ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Ἀντιγόνη (332-375)

ΧΟ. πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀν- [στρ. α]

θρώπου δεινότερον πέλει·
τοῦτο καὶ πολιοῦ πέραν
335 πόντου χειμερίῳ νότῳ
χωρεῖ, περιβρυχίοισιν
περῶν ὑπ᾽ οἴδμασιν, θεῶν
τε τὰν ὑπερτάταν, Γᾶν
ἄφθιτον, ἀκαμάταν ἀποτρύεται,
340 ἰλλομένων ἀρότρων ἔτος εἰς ἔτος
ἱππείῳ γένει πολεύων.

κουφονόων τε φῦλον ὀρ- [ἀντ. α]
νίθων ἀμφιβαλὼν ἀγρεῖ
καὶ θηρῶν ἀγρίων ἔθνη
345 πόντου τ᾽ εἰναλίαν φύσιν
σπείραισι δικτυοκλώστοις,
περιφραδὴς ἀνήρ· κρατεῖ
δὲ μαχαναῖς ἀγραύλου
350 θηρὸς ὀρεσσιβάτα, λασιαύχενά θ᾽
ἵππον ὑπαξέμεν ἀμφίλοφον ζυγὸν
οὔρειόν τ᾽ ἀκμῆτα ταῦρον.

καὶ φθέγμα καὶ ἀνεμόεν [στρ. β]
φρόνημα καὶ ἀστυνόμους
355 ὀργὰς ἐδιδάξατο καὶ δυσαύλων
πάγων ὑπαίθρεια καὶ
δύσομβρα φεύγειν βέλη
360 παντοπόρος· ἄπορος ἐπ᾽ οὐδὲν ἔρχεται
τὸ μέλλον· Ἅιδα μόνον
φεῦξιν οὐκ ἐπάξεται·
νόσων δ᾽ ἀμαχάνων φυγὰς
ξυμπέφρασται.

365 σοφόν τι τὸ μαχανόεν [ἀντ. β] 
τέχνας ὑπὲρ ἐλπίδ᾽ ἔχων
τοτὲ μὲν κακόν, ἄλλοτ᾽ ἐπ᾽ ἐσθλὸν ἕρπει,
νόμους περαίνων χθονὸς
θεῶν τ᾽ ἔνορκον δίκαν·
370 ὑψίπολις· ἄπολις ὅτῳ τὸ μὴ καλὸν
ξύνεστι τόλμας χάριν.
μήτ᾽ ἐμοὶ παρέστιος
γένοιτο μήτ᾽ ἴσον φρονῶν
375 ὃς τάδ᾽ ἔρδοι.

***

ΧΟΡ. Πολλά ᾽ναι τα θάματα,
πιο θάμ᾽ απ᾽ τον άνθρωπο, τίποτα·
πέρ᾽ απ᾽ την αφρομάνιστη
τραβάει και πάει τη θάλασσα
με του νοτιά τις φουρτούνες,
περνώντας κάτω απ᾽ τα κύματα
π᾽ ολόγυρά του βρυχιούνται·
και την τρανύτερη μες στους θεούς
την άφθαρτη ακάματη Γη,
340 καταπονάει με τ᾽ αλέτρια, που χρόνο με χρόνο
πάνε κι έρχουνται αλογόσυρτ᾽ απάνω της
οργώνοντάς την.

Και των αλαφρόμυαλων
των πουλιών τη γενιά παγιδεύοντας
πιάνει και τα έθνη των άγριων
των θηρίων και τα θαλάσσια
τα θρέμματα του πελάου
μες στα διχτυόκλωστα βρόχια του
ο άνθρωπος ο πολυτεχνίτης,
και τ᾽ αγρίμι που ζει στων βουνών τις ερμιές
350 με τις μηχανές του νικά
και στο δασύτριχο γύρω τ᾽ αλόγου τον τράχηλο
περνάει το ζυγό, καθώς και του αδάμαστου
βουνίσιου ταύρου.

Και γλώσσα και νόηση ανεμόφερτη
και την καλή μες σε πόλεις κυβέρνια του
έμαθε να ᾽χει· και πώς
απ᾽ τα υπαίθρια τα βέλη της νύχτιας παγωνιάς
και του κακού τ᾽ ανεμόβροχου
να φυλάγεται — ο παντοσόφιστος·
360 ανεφοδίαστον, τίποτα
δεν τον βρίσκει απ᾽ ό,τι ᾽ναι νά ᾽ρθει·
μόνο απ᾽ το Θάνατο
γλιτωμό δε θα βρει πουθενά·
όμως γι᾽ αρρώστιες, που τρόπο δεν είχανε,
βρήκε ο ένας με τον άλλο γιατρειά.

Κι ενώ έχει σοφία να μηχανεύεται
τέχνες π᾽ ούτε μπορούσε να ελπίσει κανείς,
πότε γυρνάει στο κακό
και στο καλό πότε πάλι· μα όποιος τους νόμους τιμά
της χώρας του και την ορκόδετη
των θεών δίκη, δοξάζει την πόλη του,
370 κι είναι χαμός της εκείνος, που
ξεδρομίζει απ᾽ την ίσια τη στράτα
χάρη στο θράσος του.
Ο Θεός μην το δώσει ποτέ
κάτω απ᾽ την ίδια τη στέγη να κάθεται
ή να μου είναι ένας τέτοιος ομόγνωμος.