Προσδοκίες στις σχέσεις

Εσύ ο απογοητευμένος, ο θλιμμένος, ο θυμωμένος με εμένα, είσαι άραγε έτοιμος να αναλάβεις το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί; Γιατί, ξέρεις, δεν είναι δικό μου το φταίξιμο όπως διατυμπανίζεις στα μέσα και τα έξω σου. Δεν είμαι εγώ που σε απογοήτευσα, που σε στεναχώρησα, που σε εξόργισα. Δεν έχω τέτοια γιγάντια δύναμη -αν και πολύ θα το ήθελα.

Ένας διάλογος με τις προσδοκίες στη σχέση

Το πώς επιλέγεις να πάρεις τα πράγματα είναι δική σου επιλογή όπως δική σου επιλογή είναι να φροντίσεις τον εαυτό σου και τη σχέση μας συνετά. Εσύ που τόσες προσδοκίες έχεις και καταλήγεις κατακλυσμένος από όλα εκείνα τα δυσάρεστα συναισθήματα, έχεις άραγε σκεφτεί ποτέ εμένα;

Με έχεις κάνει Θεό δίχως να το καταλάβεις, δίχως να καταφέρεις να το αρθρώσεις. Σε προκαλώ, λοιπόν, να το κάνεις. Να αποδεχθείς πως είμαι παντοδύναμος, πως είμαι γνώστης των πάντων και ικανός για να σε διαλύσω αν το επιθυμώ. Όχι; δεν εννοείς αυτό; Τότε πως ακριβώς σκέφτεσαι για εμένα;

Περιμένεις να γνωρίζω όλες τις επιθυμίες, όλες τις σκέψεις σου, όλα τα πιστεύω σου και να συμβαδίζω με αυτά και αν πέσω σε κάποιο παράπτωμα είμαι εκείνος που θα σε απογοητεύσει. Αναλογίσου, όμως, ποια είναι η δική σου θέση σε όλο αυτό, ποια είναι η συμβολή σου στη σχέση μας, πόσο ξεκάθαρος είσαι μαζί μου.

Δε θυμάμαι να μου έχεις μιλήσει για τις αξίες που σε διέπουν, για το πως επιθυμείς να είναι τα πράγματα, για το τι σου αρέσει και τι απεχθάνεσαι, για το τι σε κάνει να νιώθεις άνετα και τι όχι, για το πώς θα ήθελες να είναι η σχέση μας. Δεν μου μίλησες ποτέ για τις προσδοκίες σου και οι προσδοκίες σου έγιναν φαντάσματα που σε καταδιώκουν και αναθέτεις τις ευθύνες σε εμένα.

Πώς μπορώ να γνωρίζω τι έχεις στο νου σου; Πώς μπορώ να γνωρίζω τις επιθυμίες σου; Πώς μπορώ να σε κάνω να νιώσεις άνετα αν δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ; Πώς μπορώ να ξέρω αν είμαι σε θέση να ικανοποιήσω τις προσδοκίες σου όταν τις κρατάς για τον εαυτό σου;

Το πάρε δώσε και οι προσδοκίες στις σχέσεις

Σκέψου πώς θα ήταν τα πράγματα μεταξύ μας αν η σχέση μας ήταν διάφανη, αν μου μίλαγες ξεκάθαρα, αν ήξερα τι περιμένεις από εμένα για να νιώσεις αρμονικά. Σκέψου τι θα γινόταν αν έκανα κι εγώ το ίδιο. Οι προσδοκίες μας θα είχαν υπόσταση, δε θα ήταν πια φαντάσματα, θα αποκτούσαν ζωή. Τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για προσδοκίες που δεν ικανοποιούνται -αν και δε νομίζω να φτάναμε ως εκεί.

Αν ήξερα τι ζητάς θα ήξερα και τι μπορώ να σου δώσω.

Θα το συζητούσαμε εξ αρχής και βλέπαμε αν οι συχνότητές μας είναι ταιριαστές. Θα αποφεύγαμε απογοητεύσεις, θλιμμένες και θυμωμένες εικόνες, θα γνωρίζαμε αν μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά.

Τα πράγματα είναι απλά όταν είναι ξεκάθαρα. Μια θολή εικόνα προκαλεί θολές καταστάσεις, Οι θολές καταστάσεις γίνονται ανάκατα συναισθήματα για τα οποία ποτέ δεν μίλησες γιατί και πάλι περίμενες από εμένα να γνωρίζω.

Η σπουδαιότητα της αποδοχής

Είμαι πρόθυμος να σε ακούσω, είμαι πρόθυμος να στηρίξω τη σχέση μας, είμαι πρόθυμος να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ αρκεί να μου μιλήσεις. Να μου μιλήσεις ακόμα και αν πιστεύεις πως δεν καταλαβαίνω, να μου μιλήσεις από την καρδιά σου. Ίσως και να έχεις δίκιο. Ίσως και να μην καταλαβαίνω πραγματικά. Ξέρεις, δεν είναι και τόσο κακό, δεν είμαι δύσκολος, ούτε επιθυμώ να σε ταλαιπωρώ. Απλά, δεν ταιριάζουμε.

Αν δεν ταιριάζουμε όμως είναι καλό να το γνωρίζουμε γιατί αν το γνωρίζουμε, αν το αποδεχθούμε, αν εσύ με αποδεχθείς όπως είμαι και εγώ σε αποδεχθώ όπως είσαι, χωρίς κριτικές, τότε η απογοήτευση, η θλίψη, ο θυμός θα πάψουν και εμείς θα αποφασίσουμε για το πως θα πορευτούμε.

Να επιλέγεις να καταναλώνεις την πολύτιμη ενέργειά σου επιλεκτικά. Να μιλάς για τις προσδοκίες σου πριν σε στοιχειώσουν. Να είσαι διάφανος. Να είσαι δίκαιος. Να αναλαμβάνεις το μερίδιο των ευθυνών που σου αναλογούν. Να αποδέχεσαι τους άλλους. Να είσαι σε θέση να επιλέγεις εσύ την οπτική γωνία των καταστάσεων γιατί όπως ξέρεις οι οπτικές γωνίες είναι πολλές. Στάσου εκεί που σου αρμόζει και νιώσε την αλήθεια.

Η ψευδαίσθηση των φανταστικών προσδοκιών θα εξαφανιστεί και το βάρος των γκρίζων συναισθημάτων θα χαθεί. Τότε θα νιώσεις ελεύθερος και θα απελευθερώσεις και εμένα που μέχρι σήμερα ερωτηματικά έχω γεμίσει που με ταλαιπωρούν αναπάντητα.

Να έχεις προσδοκίες μα οι προσδοκίες σου να ζουν στο φως, να είναι αναγνώσιμες από όλους όσους είναι δίπλα σου και αν καμιά φορά δεν ικανοποιούνται να μάθεις να συγχωρείς. Να συγχωρείς και να προχωράς στο δρόμο σου.

Σκέψου τώρα ποιος από τους δυο μας είναι ο Θεός. Ούτε εγώ, ούτε εσύ. Συνειδητοποίησε πως είμαστε απλά δυο μικρά πλάσματα που κάνουν λάθη, μαθαίνουν, εξελίσσονται, προσπαθούν να βρουν το δικό τους δρόμο και αναζητούν συνοδοιπόρους στο ταξίδι τους. Συνοδοιπόρους που τραβούν κοινές διαδρομές και διασκεδάζουν αυτές τις διαδρομές, τα τοπία που αντικρίζουν, τους ήχους που ακούν, το κρύο και τη ζέστη.

Μίλα μου. Σε ακούω. Σε ακούω με τα αυτιά, τα μάτια, την ψυχή και το νου. Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να προχωρήσουμε όπως μας αξίζει -μαζί ή χώρια.