Είναι, νομίζω, προφανές, ότι αν θέλει κάποιος να κατασκευάσει έναν άνθρωπο που εθελοντικά, και ίσως με μεγάλη του χαρά κιόλας, θέλει να παραμένει μέσα στον όζοντα βάλτο της “μάζας”, πρέπει να του κουρδίσει το μυαλό εντελώς διαφορετικά από εκείνον τον τύπο ανθρώπου που θα επιθυμεί την αυτονομία, την ελεύθερη υπόσταση, την αυτενέργεια και την αρίστευση. Ο έξω από την μάζα άνθρωπος, δηλαδή ο ελεύθερος άνθρωπος (αφού έχει την δυνατότητα να επιλέξει αυτήν την διαφοροποίησή του), είναι κουρδισμένος στην γνώση των αιτίων των πραγμάτων και την δυνατότητα προβλέψεως των αποτελεσμάτων των πράξεών του (αλλά και των πράξεων των άλλων). Πολύ σωστά ο Σενέκας ο Νεώτερος είχε τονίσει τον πρώτο αιώνα της Era Vulgaris ότι το Αγαθό δεν είναι παρά απλώς η γνώση των πραγμάτων και Κακό το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η άγνοιά τους.(2)
Ο μαζικός άνθρωπος εκτελεί τις περισσότερες πράξεις του χωρίς να καταλαβαίνει ούτε τις αιτίες τους ούτε τ’ αποτελέσματά τους. Αυτό είναι που του επιτείνει την δουλική του φύση, αφού μόνο η σαφής διαύγεια σκέψεως-πράξεως ορίζει τον ελεύθερο άνθρωπο. Όλες λοιπόν οι τυραννίες του προσφάτου (άρα ιδιότυπου, μεταηλεκτρικού) παρελθόντος, του ζοφερού παρόντος και, ίσως του αμέσου μέλλοντος αν υπάρξουν, εστόχευαν, στοχεύουν και θα στοχεύουν στην λαχανοποίηση του ανθρώπινου μυαλού. Η έλλειψη της Παιδείας (που είναι “δεύτερος ήλιος για τους πεπαιδευμένους” σύμφωνα με την οπτική των προγόνων μας αληθινών Ελλήνων) κάνει την αρχή. Εκείνο όμως που ακολουθεί ως λαίλαπα, είναι η καταβύθιση του μαζικού ανθρώπου-δούλου στο Κτηνώδες, μέσα από:
* Διάλυση της ατομικότητος και ιδιαιτερότητος μέσα σε ένα “ομοιογενές” πλήθος που συσπειρώνεται γύρω από ένα επίπλαστο, σαθρό και άρα αυθαίρετο “εμείς” (το ψευδέθνος (3), το χωριό, η εκκλησία, το κόμμα, η ομάδα κ.ο.κ.).
* Ορισμό ενός κατ’ ανάγκη και “υποχρεωτικού” κακού “αντιπάλου” (οι “εθνικοί” εχθροί, οι αλλοχωρίτες, οι άπιστοι, οι κομματικοί αντίπαλοι, οι “κουρέλες” των αντιπάλων ομάδων, κ.ο.κ.
* Αποδαιμονοποίηση και στην συνέχεια θεοποίηση κι επί πλέον, όλων των αρνητικών χαρακτηριστικών της μάζας, μέσα από μία θρασύτατη αντιστροφή των μέτρων και αξιών (έλλειψη λογικής, σεβασμού ετερότητος κι ατομικότητος, κ.ο.κ.)
*Μετατροπή του επουσιώδους σε σημαντικό και του σημαντικού σε επουσιώδες και παγίδευση των μαζανθρώπων μέσα στην νέα επίπλαστη πραγματικότητα (λ.χ. ο “φίλαθλος” αγωνιά έως θανάτου για ένα σκορ που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την καθημερινή πραγματικότητα την οποίαν υφίσταται στην εξωγηπεδική, αληθινή ζωή του).
