ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ (1044-1095)

ΧΟ. εἴην ὅθι δαΐων [στρ. α]

1045 ἀνδρῶν τάχ᾽ ἐπιστροφαὶ
τὸν χαλκοβόαν Ἄρη
μείξουσιν, ἢ πρὸς Πυθίαις
ἢ λαμπάσιν ἀκταῖς,
1050 οὗ πότνιαι σεμνὰ τιθηνοῦνται τέλη
θνατοῖσιν, ὧν καὶ χρυσέα
κλῂς ἐπὶ γλώσσᾳ βέβα-
κε προσπόλων Εὐμολπιδᾶν·
ἔνθ᾽ οἶμαι τὸν ἐγρεμάχαν
1055 Θησέα καὶ τὰς διστόλους
ἀδμῆτας ἀδελφὰς
αὐτάρκει τάχ᾽ ἐμμείξειν βοᾷ
τούσδ᾽ ἀνὰ χώρους·

ἤ που τὸν ἐφέσπερον [αντ. α]
1060 πέτρας νιφάδος πελῶσ᾽
Οἰάτιδος ἐκ νομοῦ,
πώλοισιν ἢ ῥιμφαρμάτοις
φεύγοντες ἁμίλλαις.
1065 ἁλώσεται· δεινὸς ὁ προσχωρῶν Ἄρης,
δεινὰ δὲ Θησειδᾶν ἀκμά.
πᾶς γὰρ ἀστράπτει χαλι-
νός, πᾶσα δ᾽ ὁρμᾶται †κατὰ
ἀμπυκτήρια φάλαρα πώλων†
1070 ἄμβασις, οἳ τὰν ἱππίαν
τιμῶσιν Ἀθάναν
καὶ τὸν πόντιον γαιάοχον
Ῥέας φίλον υἱόν.

ἔρδουσιν ἢ μέλλουσιν; ὡς [στρ. β]
1075 προμνᾶταί τί μοι
γνώμα τάχ᾽ ἐνδώσειν
τᾶν δεινὰ τλασᾶν, δεινὰ δ᾽ εὑ-
ρουσᾶν πρὸς αὐθαίμων πάθη.
τελεῖ, τελεῖ Ζεύς τι κατ᾽ ἆμαρ·
1080 μάντις εἴμ᾽ ἐσθλῶν ἀγώνων.
εἴθ᾽ ἀελλαία ταχύρρωστος πελειὰς
αἰθερίας νεφέλας κύρ-
σαιμ᾽ ἄνωθ᾽ ἀγώνων
ἐωρήσασα τοὐμὸν ὄμμα.

1085 ἰὼ θεῶν πάνταρχε, παν- [αντ. β]
τόπτα Ζεῦ, πόροις
γᾶς τᾶσδε δαμούχοις
σθένει ᾽πινικείῳ τὸν εὔ-
αγρον τελειῶσαι λόχον,
1090 σεμνά τε παῖς Παλλὰς Ἀθάνα.
καὶ τὸν ἀγρευτὰν Ἀπόλλω
καὶ κασιγνήταν πυκνοστίκτων ὀπαδὸν
ὠκυπόδων ἐλάφων, στέρ-
γω διπλᾶς ἀρωγὰς
1095 μολεῖν γᾷ τᾷδε καὶ πολίταις.

***

Ας ήμουνα κι εγώ εκεί,
1045 όπου σε λίγο αντιμέτωποι οι εχθροί
σε πόλεμο χαλκόφωνο θα σμίξουν,
στου Πυθικού θεού την άκρη ή στην ακτή
που τη φωτίζουν ιερές λαμπάδες.
Όπου οι σεβάσμιες θεές μυστήρια
1050 συντηρούν σεμνά για τους θνητούς,
που με χρυσό κλειδί τη γλώσσα τους
κλειδώνουν οι ιερείς του Ευμόλπου.
Εκεί κι εγώ φαντάζομαι, έμπειρο
1055 τον Θησέα μαχητή, σε μάχη σμίγοντας
που θα κριθεί σ᾽ αυτούς τους τόπους,
τις δυο παρθένες αδελφές να συναντήσει,
αυτές που οι Θηβαίοι τις πήραν,
τη μια μετά την άλλη.

Εκτός κι αν πέρασαν της Οίας το λιβάδι
1060 και τώρα προχωρούν στα δυτικά, στον χιονισμένο
βράχο στρίβοντας, κι επήραν δρόμο φεύγοντας,
ποιός θα προφτάσει πρώτος με τ᾽ άλογά τους,
με τα γοργά τους άρματα.
Δεν θα γλιτώσουν όμως, θα τους πιάσουν.
1065 Είναι το μένος φοβερό και φοβερή
η παλικαριά των νέων του Θησέα.
Όλα τα χαλινάρια αστράφτουν, οι καβαλάρηδες
1070 όλοι μαζί ορμούν τα φάλαρα κρατώντας, πιστοί
στην έφιππη Αθηνά, στον πελαγίσιο Ποσειδώνα, τον γιο
της Ρέας που ζώνει και τη γη.

Δρουν; Αδρανούν;
1075 Κάτι μου λέει μέσα μου πως γρήγορα
θα πάψουν τα δεινά που υπέφεραν οι κόρες,
πάθη φριχτά από δικούς — της ίδιας φύτρας.
Ο Δίας θα δώσει τέλος, μέσα στη μέρα αυτή,
θα δώσει εκείνος τέλος.
Γίνομαι μάντης τώρα και προβλέπω
1080 ένδοξο τον αγώνα.
Ας ήμουν περιστέρα, πιο γρήγορη
κι απ᾽ τον αγέρα, ψηλά πετώντας στα αιθέρια
νέφη, το μάτι μου το θέαμα να δει
αυτής της μάχης.

1085 Ω Δία παντοκράτορα, ω Δία
παντεπόπτη, δώσε στους ενοίκους
αυτής της χώρας με επινίκιο σθένος
να τελειώσουν το κυνήγι αυτό,
κερδίζοντας το θήραμα.
1090 Κι εσύ Αθηνά Παλλάδα, κόρη σεμνή
του Δία, άκουσε την ευχή μου.
Εύχομαι ακόμη ο θηρευτής Απόλλων,
μαζί κι η αδελφή του, που ελάφια ωκύποδα,
με δέρμα παρδαλό,
τη συνοδεύουν, ελάτε οι δυο σας
αρωγοί σ᾽ αυτή τη γη
1095 και στους πολίτες της.