καὶ θαλίαι μέλουσι Θή-
βας ἱερὸν κατ᾽ ἄστυ.
765 μεταλλαγαὶ γὰρ δακρύων,
μεταλλαγαὶ συντυχίας
‹ › ἔτεκον ἀοιδάς.
βέβακ᾽ ἄναξ ὁ καινός, ὁ δὲ παλαίτερος
770 κρατεῖ, λιμένα λιπών γε τὸν Ἀχερόντιον.
δοκημάτων ἐκτὸς ἦλθεν ἐλπίς.
θεοὶ θεοὶ [ἀντ. α]
τῶν ἀδίκων μέλουσι καὶ
τῶν ὁσίων ἐπάιειν.
ὁ χρυσὸς ἅ τ᾽ εὐτυχία
775 φρενῶν βροτοὺς ἐξάγεται
δύνασιν ἄδικον ἐφέλκων.
†χρόνου γὰρ οὔτις ἔτλα τὸ πάλιν εἰσορᾶν†·
νόμον παρέμενος ἀνομίαι χάριν διδοὺς
780 ἔθραυσεν ὄλβου κελαινὸν ἅρμα.
Ἰσμήν᾽ ὦ στεφαναφόρει [στρ. β]
ξεσταί θ᾽ ἑπταπύλου πόλεως
ἀναχορεύσατ᾽ ἀγυιαὶ
Δίρκα θ᾽ ἁ καλλιρρέεθρος,
785 σύν τ᾽ Ἀσωπιάδες κόραι
πατρὸς ὕδωρ βᾶτε λιποῦσαι συναοιδοὶ
Νύμφαι τὸν Ἡρακλέους
καλλίνικον ἀγῶνα.
790 Πυθίου δενδρῶτι πέτρα
Μουσᾶν θ᾽ Ἑλικωνίδων δώματα,
αὔξετ᾽ εὐγαθεῖ κελάδωι
ἐμὰν πόλιν, ἐμὰ τείχη,
σπαρτῶν ἵνα γένος ἐφάνθη,
795 χαλκασπίδων λόχος, ὃς γᾶν
τέκνων τέκνοις μεταμείβει,
Θήβαις ἱερὸν φῶς.
ὦ λέκτρων δύο συγγενεῖς [ἀντ. β]
εὐναί, θνατογενοῦς τε καὶ
800 Διός, ὃς ἦλθεν ἐς εὐνὰν
νύμφας τᾶς Περσηίδος· ὡς
πιστόν μοι τὸ παλαιὸν ἤ-
δη λέχος, ὦ Ζεῦ, σὸν ἐπ᾽ οὐκ ἐλπίδι φάνθη.
805 λαμπρὰν δ᾽ ἔδειξ᾽ ὁ χρόνος
τὰν Ἡρακλέος ἀλκάν·
ὃς γᾶς ἐξέβας θαλάμων
Πλούτωνος δῶμα λιπὼν νέρτερον.
κρείσσων μοι τύραννος ἔφυς
810 ἢ δυσγένει᾽ ἀνάκτων,
ἃ νῦν ἐσορῶντι φαίνει
ξιφηφόρων ἐς ἀγώνων
ἅμιλλαν εἰ τὸ δίκαιον
θεοῖς ἔτ᾽ ἀρέσκει.
***
Χοροί, χοροί και φαγοπότια
είναι φροντίδα της ιερής
πόλης τώρα των Θηβών.
Τι των δακρύων η αλλαγή
και η αλλαγή της τύχης
γεννήσανε τραγούδια.
Πάει ο καινούργιος βασιλιάς
κι ο παλιός έχει τη δύναμη,
770 τον όχτο αφήνοντας του Αχέροντα.
Ήρθε αναπάντεχη η ελπίδα.
Οι θεοί, οι θεοί φροντίζαν πάντα
να ξέρουν άδικους και δίκιους.
Ω! το χρυσάφι κι η ευτυχία
των θνητών παίρνουνε τον νου,
σε άδικη σέρνοντάς τους δύναμη.
Και δεν βαστάει κανείς να βλέπει
του χρόνου τα γυρίσματα·
γιατί τον νόμον αψηφώντας
και χαριζόμενος στην ανομιά
780 σπάζει της ευτυχίας το μαύρον άρμα.
Ω συ Ισμηνέ, στεφανοφόρεσε
και της εφτάπυλής μας πόλης
ρούγες καλόστρωτες, χορέψτε·
και Δίρκη καλορέματη
και του Ασωπού παρθένες νύμφες,
αφήνοντας το πατρικό
νερό, ελάτε συντρόφισσες
του τραγουδιού για τον καλλίνικο
αγώνα του Ηρακλή· και ω βράχε
790 δεντροσκέπαστε του Απόλλωνα
και οικιές των Ελικωνιάδων
Μουσών, ελάτε με χαρούμενον
αχό στην πόλη και στα τείχη μας
όπου των σπαρμένων φάνηκε
ανθρώπων η γενιά, χαλκάσπιδων
λόχοι, που κληρονομά
από γενιά σε γενιά τη χώρα,
όντας ιερό της Θήβας φως.
Ω συ του κλιναριού συγκοίμισμα
διπλό, θνητού και του Διός,
800 που ᾽ρθε και με τη νύφην έσμιξε,
του Περσέως την αγγονή,
πόσο η πίστη μου στο παλιό
κρεβάτι τούτο, ω Δία, φάνηκε
ανώτερη από την ελπίδα,
κι απόδειξε λαμπρήν ο χρόνος
του Ηρακλή τη δύναμη!
γιατί απ᾽ την κούφια γης εβγήκε,
του Πλούτωνα το βαθύ δώμ᾽ αφήνοντας.
Καλύτερος άρχοντας είσαι
810 από τον βασιλιά μας, γεννημένον
δειλό, που τώρα δείχνει ότι έρχεται
να παραβγεί σε αγώνα
σπαθιών, αν στους θεούς το δίκιο
ακόμ᾽ αρέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου