Ρίχνει τον εγωισμό του όποιος αγαπάει περισσότερο

Άλλοι θα το πουν αδυναμία, γι’ άλλους πάλι είναι δύναμη μεγάλη. Όπως και να ‘χει, αυτός που αγαπάει είναι αυτός που επιμένει, που υποχωρεί, αυτός που κάνει υπομονή, ακόμη κι αυτός που συμβιβάζεται. Συμβιβάζεται, ναι, γιατί προτιμάει ακόμα κι αυτό το λίγο που έχεις να του δώσεις παρά ένα τίποτα μακριά σου. Αγαπάει αυτός που σφίγγει τα δόντια, κάνει γροθιά τα χέρια και καταπίνει τη χοντράδα που πέταξες, κι ας τον πόνεσε βαθιά.

Μούτρα, πείσματα και γκρίνιες, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Μες στο παιχνίδι, μέρος αυτού, όχι, όμως, ολόκληρο το παιχνίδι. Είναι για λίγο, ίσα-ίσα για να δώσουν λίγη ένταση, να σπάσουν τη ρουτίνα και να φέρουν ύστερα περισσότερα γέλια. Κι όλα αυτά, όταν υπάρχει κάποιος που υποχωρεί. Κάποιος που κάνει πραγματική υπερπροσπάθεια για να σε έχει δίπλα του, κάποιος που ξέρει ν’ αγαπά.

Κάποιος που ρίχνει τον εγωισμό του, γιατί ο εγωισμός δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη. Είναι, ίσως, η απόδειξη ότι τα ετερώνυμα κάθε άλλο παρά έλκονται. Δε βάζει κανείς τον εαυτό του πάνω από κάποιον που αγαπά αληθινά, γιατί, απλά, όταν έχεις πληγώσει εκείνον που αγαπάς, καταλήγεις να μισείς το ίδιο σου το είναι. Ζεις, όντως, μακριά από εκείνον τον έναν που για χάρη του θα έδινες τα πάντα;

Και τώρα θα ξεκινήσουν τα γνωστά περί αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. «Έχουμε κι εμείς τα όριά μας, δεν ανεχόμαστε τα πάντα, δεν είμαστε μαλάκες» ξέρετε, δε συνεχίζω, απλώς απορώ. Πώς γίνεται, τη στιγμή που η ίδια η αγάπη δεν έχει όρια, να βάζουμε εμείς όρια στις αντοχές μας σ’ αυτήν; Ποτέ δεν ξέρεις πόση υπομονή αντέχεις να κάνεις, γιατί ποτέ δεν έχεις αγαπήσει ως το τέρμα.

Ποτέ δε θα σπάσουν τα κοντέρ σου, ποτέ δε θα χορτάσεις από αγάπη. Γι’ αυτό κι όσο προχωράς ένα βήμα παραπάνω, οι αντοχές σου αυξάνονται. Αν όχι, δεν αγαπάς. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να φτάνεις στο τέρμα της υπομονής σου, στιγμές που θέλεις χρόνο μόνος σου. Μα όταν ο χρόνος αυτός περάσει, θα γυρίσεις πάλι εκεί που αγαπάς, γεμάτος δύναμη, κουράγιο, θέληση κι όρεξη να το πάρεις πάλι απ’ την αρχή.

Θα γίνεις και μαλάκας, ναι. Γιατί όταν δεν υπάρχει στάλα εγωισμού, σίγουρα υπάρχει χώρος για να σε πατήσουν. Αλλά δεν πειράζει, χαλάλι. Χαλάλι σ’ αυτά που νιώθεις, χαλάλι σ’ αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο, χαλάλι σε εκείνα τα μάτια. Αξίζει να γίνεις και λίγο μαλάκας προκειμένου να μη χάσεις ένα πρόσωπο τόσο σημαντικό απ’ τη ζωή σου. Εξάλλου, αν εσύ γίνεσαι μαλάκας, αν εσύ ρίχνεις τον εγωισμό σου, εσύ αγαπάς περισσότερο, κι αυτό είναι σίγουρα μαγκιά σου.

Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου, θα εκπλήξει κι εσένα τον ίδιο. Αν είσαι εκείνος που ξέρει πώς να τα δίνει όλα, δύσκολα θα συνειδητοποιείς τις θυσίες που κάνεις καθημερινά, γιατί ποτέ δε θα τις μετρήσεις, ποτέ δε θα ζητήσεις αντάλλαγμα. Ξέρεις να παλεύεις για δύο, όχι μόνο για σένα. Ποτέ για σένα, αφού δεν υπάρχει νίκη αν είσαι μόνος. Γι’ αυτό αποφάσισες εξάλλου να μην είσαι ο εγωιστής της υπόθεσης, θυμάσαι;

Και θα το ξαναπώ. Αγαπάει περισσότερο αυτός που ρίχνει τον εγωισμό του πρώτος. Αυτός που σε βάζει πάνω κι από τον ίδιο του τον εαυτό, αυτός που δεν υπολογίζει τίποτα παρά μόνο εσένα. Αυτός που ξέρει να προσπαθεί, να διεκδικεί, να παλεύει. Πάνω απ’ όλα, να παλεύει με το ίδιο του το είναι. Παλεύει να το βάλει σε δεύτερη μοίρα, για να είσαι εσύ η προτεραιότητά του.