Με τα πιο πάνω δεδομένα, δεν είναι καθόλου παράξενο που ο λεγόμενος “μαζικός” αθλητισμός αποτελεί το προσφιλέστερο εργαλείο όλων των κατ’ εξοχήν αποκτηνωτών της ανθρώπινης μάζας. Εκεί ο αποκτηνωμένος μαζάνθρωπος παρακολουθεί τις κινήσεις κάποιων επαγγελματιών, συνήθως αμοιβομένων σκανδαλωδώς υπερβολικά για το πνευματικό τους επίπεδο και που συνήθως αδυνατούν να αρθρώσουν έστω και μία σύνθετη φράση και πνέει μένεα εναντίον κάποιων ομοίας ποιότητος “αντιπάλων”, που το μόνο έγκλημά τους είναι (όπως και στην περίπτωση του εθνικισμού που ο άλλος κηρύσσεται “εχθρός” επειδή απλώς και μόνο έτυχε να παγιδευτεί σε μία αντίπερα πλευρά κάποιων αυθαιρέτων συνόρων), ότι επαγιδεύθησαν από την αποκτηνωμένη μηχανή σε λάθος “χρώμα” ή “φανέλλα”. Γι’ αυτή την “διαφορά” του, ο μαζάνθρωπος των γηπέδων μπορεί ακόμη και να σκοτώσει και άλλωστε το έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη.
Δεν θα μπω φυσικά ποτέ σε πειρασμό να ρωτήσω κάποιον μαζάνθρωπο (λ.χ. έναν Βραζιλιάνο ή έναν Ρωμιό άνεργο, που χοροπηδούν ή να κλαίνε επειδή εκέρδισε ή έχασε η ομάδα τους), τι μπορεί να τον ενδιαφέρει πραγματικά ένα Χ εσωγηπεδικό αποτέλεσμα, που ούτε την πατρίδα του “δοξάζει” (αλοίμονο αν εδοξάζοντο με ποδόσφαιρο και μπάσκετ οι πατρίδες...) ούτε τον ίδιο ξεβαλτώνει από την προσωπική του μιζέρια. Θα καταντούσα εγώ παράλογος, προσπαθώντας να εκμαιεύσω λογική απάντηση από ένα παράλογο (άρα αποκτηνωμένο) ον, που άγεται και φέρεται μέσα σε μία παράλογη (άρα αποκτηνωτική) διαδικασία.
Οι μαζάνθρωποι – δούλοι, νομίζουν ότι είναι κάτι με το να μισούν κάποιους άλλους, αγνοώντας όπως είναι φυσικό, την βασική αρχή της ανθρώπινης Ελευθερίας, ότι ελαχιστοποιούμε την πιθανότητα να είναι κάποιοι άλλοι κύριοί μας όσο εμείς δεν έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε πάντοτε και αξιωματικά κύριοι όλων των σκέψεων και πράξεών μας. Η τελευταία απαιτεί ωστόσο μία αρκετά σύνθετη και επαγωγική σκέψη. Οι μαζάνθρωποι είναι ανίκανοι να αναπτύξουν μία τέτοια συνθετότητα, αφού το λεξιλόγιό τους αναπτύσσεται το πολύ σε 200-300 λέξεις, περισσότερες από όσες μπορεί να κατανοήσει ένας ευφυής χιμπατζής. Η ανικανότητα για σύνθετη σκέψη, και συνεπώς για πραγματική σκέψη, αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για εύκολη διαβουκόληση. Γι αυτήν, δηλαδή την πλήρη ανικανότητα για σύνθετη σκέψη, έχουν φροντίσει προηγουμένως άλλοι μηχανισμοί υποδουλώσεως: το αποβλακωτικό μονοθεϊστικό Σχολείο που ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ την κριτική σκέψη και συνθλίβει την ιδιαιτερότητα, η σκοταδιστική Εκκλησία που εμφυτεύει τρόμο απέναντι στην Ελευθερία και ενοχή απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη φύση και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Επιβολής) που με την αποθέωση της αντιστροφής των ιεραρχήσεων και των στοιχειωδών αρχών του ανωτέρου πνεύματος, ολοκληρώνουν την λαχανοποίηση του μυαλού των δούλων.
Τα όσα παρέθεσα έως εδώ, ίσως έχουν ξαναειπωθεί από άλλους. Στην τελευταία δεκαετία όμως είδαμε πρωτοφανείς εξάρσεις της αποβλακωμένης μάζας που έως πρόσφατα δεν είχαν προηγούμενό τους. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Δεν θα παραθέσω παραδείγματα για να μην γίνω κουραστικός. Θα πω απλώς ότι πρόκειται για ένα εκρηκτικό πάντρεμα ανιστόρητου εθνικισμού, μαζικού ενστίκτου, θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και ηλιθιότητος, και φιλάθλου πνεύματος, δηλαδή φανατισμού της κερκίδας. Πολύ πριν τα γιουχαΐσματα στις απονομές και στο παίξιμο των εθνικών ύμνων, είδαμε αναγωγή των “συγκρούσεων” του τεραίν σε θρησκευτική και εθνική αναμέτρηση, είδαμε τους αποκτηνωμένους να ενδύονται την σημαία ως εθνικοί εκπρόσωποι, λες και δεν έφθανε η “εκπροσώπηση” από τους διανοητικά χαμηλής πτήσεως “παίκτες”, είδαμε τις αθλητικές εφημερίδες να ξεπερνούν κάθε όριο υπερ-υπερ-βολής με ανακάτωμα εθνικών βωμών και εστιών με τα εκκλησιαστικά άγια των αγίων και όλα μαζί με τα αστρονομικά πριμ και τους γελοίους εκθειασμούς των αγίων και ηρώων “παικτών”.
Στην τελευταία περίπτωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Καλαθοσφαιρίσεως, όπου συνέπεσε να καίγεται όλη η Αττική γή (και όχι μόνο...) την ίδια ώρα που οι ηλίθιοι...αγωνιούσαν για την μπασκετμπωλική έκβαση, όπως και τα κανάλια που τους κατασκευάζουν για τα οποία η ως άνω έκβαση ήταν ίσης σπουδαιότητος με την οικολογική τραγωδία που ουσιαστικά ΑΦΑΙΡΕΙ ΖΩΗ από τους κατοίκους όχι μόνο της Αττικής αλλά και ολόκληρης της Ελλάδος (“ενώ η χώρα μας καίγεται εσείς τραγουδάτε” που έλεγαν και οι πρόγονοί μας), είδαμε και άλλες υπερβολές της αποκτηνωτικής μηχανής: ο γνωστός και μη εξαιρετέος αρχιεπίσκοπος του δικτατορεύντος θρησκευτικού δόγματος, εθεώρησε ότι ποντάρει σε σίγουρο άλογο και άπλωσε την απίθανη λαϊκίστικη εκστρατεία του, με το να ευλογήσει τα “όπλα” των καλαθοσφαιριστών εν ονόματι του “αληθινού” Θεού, του “αληθινού” δόγματος, της “αληθινής” θρησκείας που εκπροσωπεί. Μέσα σε ημιθρησκευτικό φανατισμό ωστόσο, η “εθνική” ομάδα των Ρωμιών έπαθε ό,τι χειρότερο μπορούσε να πάθει, καταλήγοντας τέταρτη και καταϊδρωμένη εκεί που περίμενε (όπως και ο Χριστόδουλος που επένδυσε πάνω της γεμάτος σιγουριά) να αναδειχθεί πρωταθλήτρια και “εκλεκτή του Θεού”. Κανείς ωστόσο δεν είχε την ευθιξία να ζητήσει συγνώμην από τον μαζάνθρωπο-φίλαθλο που τον έκαναν να πιστέψει ότι ακόμη και ο ...Θεός ενδιαφερόταν για το αν θα νικήσει ή όχι η ομάδα της χώρας του (4), όπως φαίνεται ότι είχαν πιστέψει και οι παγκόσμιοι πρωταθλητές που έκαναν με τα χέρια τους το γνωστό από τις σφαγές του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου “σήμα” της λεγομένης Ορθοδοξίας.
Γιατί άλλωστε να ζητήσουν συγνώμην; Αυτός ο ίδιος ο μαζάνθρωπος και δούλος ήταν, που κατά κοπάδια κάποιες ημέρες αργότερα έκανε το θρησκευτικό του χρέος προς την “Μεγαλόχαρη” σερνάμενος σαν σκουλίκι (5) ή χρυσώνοντας το ήδη σκανδαλωδώς πολύχρυσο παπαδαριό ως εκπλήρωση των ευσεβών... “ταμάτων” του, αντί να σκεφθεί λίγο πιο θετικά και ανθρώπινα: λ.χ. να υποσχεθεί να φυτέψει 1000 δένδρα σε ελάχιστη αποκατάσταση του περιβαλλοντικού ολέθρου που ο δικός του τύπος ανθρώπου επροξένησε (και για αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου που ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ για την καταστροφή της γήϊνης βιόσφαιρας, υπόσχομαι να μιλήσω σ’ ένα επόμενο άρθρο (6)). Ξέρω, ζητάω πολλά –αν και πολύ απλά και στοιχειωδώς ανθρώπινα. Είναι το ίδιο σαν να ζητάς από τα σκουλίκια να πάψουν να βλέπουν από κάτω προς τα επάνω.
Γράφοντας όλα αυτά ίσως ενοχλήσω κάποιους φίλους που δεν έχουν ακόμη απεγκλωβισθεί από τους μαζοποιητικούς μηχανισμούς αυτής της δουλοπαραγωγού κοινωνίας (και τάχα μη δουλοκτητικής, αλλά αν ήταν τέτοια τότε γιατί χρειάζεται να κατασκευάζει δούλους;). Ας με πιστέψουν, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Και ο γράφων κάποτε εχειροκρότησε από κερκίδων κάποιους “παίκτες”, όμως δεν έμεινε εκεί. Έξω από το γήπεδο παραμόνευε η άγρια καθημερινή πραγματικότητα και δεν επιθυμούσε να καταλήξει μήτε δούλος, μήτε μαζοχιστής. Είχε καλύτερα για τον εαυτό του, από τα να κρατεί με ηλίθιο πρόσωπο ένα πανώ που διακηρύσσει τον απόλυτο μαζοχισμό: “Όσο μας πονάς, τόσο μας πωρώνεις”.(7)
Ο πολυδιαφημισμένος Θεός της ερήμου και των δούλων, ας λυπηθεί τους δούλους και τους μαζανθρώπους, που άλλωστε αποδεδειγμένα, τον τιμούν μ’ ευλάβεια και μεγάλη θεοφοβία ψάλλοντας ανοήτως (αφού μόνον ελάχιστοι εξ αυτών είναι Ιουδαίοι), το εβραϊκό “αλληλούϊα” (8). Εμείς, οι “άλλοι” άνθρωποι (ο “συρφετός” των Εθνών όπως μας λένε αυτοί που κουβαλάνε μέσα τους την έρημο και το σκοτάδι), τιμούμε τους άλλους Θεούς, τους “νικημένους” αλλά υπαρκτούς Θεούς της Φύσεως, του πνεύματος, της αριστείας και της (εν γνώσει πάντοτε) Ελευθερίας. Επιπλέον, μισούμε ανοικτά αυτούς που μας πονάνε και αυτό το υγιές μίσος είναι αρεστό στους Θεούς μας, για να μην πούμε καθαγιασμένο. Είμαστε από άλλη φάρα ανθρώπων και δεν χρεωνόμαστε την βλακεία, την δουλικότητα και την ασημαντότητα των άλλων (ούτε και την αηδιαστική υποκρισία τους). Απεχθανόμαστε την μάζα και τους δούλους και η υγιής απέχθεια είναι επίσης πολύ αρεστή στους Θεούς μας.
Οι Θεοί θέλουν Θεούς, έλεγε ο Νοβάλις, αλλά εγώ δεν θα το τραβήξω μέχρι εκεί. Ας κάνει απλώς, όποιος τελοσπάντων ενδιαφέρεται, διότι κανέναν δεν θα κάνουμε άνθρωπο με το ζόρι, ένα πρώτο βήμα από τα μαζικά και δουλικά σκότη στο φώς της ανθρώπινης ελευθεροπρέπειας. Η πορεία προς τον Άνθρωπο (με κεφαλαίο Α) έχει πολύ μεγάλη διαδρομή, ικανή να μας απασχολήσει μία ολόκληρη ζωή. Μην χάνετε συνεπώς άλλον χρόνο. Αφήστε τους να σέρνονται και να υπηρετούν την κυκλική αναπαραγωγή της αχρηστίας και του μεγαλοπρεπούς Τίποτε. Ούτως ή άλλως, αν ήταν να είχαν καταλάβει, θα είχαν ήδη καταλάβει.
Γρηγορείτε ... Συνέλληνες
---------------------
Σημειώσεις:
1.”Μιμητές, δουλικό σκυλολόϊ !”
2.”Quid est bonum, rerum scientia. Quid malum est, rerum imperitia”.
3. Αναλυτικά για την διάκριση μεταξύ των πραγματικών εθνών και των σύγχρονων ψευδεθνών, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει στο βιβλίο “Έθνος, Εθνισμός, Εθνοκράτος, Εθνικισμός” (Αθήναι, 1996, εκδ. Ανοιχτή Πόλη).
4.Ο υπουργός κ. Λαλιώτης, όταν η... “ευλογημένη” από τον ίδιο τον Χριστόδουλο “εθνική” καλαθοσφαιρική ομάδα έφαγε τα μούτρα της, έσπευσε να “γλυτώσει” το κύρος του κρατούντος δόγματος ξεστομίζοντας την μεγαλύτερη ηλιθιότητα που θα μπορούσε να ξεστομίσει έμφρων άνθρωπος και έχοντας προφανώς την βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε εντελώς αποκρετινοποιημένο κοινό: ο...Θεός της Ορθοδοξίας δεν ήξερε ποια ομάδα να βοηθήσει διότι οι 3 από τους 4 φιναλίστ, ήσαν από ορθόδοξες χώρες (!!).
5.Πάντοτε, από παιδί που ακόμη ήμουν, άθελά μου, χριστιανάκι, αναρωτιόμουν γιατί οι χριστιανοί θεωρούν ότι σώνει και καλά πρέπει τα τάματά τους να αυτοταπεινωτικά ή αυτοαρνητικά (στερητικά). Το ότι η θρησκεία τους (όπως και όλων των μονοθεϊστών) είναι παρακλητική αντί ευχαριστήρια και κατεβάζει τον Θεό τους σε χυδαία επίπεδα συναλλαγής δεν σημαίνει ότι είναι τόσο χυδαία πια ώστε να ζητάει μόνο πόνο και στέρηση ως ανταμοιβή.
6. Οι... ανυπόμονοι αναγνώστες μπορούν πάντως να διαβάσουν το εκπληκτικό βιβλίο του Nigel Cambpel Pennick “Το Ξόδεμα Της Γής”, Αθήναι 1994, εκδ. Διιπετές.
7. “Ευφυές” πανώ “φιλάθλων” στους πρόσφατους αγώνες της εθνικής ομάδος.
8. Που στην εβραϊκή σημαίνει “Δόξα στον Ιαχωβά”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου