Η ευχαρίστηση έρχεται όταν μοιραζόμαστε, όχι όταν αρπάζουμε

Όσο λιγότερο στοργικό είναι ένα άτομο τόσο περισσότερο μίσος έχει- όσο λιγότερο στοργικό είναι ένα άτομο, τόσο περισσότερη εμπάθεια θα υπάρχει μέσα του.

Και όσο λιγότερη αγάπη γεμίζει τη ζωή ενός ατόμου τόση περισσότερη ζήλια, ανταγωνιστικότητα, ανησυχία και μίσος θα υπάρχει στη ζωή του. Όσο περισσότερο ένα άτομο περικλείεται από ανησυχία, ζήλια, μίσος, κακεντρέχεια τόσο στάσιμες γίνονται μέσα του οι ενέργειές του.

Η αγάπη γίνεται μια διέξοδος για την ενέργεια, είναι μια ροή. Είναι δημιουργική και γι’ αυτό ρέει και φέρνει ευχαρίστηση. Και αυτή η ευχαρίστηση είναι πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο πολύτιμη. Εκείνος που γνωρίζει αυτή την ευχαρίστηση δεν θα ψάξει ποτέ για κάποιο υποκατάστατο, όπως ακριβώς ένα άτομο στο οποίο δίδονται πολύτιμα πετράδια δεν θα ψάξει για χαλίκια και πέτρες.

Όμως, ένα άτομο που είναι γεμάτο με μίσος δεν μπορεί να βρει ποτέ ευχαρίστηση. Στο μίσος, το άτομο διαχωρίζει, καταστρέφει πράγματα. Και η καταστροφή δεν φέρνει ποτέ ευχαρίστηση· η ευχαρίστηση έρχεται μέσα από τη δημιουργία. Ένα άτομο που ζηλεύει προσπαθεί, αλλά αυτό δεν φέρνει ποτέ ευχαρίστηση. Η ευχαρίστηση έρχεται όταν δίνουμε, όταν μοιραζόμαστε όχι όταν αρπάζουμε.

Ένα άτομο που παλεύει, που πολεμά αρπάζει πράγματα. Με το να παίρνουμε δεν έχουμε ποτέ το είδος της ευχαρίστησης που νιώθουμε όταν δίνουμε, όταν μοιραζόμαστε. Ένα φιλόδοξο άτομο τρέχει από τη μία θέση στην άλλη αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να επιτύχει τη γαλήνη.

Η γαλήνη έρχεται σε εκείνους που κάνουν το ταξίδι της αγάπης, που πηγαίνουν από το ένα προσκύνημα της αγάπης στο άλλο κι όχι σε εκείνους που κάνουν το ταξίδι της ισχύος και της θέσης. Όσο πιο γεμάτος με αγάπη είναι κάποιος, τόσο πιο πολλή ευχαρίστηση, βαθιά ικανοποίηση, χαρά, αίσθηση πληρότητας ρέει μέσα σε κάθε κύτταρο του είναι του. Μια απολαυστική ευχαρίστηση και μακαριότητα περικλείει το άτομο.

Ένα τόσο ικανοποιημένο άτομο δεν κινείται προς τη διάσταση του σeξ, και δεν χρειάζεται να κάνει μια προσπάθεια για να μην μετακινηθεί σε αυτή τη διάσταση. Απλά δεν μετακινείται εκεί επειδή η ικανοποίηση που λάμβανε για μερικές στιγμές μέσω του σeξ τώρα είναι διαθέσιμη αδιάκοπα μέσω της αγάπης.

Έτσι το επόμενο βήμα είναι ότι το είναι μας μεγαλώνει περισσότερο προς την κατεύθυνση της αγάπης. Αγαπάμε, δίνουμε αγάπη, ζούμε στην αγάπη. Και για να μυηθούμε στην αγάπη δεν πρέπει να αγαπάμε μόνο τα ανθρώπινα όντα. Η μύηση στην αγάπη είναι μια μύηση που εκπέμπει στοργή. Είναι η μύηση στο πώς να γινόμαστε στοργικοί.

Μπορείτε να σηκώσετε μια άψυχη πέτρα, με τόση χάρη και στοργή σαν να σηκώνετε έναν φίλο κι επίσης, μπορείτε να κρατάτε τα χέρια κάποιου σαν αυτός να είναι εχθρός σας. Ένα άτομο μπορεί να είναι ικανό να φροντίζει υλικά πράγματα με αγάπη, ενώ ένα άλλο μπορεί να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους με έναν τρόπο με τον οποίον δεν θα έπρεπε να φέ­ρεται κανείς ούτε στα αντικείμενα.

Ένα άτομο που είναι γε­μάτο μίσος αντιμετωπίζει τα ανθρώπινα όντα σαν πράγματα- ένα άτομο γεμάτο αγάπη δίνει μια ζωντανή προσωπικότητα ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα.

Ένας Γερμανός ταξιδιώτης κάποτε πήγε να δει έναν φημι­σμένο μυστικιστή. Ο άνδρας θα πρέπει να ήταν οργισμένος για κάποιον λόγο. Έλυσε θυμωμένα τα κορδόνια του, πέταξε τα πα­πούτσια του σε μια γωνία, και άνοιξε την πόρτα με δύναμη.

Όταν κάποιος είναι θυμωμένος, θα βγάλει τα παπούτσια του λες και είναι ο χειρότερός του εχθρός. Θα ανοίξει μέχρι και μια πόρτα σαν να υπάρχει κάποια εχθρότητα ανάμεσα σε εκείνον και στην πόρτα.

Ο άνδρας άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα, και εξέφρασε τον σεβασμό του στον μυστικιστή.

Ο μυστικιστής είπε, «Όχι, δεν μπορώ να απαντήσω στον χαιρετισμό σου ακόμη. Πρώτα πήγαινε να ζητήσεις συγγνώμη από την πόρτα και τα παπούτσια».

«Έχεις τρελαθεί;» ρώτησε ο άνδρας. «Να ζητήσω συγγνώ­μη από μια πόρτα; Και από ένα ζευγάρι παπούτσια; Γιατί; Είναι ζωντανά;»

Ο μυστικιστής απάντησε: «Αυτό δεν το σκέφτηκες καν όταν ξέσπασες την οργή σου σε αυτά τα άψυχα αντικείμενα Πέταξες τα παπούτσια κάτω σαν να ήταν έμψυχα όντα που έφταιξαν σε κάτι, και άνοιξες την πόρτα με τέτοια επιθετικό­τητα λες και ήταν εχθρός σου. Εφόσον αναγνώρισες την προ­σωπικότητά τους ξεσπώντας την οργή σου επάνω τους, τώρα πρέπει να πας να τους ζητήσεις συγγνώμη. Μόνο τότε θα σου μιλήσω, διαφορετικά όχι».

Ο ταξιδιώτης σκέφτηκε ότι είχε έρθει από τη Γερμανία για να συναντήσει αυτόν τον μυστικιστή, και ότι αυτό το ασήμαντο πράγμα ίσως να διέλυε την πιθανότητα της συνάντησης. Έτσι πήγε στα παπούτσια και με διπλωμένα χέρια, είπε, «Φίλοι μου, συγχωρήστε τη συμπεριφορά μου». Στην πόρτα είπε, «Συγ­γνώμη. Ήταν λάθος να σε σπρώξω έτσι οργισμένα».

Στα απομνημονεύματά του ο ταξιδιώτης έγραψε ότι ένιω­σε πολύ γελοίος στην αρχή, αλλά όταν τελείωσε την απολο­γία του έμεινε έκπληκτος: Ένιωσε τέτοια γαλήνη, τέτοια ηρε­μία. Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν είχε φανταστεί ότι θα μπορούσε κανείς να νιώσει ηρεμία, γαλήνη και ησυχία ζητώντας απλά συγχώρεση από μια πόρτα και από ένα ζευ­γάρι παπούτσια.

Μετά την απολογία του, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα στον μυστικιστή, ο οποίος άρχισε να γελάει.

«Τώρα είναι εντάξει», είπε ο μυστικιστής. «Τώρα μπορεί να λάβει χώρα ένας διάλο­γος. Τώρα έδειξες λίγη αγάπη, τώρα μπορείς να μιλήσεις. Τώρα μπορείς μέχρι και να καταλάβεις, επειδή τώρα είσαι ελαφρύς και χαρούμενος, είσαι μακάριος».

Το ζήτημα δεν είναι να είμαστε στοργικοί μόνο στους ανθρώπους, το ζήτημα είναι να είμαστε στοργικοί.

Αποτελεί παρανόηση να λέμε ότι κάποιος πρέπει να αγα­πάει τη μητέρα του. Αν μια μητέρα ζητήσει από το παιδί της να την αγαπάει απλά και μόνο επειδή είναι η μητέρα, είναι μια λάθος διδασκαλία. Μια αγάπη που πρέπει να έχει λόγο για να υπάρχει, μια αγάπη που ξεκινάει από «αφού» για να ολοκλη­ρωθεί σε «επομένως», είναι μια αγάπη ψεύτικη. Το να ζητάτε να αγαπηθείτε επειδή είστε ο πατέρας δίνει λάθος εκπαίδευση. Φέρνει έναν λόγο για την αγάπη.

Η αγάπη δεν έχει λόγο- η αγάπη δεν εξαρτάται ποτέ από ένα λόγο. Αν μια μητέρα πει στο παιδί της, «Σε πρόσεχα για τόσον καιρό. Σε μεγάλωσα, επομένως αγάπησέ με», δίνει έναν λόγο για την αγάπη – και αυτό είναι το τέλος της αγάπης. Ανα­γκασμένο, το παιδί ίσως ακούσια προσποιηθεί ότι την αγαπάει επειδή είναι η μητέρα.

Η διδασκαλία της αγάπης δεν σημαίνει να δίνεις λόγους για την αγάπη· σημαίνει μόνο να δημιουργείς ένα περιβάλλον, μια ευκαιρία κατά την οποία το παιδί μπορεί να νιώσει αγάπη.

Μια μητέρα που λέει στο παιδί, «Αγάπησέ με επειδή είμαι η μητέρα σου» δεν διδάσκει αγάπη στο παιδί. Πρέπει να πει: «Είναι ζωτικό για τη ζωή σου, το μέλλον σου, την ευτυχία σου να δείχνεις αγάπη σε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε εμφανιστεί στο μονοπάτι σου, είτε αυτό είναι μια πέτρα, ένα λουλούδι, ένας άνθρωπος, ένα ζώο, οτιδήποτε.

Το ζήτημα δεν είναι να δώσεις αγάπη στο ζώο, στο λουλούδι ή στη μητέρα ή σε κάποιον άλλον, το ζήτημα είναι να νιώθεις αγάπη. Το μέλλον σου εξαρτάται από το πόση αγάπη έχεις. Η πιθανότητα της ευτυχίας στη ζωή σου εξαρτάται από το πόσο γεμάτος αγάπη είσαι».

Οι άνθρωποι πρέπει να εκπαιδεύονται να νιώθουν αγάπη, και μετά μπορούν να απελευθερωθούν. Όμως δεν εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους να αγαπάνε. Δεν δημιουργούμε κάποιο συναίσθημα αγάπης. Αντίθετα, οτιδή­ποτε συζητάμε και παρουσιάζουμε στο όνομα της αγάπης εί­ναι ψεύτικο.

Πιστεύετε ότι μπορείτε να αγαπάτε ένα άτομο και να μισεί­τε κάποιο άλλο; Όχι, είναι αδύνατον. Ένα στοργικό ανθρώπινο ον είναι ένα στοργικό ανθρώπινο ον το ότι είναι στοργικό δεν έχει καμία σχέση με κάποιο συγκεκριμένο άτομο, δεν γεν­νιέται η στοργή μέσα του εξαιτίας κάποιου ατόμου. Ακόμη και όταν κάθεται μόνο του, αυτό το άτομο, είναι στοργικό. Είναι η φύση αυτού του ατόμου να είναι στοργικό’ αυτή η στοργικότητα δεν αφορά τη σχέση σας με το άτομο, απλώς υπάρχει και θα υπάρχει γιατί το άτομο, αυτό έχει μέσα του τη στοργή κι αυτή ξεχειλίζει σε όλες του τις σχέσεις ανεξαιρέτως.

Τα λουλούδια που ανθίζουν στη μοναξιά μιας ζούγκλας απλώνουν το άρωμά τους είτε υπάρχει κάποιος εκεί για να το εκτιμήσει είτε όχι, είτε περνάει κάποιος από εκεί είτε όχι. Είναι στη φύση ενός λουλουδιού να είναι ευωδιαστό. Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι ένα λουλούδι εκπέμπει το άρωμά του μόνο για εσάς!

Η στοργή θα πρέπει να γίνει η κατάσταση της ύπαρξής σας· δεν πρέπει να εξαρτάται από το «ποιός».