Ο Πλάτωνας έχοντας αφομοιώσει (από πολλές πηγές) το ίδιο καλά, τόσο την Ορφική Διδασκαλία, στην Θεολογική, Φιλοσοφική, Μυθολογική, Κοσμολογική και Τελετουργική της έκφραση (με τα Μυστήρια), όσο και τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, επιχείρησε (κι ως ένα βαθμό το πέτυχε) να ενοποιήσει σε μια αντίληψη όλη την Αρχαία Γνώση. Γι’ αυτό κι ο Πλατωνισμός έχει Ισχύ μέχρι σήμερα.Ο Πλάτωνας Έθεσε σαν Αρχή το Αγαθόν, το «Τελείως Είναι», που είναι η Μόνη Αλήθεια. Οι Περιγραφές του Αγαθού, παραπέμπουν στο Χάος των Ορφικών, στο Ον του Παρμενίδη, στο Λόγο του Ηράκλειτου.
Το Αγαθόν σαν Ανεξάντλητη Πηγή Εμφανίζει το Είναι, τη Βάση κάθε ύπαρξης, ταυτόχρονα το σύνολο της ύπαρξης και την ουσία κάθε ύπαρξης ξεχωριστά. Το Είναι Αναφέρεται στο Καθαρό Είναι, στην Ουσία, αλλά και κάθε είναι ανήκει στο Είναι. Το Είναι είναι η σχετική αντίληψη της ύπαρξης, που ορίζεται με ιδιότητες. Γι’ αυτό το «είναι» χρησιμοποιείται όχι μόνο στην υπαρξιακή του έννοια αλλά και σαν συνδετικό ρήμα για να συνδέσει τα όντα με τα κατηγορούμενά τους.
Το Είναι Οργανώνει το σύνολο των όντων σε ένα αρμονικό σύνολο δημιουργώντας έτσι το Αιώνιο βασίλειο των Ιδεών.
Η Κινητήριος Δύναμη που Δημιουργεί τον Κόσμο των Φαινομένων είναι η Ψυχή που με Φορέα την Ιδέα εμψυχώνει κι οργανώνει την ύλη παράγοντας τα υλικά όντα, που ακολουθούν τον νόμο της γέννησης και της φθοράς.
Η Πραγματικότητα Είναι το Αγαθόν, που Είναι το Πλήρες και Εμπεριέχει τα Πάντα μέσα στην Αιωνιότητά του. Η Πραγματική Κατάσταση της αντίληψης είναι η Αντίληψη του Αγαθού, ή, εφόσον πραγματώνεται εκ των υστέρων από το ον, η Ομοίωσις με το Αγαθόν (τον Θεό). Τα όντα (Ψυχές, με κεφαλαίο, για να διακρίνονται από την υπερφύση-ψυχή), όταν κατέρχονται αντιληπτικά, ή πραγματικά (ανάλογα πως το βλέπει και το ορίζει κάποιος) τους κόσμους, κατοικούν στο Αιώνιο Βασίλειο των Ιδεών και σε μια Καθοδική Πορεία, αφού εμπλουτιστούν με μια φύση-ψυχή (μέρος της ψυχής του κόσμου) ενσωματώνονται σε υλικές μορφές, όπου ζουν τον εμπειρία της παροδικότητας του υλικού κόσμου.
Ο άνθρωπος μπορεί με τα Μυστήρια ή την Ορθή Φιλοσοφία, να Ανυψωθεί Ως το Αγαθόν, ήδη από αυτή τη ζωή στη γη (αλλά και στους μεταφυσικούς κόσμους στη συνέχεια). Ο Πλάτωνας (σε Αναλογία με τις Μυητικές Βαθμίδες των Μυστηρίων) καθορίζει τα στάδια της Ανόδου Ως το Αγαθόν:
Η Κάθαρση του Σώματος.
Η Κάθαρση κι η Απάθεια της Ψυχής.
Η Περισυλλογή του Νου κι η Ανύψωση στο Βασίλειο των Ιδεών
Η Έκστασις κι η Εμπειρία της Ενότητας του Είναι
Η Ομοίωσις με το Αγαθόν (Θεό).
Στην πραγματικότητα, ο Πλάτωνας, δεν είναι πιο αναλυτικός από τον Μυστηριώδη Ορφέα, τον Απρόσιτο Παρμενίδη, η τον Σκοτεινό Ηράκλειτο. Απλά επειδή έχουν διασωθεί τα περισσότερα από τα συγγράμματά του (πέρα από την Προφορική Παράδοση, που κράτησε κοντά 10 αιώνες, μέχρι που κάποιος παράφρονας βυζαντινός αυτοκράτορας έκλεισε τις Φιλοσοφικές Σχολές) είμαστε πιο καλά πληροφορημένοι για την Διδασκαλία του Πλάτωνα. Είναι επόμενο εφόσον ο Πλάτωνας Θεωρεί το Αγαθόν σαν Μόνη Αλήθεια, να Ταυτίζει την Ουσία των Όντων, αλλά και την Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας, με Αυτή την Αλήθεια. Συνεπώς η Κάθοδος του Όντος στους Κόσμους, δεν είναι πραγματική κάθοδος αλλά φαινομενική. Όχι η Άπειρη Ουσία με την Οποία ταυτίζονται όλα τα Όντα, αλλά η ιδιαίτερη αντίληψή τους λαβαίνει εμπειρία του Είναι, του Κόσμου των Ιδεών, της Ενδιάμεσης Κατάστασης της Υπερφύσης-Ψυχής και του Υλικού Κόσμου. Η Αιώνια Ουσία, δεν Αλλοιώνεται, δεν Μετακινείται, μόνο η Αντίληψη ταξιδεύει στους κόσμους κι όταν εμπλουτιστεί σε Εμπειρία Επιστρέφει Αντιληπτικά πίσω στην Πραγματικότητα, στο Αγαθόν, στο Θεό.
Καταλαβαίνουμε ότι ο Πλάτωνας, πέρα από το τεράστιο έργο του, δεν λέει τίποτα διαφορετικό, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, από όσα Δίδαξαν ο Ορφέας, ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος… κι όσα θα πουν, πριν, ταυτόχρονα και μετά τον Πλάτωνα, οι Άλλοι Μεγάλοι Φιλόσοφοι της Αρχαιότητας, ο Αριστοτέλης, ο Αντισθένης, ο Πρωταγόρας κι οι Σοφιστές, ο Επίκουρος, οι Στωικοί, ο Πύρρων, ο Πλωτίνος κι οι Νεοπλατωνικοί… Για όλους αυτούς τους Σοφούς, που διαμόρφωσαν την Ελληνική Σκέψη για πάνω από 13 αιώνες, η Πραγματικότητα Είναι Μία, Ενιαία, Αιώνια, Σταθερή και Πάντα Παρούσα, εδώ, Τώρα, Εμπεριέχουσα τα Πάντα, Ταυτόχρονα. Μονάχα η Αντίληψη (σαν Δύναμη και Δυνατότητα Σύλληψης της Πραγματικότητας) είναι περισσότερο ή λιγότερο Ολοκληρωμένη και μας Αποκαλύπτει τον Ον (Προσεγγίζοντας την Αλήθεια), ή όπως Φαίνεται (απομακρυνόμενη από την Αλήθεια στα δαιδαλώδη μονοπάτια της Δόξας). Όλος ο αγώνας του ανθρώπου είναι ακριβώς να Βιώσει την Πραγματικότητα Όπως Είναι, το Όντως Ον, να Προσεγγίσει την Αλήθεια, υπερβαίνοντας την περιοχή (της ατελούς αντίληψης και) των φαινομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου