Κανένας δεν μπορεί να σε σώσει, αν εσύ δεν θέλεις να σώσεις τον εαυτό σου

«Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει…»  –Καζαντζάκης

Έχει χιλιοειπωθεί αλλά πρέπει να το εμπεδώσεις:

Κανένας δεν μπορεί να σώσει κανέναν.
Κανένας δεν θεραπεύει κανέναν.

Μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος σώζει και επιλέγει να θεραπεύσει τον εαυτό του. Γιατί ακόμα κι αν σωθεί ή θεραπευτεί από το σύμπτωμα, η ρίζα θα το ξαναδημιουργήσει. Οι γύρω είναι απλά καταλύτες κίνητρα ή ερεθίσματα. Μόνο ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να ενεργοποιήσει το “φτάνει πια” της μεταμόρφωσης. Μέχρι τότε, απλά είναι ένα δοχείο που ό,τι νερό και να του ρίχνεις, θα χάνεται απ’ τις τρύπες που δημιούργησε εκείνος, η ζωή ή κάποιες καταστάσεις. Μια μπαταρία που θα παίρνει, μόνο για να αδειάζει λίγο πιο κάτω.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως καμία άβυσσος δεν έχει βυθό.
Άβυσσος = ἀ- (ά- στερητικό) + βυσσός (βυθός)

Κι όπως είχε αναφέρει και ο Κ. Ramsey, κανένας πάτος δεν έχει πάτο. Το “να πιάσω πάτο να δώσω μια ν’ ανέβω” αν και γνωμικό, αποτελεί εσφαλμένη συλλογική νοητική εγγραφή. Κι αυτό γιατί όταν πάρεις το φτυάρι κι αρχίζεις να σκάβεις το μέσα σου (όσον αφορά την θλίψη την αυτοκαταστροφή ή την αδράνεια), η τρύπα που μπαίνεις μπορεί να βαθαίνει επ’ άπειρο μέχρι και να φτάσεις σ’ αυτό που λέμε “φωτεινό κενό”. Καθυστερείς, και ρισκάρεις. Ρισκάρεις ό,τι έχεις, ή σου δόθηκε, ή μπορείς να γίνεις και να ζήσεις.

Ο εσωτερικός μηχανισμός του καθενός, ναι, ενεργοποιείται σε συγκεκριμένα “βάθη” της ψυχής. Όμως όσο μεγαλύτερο το βάθος, τόσο μεγαλύτερη κι η πιθανότητα της “νόσου των δυτών”. Μεταφορικά και μη. Η ψυχολογία μπορεί πολύ εύκολα να γίνει βιοπαθολογία και αντίστροφα. Οι γραμμές δεν είναι ορατές. Οπότε κάποια τεστ του εαυτού, καλό είναι να μην τα τεστάρεις.

Ό,τι περνάει δε γυρίζει πίσω, κι ο χρόνος είναι κάτι που θα πρέπει να τιμάς, όχι να σπαταλάς, τουλάχιστον τις φορές εκείνες που θα μπορούσες κι αλλιώς.

Καλώς ή κακώς, “Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει…” όπως τότε γλαφυρά διατύπωσε ο Νίκος Καζαντζάκης.

Μερικές φορές, είτε για σένα, είτε για εκείνο το αγαπημένο πρόσωπο, ο μόνος τρόπος είναι αυτός. Κι αν εσύ αποφασίσεις να γίνεις ο καταλύτης του, όσο κι αν πονέσεις, να είναι από αγάπη. Κι αν στοιχίσει, η πρόθεσή του θα φανεί μετέπειτα. Η μόνη περίπτωση που θυσιάζουμε το τώρα, είναι μόνο για την διασφάλιση του αύριο, όταν αυτό είναι απαραίτητο ή κινδυνεύει. Η προτίμηση είναι στο χάδι, αλλά κάποιες φορές το σοκ και ο γκρεμός είναι ο μόνος τρόπος.