστρέψει.
Γι' αυτό το Τάο, ο καθολικός νόμος, είναι η ολοκληρωτική μεταμόρφωση της ζωής. Δεν είναι απλώς ένα γύρισμα του λαιμού. Οι ποιητές λένε: «Απλώς χαμήλωσε το κεφάλι και θα δεις». Δεν μπορείτε να δείτε καμία εικόνα μέσα σας χαμηλώνοντας το κεφάλι σας μονάχα λίγο.
Δεν πρέπει να χαμηλώσει μόνο το κεφάλι αλλά ολόκληρος ο άνθρωπος. Είναι μια ολόκληρη αλλαγή, μια ολόκληρη μεταστροφή. Γι' αυτό δεν πρέπει να χαμηλώσει μόνο ο λαιμός, μόνο τα άκρα, αλλά πρέπει να σκύψει ολόκληρος ο άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου