Θα ήθελες τόσο πολύ να είσαι κι εσύ ένας τους, να μπορείς να ανοίγεις την πόρτα στους φόβους σου και να μην κρύβεσαι σα μικρό παιδί. Θα σε ρωτήσω, όμως, ποιος είναι εκείνος που σου έμαθε πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο; Πόσο αξιόπιστος είναι; Σε ποια δεδομένα βασίζεται; Είναι αποδεδειγμένα επιστημονικά; Ίσως να μην έχεις ιδέα, μα μια σοβαρή εξέταση αξίζει την ενέργειά σου.
Ίσως έχει έρθει η ώρα να γνωρίσεις το φόβο από την αρχή, να ξεμάθεις και να μάθεις και πάλι, να τον γνωρίσεις καλύτερα και να δεις την πραγματική μορφή του. Ύστερα η απόφαση για το πως θα του φερθείς είναι δική σου.
Η χρησιμότητα του φόβου για την επιβίωση
Ο φόβος είναι εκείνος που προστάτεψε τους προγόνους σου όταν κινδύνευε η ζωή τους, η ασφάλειά τους. Τότε που ζούσαν στις σπηλιές, όταν άγρια θηρία βρισκόταν μπροστά τους ή εχθροί αδηφάγοι ο φόβος τους προετοίμαζε με τον καλύτερο τρόπο για να τα αντιμετωπίσουν. Προετοίμαζε τα σώματά τους με τρόπο σοφό.
Ο υποθάλαμος ενεργοποιούσε την υπόφυση να εκκρίνει την ορμόνη ACTH κάνοντας τα επινεφρίδια να εξακοντίσουν αδρεναλίνη στο αίμα.
Οι μύες του αυχένα και της πλάτης έσφιγγαν, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν καθώς προετοιμάζονταν για να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο ή και να τραπούν σε φυγή. Ίδρωναν και αυξανόταν η πίεση του αίματος.
Η πέψη έπαυε για να μεγιστοποιήσει τη διανομή θρεπτικών συστατικών και οξυγόνου στους μύες και τα ζωτικά όργανα.
Ένιωθαν ξηρό το στόμα και πεταλούδες πετούσαν στο στομάχι τους. Οι κόρες των ματιών τους διαστέλλονταν και το σώμα τους βρισκόταν σε γενική επιφυλακή, ευερέθιστο και έτοιμο για δράση. Αν όλα αυτά δε συνέβαιναν, ίσως να μην υπήρχες ούτε εσύ σήμερα, ούτε εγώ, ούτε άλλος όμοιός μας.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν συνέβη κάτι παράδοξο. Ο φόβος παρέμεινε ο ίδιος, ακοίμητος φρουρός σου, έτοιμος να σε προετοιμάζει όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο.
Εσύ, από την άλλη, τον χρησιμοποίησες σε καταστάσεις ανάρμοστες, τον εκμεταλλεύτηκες, τον παρεξήγησες και στο τέλος τον μίσησες. Σου έγινε συνήθεια βαθιά να τον έχεις δίπλα και πια δεν καταλάβαινες καν ότι το έκανες.
Η ρουτίνα κι υποσύνειδητη ανάγκη του φόβου
Έτσι έγινε ένα με κάθε σου κύτταρο ξεχωριστά και ιδέα δεν είχες πως σε κάθε φανταστική σου σκέψη τον καλούσες, του έδινες το σήμα του κινδύνου. Εκείνος όφειλε να σε σώσει. Δεν μπορούσε να διακρίνει τι είναι πραγματικό και τι όχι και στο τέλος θεώρησες έναν από τους καλύτερους φίλους σου εχθρό σου. Τον έκανες ρουτίνα, μέρος της καθημερινότητάς σου και υποσυνείδητη ανάγκη και αιώνιο μαρτύριο μαζί. Μια ανάγκη κάλπικη όπως και ένα μαρτύριο που σε έφερε σήμερα εδώ.
Σκέψου, μήπως είναι η στιγμή να αναλάβεις τις ευθύνες σου για τη σχέση αυτή;
Έχεις συνειδητοποιήσει πως εσύ καλείς τον φόβο σου; Πότε καλείς; Τι ακριβώς είναι αυτό που σε κάνει να τον καλείς; Μπορεί πραγματικά να σε βοηθήσει ή αδίκως τον ταλαιπωρείς; Χρειάζεσαι μια τέτοια σωματική προετοιμασία στη καθημερινότητά σου;
Τι θα γινόταν αν του άνοιγες την πόρτα; Στο κάτω, κάτω, εσύ τον πυροδότησες. Δεν ήρθε ακάλεστος και μάλλον εσύ είσαι εκείνος που πρέπει να τον καθησυχάσεις.
Εσύ είσαι εκείνος που πρέπει να τον αφήσεις ήσυχο και να του επιτρέψεις να είναι ο εαυτός του, να του επιτρέψεις να δρα με τη σοφία της φύσης του, να δεις το πραγματικό του πρόσωπο. Εσύ είσαι εκείνος που τον καλείς δίχως πραγματικό λόγο. Δημιουργείς μύθους για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, σενάρια φανταστικά που τα φέρνεις στο παρόν τα ντύνεις με τα ρούχα του θανάσιμου κινδύνου. Ύστερα τα βάζεις με εκείνον που απλά έρχεται σα φίλος, σύμμαχος και φύλακας σου.
Συμφιλιώσου με τον φόβο σου
Ούτε το χρόνο σου γνωρίζει ο φόβος. Εκείνος σε ένα και μόνο χρόνο υπάρχει, στο τώρα, στο παρόν. Εσύ που βρίσκεσαι και τον κακολογείς; Σκέψου. Είσαι στο τώρα; Κινδυνεύεις και αναζητάς βοήθεια; Αν είναι να είσαι σίγουρος πως δίπλα σου βρίσκεται ο φύλακας άγγελός σου. Αν, όμως, δεν είναι έτσι, του προστάζεις εσύ ο ίδιος να θέσει το σώμα σου σε μια ταλαιπωρία χωρίς λόγο.
Τρέχει κοντά σου, να συνδράμει σε κάθε δυσκολία, να γίνει ασπίδα για την ακεραιότητά σου. Και, τώρα, που ο φόβος σου χτυπά την πόρτα τον αποφεύγεις, κρύβεσαι, εύχεσαι να φύγει μακριά και να μην ξανάρθει. Αναλογίσου και εκείνον τον δύσμοιρο που έτρεξε αμέσως στο κάλεσμά σου, άνοιξέ του την πόρτα, δώσε του λίγο νερό να πιει, να ξαποστάσει και μίλησέ του. Εξήγησέ του πως έχουν τα πράγματα και θα νιώσει όπως δεν έχεις φανταστεί.
Μην τον αποπαίρνεις, προσπάθησε να τον καταλάβεις κι εσύ και φέρσου του όπως του αξίζει. Πάψε να τον καλείς σε κάθε σκέψη σου για το μέλλον και τοποθέτησέ τον στο χρόνο που εκείνος γνωρίζει.
Ύστερα κέρασέ τον ένα γλύκισμα και άφησέ τον να φύγει. Χάρισέ του την ελευθερία, ευχαρίστησέ τον και συμφιλιώσου μαζί του. Εσύ μαλώνεις, εσύ τον αποπαίρνεις και όχι εκείνος. Την επόμενη φορά που θα τον καλέσεις αναλογίσου αν πράττεις ως οφείλεις προς εκείνον, αν τον σέβεσαι, αν αξίζει τον κόπο να τον φέρεις μέχρι εσένα.
Ενήλικη αντιμετώπιση του φόβου
Γίνε ενήλικας και χρησιμοποίησε το νου σου. Εξέτασε προσεκτικά τις καταστάσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις και τους κινδύνους που πιθανολογείς πως έχουν. Είναι λογικοί; Τι θα γίνει αν...Τι θα γίνει αν δεν...Τι θα χάσεις; Τι θα κερδίσεις; Τι αξίζει και τι όχι; Τι επιλογές έχεις;
Χρησιμοποίησε τη δική σου δύναμη -έχεις περίσσεια από αυτή -χρησιμοποίησε και το μεγάλο σου προνόμιο, το νου σου.
Ύστερα, θα δεις, όποτε ο φόβος σου χτυπά την πόρτα θα χαμογελάς, θα του ανοίγεις, θα τον κερνάς κάτι και θα του εξηγείς πως πάλι παρασύρθηκες. Τότε όμως θα έχετε άλλη σχέση, θα σε καταλαβαίνει και θα τον καταλαβαίνεις. Θα σιγουρεύεται πως είσαι καλά και θα φεύγει.
Και ξέρεις τι θα γίνει μετά από καιρό; Θα έρθει η στιγμή που θα σε μάθει και θα τον μάθεις τόσο καλά και δε θα χρειαστεί να τον ξανακαλέσεις, θα τον εμπιστεύεσαι και θα σε εμπιστεύεται και θα έρχεται μόνος του και μόνο όταν αρμόζει, όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο άξιο και πραγματικό και τότε θα νιώσετε και οι δύο ολόκληροι και θα βρείτε πάλι τις θέσεις σας και θα γίνετε διάφανοι και η αρμονία θα βασιλέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου