Αν είστε όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, θα έρθουν κάποιες στιγμές στη ζωή σας που θα έρθετε αντιμέτωποι με την συνειδητοποίηση ότι τα πράγματα που κάποτε θέλατε δεν είναι αυτά που πια επιθυμείτε και αυτό δεν έπρεπε να σας φοβίζει, δεν θα έπρεπε να φοβίζει κανέναν.Η αλήθεια είναι ότι όλοι ζούμε με την εντύπωση πως μια μέρα, όταν θα έχουμε πια προσπαθήσει πολύ και θα έχουμε πετύχει πολλά, θα μειώσουμε τους ρυθμούς μας, αφού θα έχουμε φτάσει στον «προορισμό» μας. Θρέφουμε αυτό το αφήγημα από τα νεανικά μας χρόνια, όταν μας συμβουλεύουν να επιλέξουμε ένα και μόνο μονοπάτι ζωής και στη συνέχεια να παλέψουμε να μείνουμε σε αυτό. Στόχος είναι να βγούμε στην άλλη πλευρά, όπου υποτίθεται ότι θα βρούμε την ασφάλεια, την πλήρωση και την καλή ζωή.
Ο κόσμος μας λέει «να μην τα παρατάμε ποτέ» και πάντα να πιστεύουμε στον εαυτό μας, να παραμένουμε προσηλωμένοι στον στόχο και στην πορεία μας. Μια φωνή μέσα μας, το υποσυνείδητό μας, μας λέει ότι οι άνθρωποι δεν θέλουμε την αλλαγή.
Το ανοίκειο είναι τρομακτικό, ακόμα κι αν μιλάμε για μια θετική αλλαγή. Το οικείο είναι γνώριμο και βολικό, ακόμα κι αν είναι καταστροφικό. Πρόκειται για ένα ατυχές παράδοξο με το οποίο πολλοί από εμάς προσπαθούμε να παλέψουμε και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όταν ξέρουμε ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε επιτέλους το μονοπάτι μας.
Η αλήθεια όμως είναι ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε τα όνειρά μας, επειδή τα σχέδια που κάναμε στο παρελθόν προορίζονταν για έναν άνθρωπο που δεν είμαστε πια. Δεν βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο για να κάνουμε μόνο μια εργασία, να παίξουμε έναν ρόλο, να είμαστε ένα άτομο.
Είμαστε μια συνεχής εξέλιξη και οι ανακαλύψεις για τον εαυτό μας είναι πολλαπλές και ασταμάτητες. Δεν έχετε γνωρίσει κάθε μέρος του εαυτού σας ακόμα, δεν έχετε αναλύσει κάθε σας επιθυμία. Υπάρχει πλούτος πληροφοριών μέσα σας τον οποίο γνωρίζετε με το πέρας των χρόνων, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να αποδεχτείτε ότι αφήνετε πίσω τα όνειρα που κάποτε είχατε.
Αυτά που στην αρχή ονομάζουμε μεγαλόπνοα σχέδια και φιλοδοξίες συχνά μετατοπίζονται σε κομμάτια της ζωής, στα οποία τελικά προσδεθήκαμε περισσότερο, εκφάνσεις της ύπαρξής μας που άλλαξαν και το νόημα και τον σκοπό μας. Ασφαλώς και αυτό μας δημιουργεί μια έντονη δυσφορία.
Εδώ είναι ακριβώς που χρειάζεται να βρούμε το θάρρος, το κουράγιο να ζήσουμε με έναν τρόπο που να μένει αυθεντικός στον εαυτό μας, στις βαθύτερες επιθυμίες του και να αρνηθούμε να κυνηγάμε όνειρα που οι άλλοι μας έχουν εμμέσως «επιβάλει». Η ασφάλεια ποτέ δεν υπήρχε και ποτέ δεν θα υπάρξει. Δεν χρειάζεται να ζούμε στα στενά όρια ενός και μόνο μονοπατιού με έναν και μόνο προορισμό. Τα όνειρα αλλάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου