Γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος;

Έρχεσαι στη ζωή.

Αποκτάς αυτόματα μια εθνικότητα και μια θρησκεία.

Πηγαίνεις στο σχολείο, σε μαθαίνουν πράγματα που (πιθανόν) θα ξεχάσεις στη πορεία.

Σε διδάσκουν ουσιαστικά πως να γίνεις εργάτης, υπάλληλος ή αυτοαπασχολούμενος.

Πρέπει να έχεις βρει μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία “το άλλο σου μισό” κι αν δεν το έχεις βρει, το βαφτίσεις έτσι μέχρι να χωρίσετε.

Πιθανόν κάνεις μια δουλειά που δεν σε καλύπτει.

Συναναστρέφεσαι καθημερινά κυρίως με άτομα που δεν σου λένε κάτι.

Περιμένεις την επιτυχία στο μέλλον, χωρίς να έχεις ιδέα πως θα έρθει.

Βασίζεσαι στην ελπίδα για αυτή τη ζωή και στην ελεημοσύνη του κόσμου για την επόμενη, έναν κόσμο που επικαλείσαι στα δύσκολα να σε σώσει επειδή είναι πανίσχυρος.

Ενώ όταν όλα είναι καλά τον ξεχνάς ή μπερδεύεσαι από τα δόγματα ατόμων που τον έχουν σαν κυρία πηγή εισοδήματος.

Γιατί δεν είσαι ευτυχισμένος;

Που αποσκοπούν όλα αυτά; Πόσα από τα αποτελέσματα στη ζωή σου έχουν έρθει από δικές σου επιλογές; Πόσο ορίζεις τη ζωή σου; Γιατί είναι τελικά τόσο δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος.

Θα σου πω γιατί:

Όταν επιτρέπεις σε νοοτροπίες που δεν έχουν καμία σχέση με σένα να σε οδηγούν στη ζωή, όταν αποδέχεσαι λανθασμένες πληροφορίες και τις κάνεις καθημερινό σου πρόγραμμα.

Όταν αφήνεις ανθρώπους που στο όνομα της αγάπης τους για σένα δηλητηριάζουν καθημερινά το μυαλό σου, όταν σε φθονούν, όταν σε εκμεταλλεύονται, όταν χαμογελούν μπροστά σου και απο πίσω σου σε θάβουν, όταν διαρκώς σε κρίνουν και συ σπαταλάς ενέργεια και χρόνο για να ασχοληθείς.

Όταν έχεις απομακρύνει τα όμορφα και δεν τα φτάνεις, ενώ τα άσχημα είναι τόσο κοντά και δεν μπορείς να τα αποφύγεις.

Όταν συμβιβάζεσαι και παίρνεις κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζεις. Όταν συναινείς στο να είναι η ζωή σου μια ρουτίνα και δεν σηκώνεσαι να τα αναποδογυρίσεις όλα.

Όταν ζητάς κάποιον για να βοηθήσει και όχι επειδή τον αγαπάς πραγματικά, όπως δεν αγαπάς και τον εαυτό σου πραγματικά, όπως δεν μπορείς και να αγαπήσεις κανέναν πραγματικά.

Όταν πιστεύεις ότι η πρόοδος είναι ανέφικτη και ο δρόμος είναι κλειστός και προσπαθείς να πας γύρω γύρω απο τα βράχια με κίνδυνο να τσακιστείς. Όταν πουλάς τον εαυτό σου για ένα μεροκάματο και η ψυχή σου νοσεί και σαπίζει, Όταν η ζωή σου φθίνει μέρα με τη μέρα και το χαμόγελο σβήνει απο τα χείλη σου.

Όταν περιμένεις την αποδοχή των άλλων και την εύνοια τους, όταν αφήνεις στην τύχη ή στη μοίρα να κάνουν αυτό που είναι δική σου ευθύνη.

Όταν περιμένεις να θερίσεις χωρίς να έχεις σπείρει τίποτα, Όταν κατηγορείς την κοινωνία και ανθρώπους για τα δεινά σου, όταν γίνεσαι εσωστρεφής και τα βλέπεις όλα μαύρα.

Όταν η θέληση σου κινεί το ένα πόδι μπροστά και ο φόβος κινεί το άλλο σου πόδι πίσω, θα βρίσκεσαι πάντα στο ίδιο μέρος κι όταν οι αναποδιές της ζωής και οι δυσκολίες σε λυγίσουν, τότε σβήνει και η θέληση και μένει ο φόβος. Ο φόβος κινεί και τα 2 σου πόδια πίσω.

Γι’ αυτό δεν είσαι ευτυχισμένος.

Μια ερώτηση μονάχα πριν σε αφήσω:

Τι είναι αυτό που σε σταματάει, είναι τόσο σοβαρό ούτως ώστε να ζήσεις μια ζωή λάθος;

Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
(Κωνσταντίνος Καβάφης)