Ο ΟΥΡΑΝΟΣ, Ο ΚΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΣ

Οι Τιτάνες στην αρχή ζούσαν πολύ άσχημα με τον πατέρα τους, τον Ουρανό, που τους αποστρεφόταν και τους κρατούσε φυλακισμένους στα βάθη της Γης, μακριά από το φως. Η Γη στέναζε από το βάρος και το στρίμωγμα των παιδιών της μέσα στα σπλάχνα της, και για να λυτρωθεί η ίδια και να λυτρώσει και τα παιδιά της, σκέφτηκε και έφτιαξε ένα δρεπάνι και τα κάλεσε να εκδικηθούν με αυτό τον πατέρα τους για την αδικαιολόγητη κακία του. Οι Τιτάνες άκουσαν με δέος- την προτροπή, και μόνο ο Κρόνος, ο πιο μικρός, έδειξε την τόλμη για ένα τέτοιο έργο. Τότε η μάνα του τον έκρυψε εκεί που ο Ουρανός πλάγιαζε μαζί της, και όταν το βράδυ εκείνος ήρθε και την αγκάλιασε, ο Κρόνος πετάχτηκε από τον κρυψώ να του και με το δρεπάνι “θέρισε” τα γεννητικά όργανα του Ουρανού και έτσι χώρισε για πάντα το πρώτο ζευγάρι του κόσμου. Τότε, από τις σταγόνες του αίματος που χύθηκε από το ακρωτηριασμένο σώμα του Ουρανού πάνω στη Γη, γεννήθηκαν οι «σκληρές» Ερινύες. οι Γίγαντες και οι Μέλιες Νύμφες – οι Νύμφες της φλαμουριάς. Από τα γεννητικά όργανα του θεού, που έπεσαν στο πέλαγος και τυλιγμένα από αφρούς ταξίδεψαν με τα κύματα από τα Κύθηρα ως την Κύπρο, βγήκε «τιμημένη όμορφη θεά», που θεοί και άνθρωποι τη λένε Αφροδίτη, και έχει ακολουθία της τον Έρωτα και τον Ίμερο.

Όταν πέτυχε το σχέδιο της Γης, ο Ουρανός παραμερίστηκε από την εξουσία του κόσμου και ο Κρόνος ανέβηκε στο θρόνο του πατέρα του, αφού έδεσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες και ελευθέρωσε τους Τιτάνες. Όμως ο νέος βασιλιάς δεν μπορούσε να ησυχάσει. Είχε ακούσει από τους γονείς του. τον Ουρανό και τη Γη, πως, μόλο που είναι δυνατός, θα του έπαιρνε την εξουσία ένα από τα παιδιά του. 

Έτσι κι αυτός, μόλις γεννιόταν ένα παιδί, αμέσως το «κατέπινε» και το κρατούσε μέσα του για να είναι βέβαιος πως δεν θα τον βλάψει. Η Ρέα ήταν απαρηγόρητη με αυτό το κακό, που δεν την άφηνε να χαρεί τα παιδιά της. Και σαν ήρθε η ώρα να φέρει στον κόσμο τον τελευταίο της γιο, τον Δία πήγε και παρακάλεσε τους γονείς της, τον Ουρανό και τη Γη, να τη συμβουλέψουν να βρει τρόπο να κρύψει το παιδί από τον πατέρα του. Ο Ουρανός και η Γη την άκουσαν και την σπλαχνίστηκαν και μόλις γεννήθηκε ο Δίας, η Γη τον πήρε μαζί της στην Κρήτη και τον έκρυψε στο «Αιγαίον όρος». Τον Κρόνο τον ξεγέλασαν με μια πέτρα σπαργανωμένη, που την κατάπιε ανυποψίαστος. Και για να μην ακούσει τα κλάματα του βρέφους, οι Κουρήτες έξω από τη σπηλιά όπου το είχαν φυλαγμένο, χόρευαν χτυπώντας δυνατά τις χάλκινες ασπίδες τους. Το θεϊκό βρέφος τράφηκε με το γάλα μιας αίγας που την έλεγαν Αμάλθεια. Αυτήν αργότερα ο Δίας, σαν έγινε βασιλιάς των θεών την τίμησε ιδιαίτερα, την έκανε άστρο να λάμπει ψηλά στον ουρανό, το δέρμα της το φόρεσε ο ίδιος και το έκανε απρόσβλητη ασπίδα του, την περίφημη «αιγίδα», στον πόλεμό του με τους Τιτάνες, και το κέρατο της Αμάλθειας έγινε σύμβολο αφθονίας. 

Άλλοι πάλι έλεγαν πως η Αμαλθεία ήταν νύμφη και πως αυτή μαζί με την Ίδη και την Αδράστεια ή και με άλλες νύμφες ανάθρεψαν τον Δία. Έτσι το Θεϊκό βρέφος μεγάλωσε γρήγορα “και στο κορμί και στο μυαλό” και σαν ένιωσε για καλά τη δύναμή του, πήγε και βρήκε τον πατέρα του και πάλεψε μαζί του και φάνηκε ανώτερο και σε δύναμη και σε τέχνη ο Κρόνος, νικημένος από το γιο του τον στερνό, εξήμεσε όλα τα παιδιά που είχε καταπιεί, και πρώτα πρώτα την πέτρα που είχε καταβροχθίσει τελευταία αντί για τον Δία. Αυτή την πέτρα ο Δίας την πήρε και την έστησε στον Παρνασσό, στο μαντείο των Δελφών, για να τη βλέπουν θεοί και άνθρωποι για πάντα, να θαυμάζουν και να προσκυνούν τη δύναμη του Δία.