Πάμε πάλι, με την ελπίδα να διαμορφωθεί μια πρόταση, τουλάχιστον, συγκροτημένη.
Είχα χάσει την ενδόμυχη υπόστασή μου ολοκληρωτικά. Απογοητεύτηκα και πληγώθηκα στον υπέρτατο βαθμό που μπορούν αυτές οι δυο λέξεις να φθάσουν, έμπρακτα. Πόνεσα και δεν ανέχομαι πια να υποτιμούν τον πόνο κανενός! Για να πονάει ξέρει. Κι όπως μόνος σέρνεται να ανασηκωθεί, τόσο κι άλλο τόσο μόνος, αξίζει να είναι, από εξυπνάδες και κουβέντες εύκολες.
Με διαλύσανε, μάτια μου! Μια άλλη στο σώμα μου, μια ζωή μηχανική, τόσα όνειρα να τρέχουν και δύναμη να τα ακολουθήσω, πουθενά! Ήτανε λίγοι, μάτια μου! Ήτανε λίγοι να αντέξουν μεγαλοψυχία, δοτικότητα, αλήθεια! Αχ, μίλα μου για αλήθεια! Μίλα μου για αλήθεια, μίλα μου για παραμύθια, πέρα για πέρα, αληθινά!
«Από τη μέρα που σε γνώρισα, υπάρχει παντού μια ευτυχία, σαν να έχουμε γιορτή» Κλεμμένο από ταινία, και να ήτανε το μόνο! Μια καλοδουλεμένη κλοπή κι αρπαγή των φόβων μου, των ενδοιασμών μου, της θλίψης μου. Αυτό, είναι για εμένα, η έλευσή σου. Ναι, ναι, αυτό, τελικά, πλέον είμαι πεπεισμένος.
Ποιο λίγο και ποιο σταδιακό; Αν δεν το ζήσω στο έπακρον, δεν ξεχρέωσα με όσα οφείλω του εαυτού μου. Και του χρωστάω πολλά του εαυτού μου, τόσο, μα τόσο που τον ταλαιπώρησα... Τον ξεθέωσα, η αλήθεια! Τι να μας πει το λίγο και τι να μας πουν τα μη ξεκάθαρα! Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από δυο μούτρα κτυπημένα, δυο ψυχές βασανισμένες, δυο καρδιές μισές, που συναντιόνται για να τσακίσουν κάθε προηγούμενο.
Τον ευχαριστώ και την ευχαριστώ. Εμείς, ξέρουμε.. Τους ευχαριστώ γιατί μας προσέφεραν την ανεκτίμητη ευκαιρία να πονέσουμε. Αχ, μίλα μου για πάλες ενδόμυχες, για αδιέξοδα μερόνυχτα! Ξέρεις, όλα άξιζαν. Πώς να ζυμωνόμουν αν δεν πονούσα; Πώς να καταλάγιαζα τις ανησυχίες μου αν δεν πνιγόμουν στα λάθη; Με έψαξα, να ξέρεις, βαθιά. Τόσο, που ετοιμάστηκα όσο χρειάζεται για να αγκαλιάσω με δύναμη το παρελθόν σου και να το μετατρέψω σε ελπιδοφόρες στιγμές της κάθε ημέρας που συνθέτει το μέλλον μας, μαζί. Είμαι ακόμα έτοιμος, να σταθώ δίπλα σου για να σε βλέπω να εξελίσσεσαι, όπως μόνο εσύ το τροχιοδρομείς τόσα χρόνια μέσα από τον τίμιο αγώνα σου!
Μαζί στα πολύ μικρά, σε εκείνα που μας θέλουν μαζί χωρίς καν να εξωτερικεύσουμε τις ανάγκες μας με λόγια. Μαζί, γιατί μόνο έτσι πρόκειται να λειτουργήσει. Χωρίς κανένα φόβο, γιατί κι ο φόβος ποντάρει στον φόβο μας. Και κοίτα να δεις, που τις ξεστόμισα τελικά τις δυο λεξούλες. Και βγήκαν τόσο αβίαστα, κι άλλο τόσο αβίαστα εξωτερικεύονται κάθε μέρα από τότε, από πάντα, θα έλεγα.
Σε ευχαριστώ που απλώνεις χωρίς καμιά τσιγκουνιά κάθε σημάδι αγάπης, καλοσύνης και στοργής που κρύβεται μέσα στην τεράστια καρδιά σου. Σε ευχαριστώ που με επιβεβαίωσες πως οι σχέσεις κι οι δεσμοί υπάρχουν μόνο για να λαμβάνουν τη μορφή αυτή. Σε ευχαριστώ που έχω την ευκαιρία να γνωρίσω τα τόσα διαφορετικά χαμόγελά σου, ένα, για κάθε περίσταση, μα πάντα τόσο αληθινό! Σε ευχαριστώ που μου μαθαίνεις τι είναι η αγάπη, οι πτυχές της, που όλα πια, φαντάζουν λίγο πιο διαχειρίσιμα.
Τα ζόρια γύρω μας κάθε μέρα πολλαπλασιάζονται. Και μόνο ονειροπόλοι δεν μπορούμε να είμαστε. Μα ξέρεις, μαζί σου αποκτώ μια αίσθηση πρωτόγνωρης ισχύος, που με διαβεβαιώνει πως ακόμα κι αν δεν επιτύχω, έχω λόγο να συνεχίζω. Κι αν ακόμα δεν βγει, σου δίνω τουλάχιστον υπόσχεση να το παλέψω με όσες δυνάμεις έχω, μα κυρίως και με αυτές που δεν θα έχω!
Έτσι, πια, δίπλα στα υπόλοιπα πολύτιμα «κάτι» μας, έχουμε κι εμάς! Να μου χαμογελάς, να μου μιλάς, να μου ξεδιπλώνεσαι! Να είμαι ο βράχος σου, το καταφύγιο σου! Πες στις φοβίες σου, στις αδυναμίες σου, στις τσαλακωμένες πτυχές του εαυτού σου, πως είμαι εδώ. Στην τελική... ανέκαθεν ήμουν.
Κι όσο για τις δύο λεξούλες, Σ’ αγαπώ, λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου