Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν ξέρει καλύτερα από τον καθένα αυτό που έχω στις αποσκευές μου

Μια κυρία πηγαίνει σε μια αεροπορική εταιρία ν’ αγοράσει δύο εισιτήρια πρώτης θέσης για Μαδρίτη. Συζητώντας με την κυρία, η υπάλληλος ζητάει να μάθει τα ονόματα των επιβατών και μαθαίνει ότι ο σύνοδός της κυρίας είναι ένας πίθηκος. Αυτό αντίκειται στους κανονισμούς της εταιρίας, η οποία απορρίπτει το επιχείρημα της κυρίας ότι, εφόσον πληρώνει τα ναύλα, μπορεί να ταξιδέψει με όποιον θέλει.

Παρόλο που σαν αρχή η εταιρία υιοθετεί αυτή τη στάση, το σημείωμα ενός πολιτικού με τις δέουσες συστάσεις καταφέρνει να δοθεί στην κυρία η άδεια να πάρει μαζί της τον πίθηκο, όχι όμως σε Θέση μέσα στην καμπίνα, αλλά σε κλουβί, όπως ορίζει ο κανονισμός, τυλιγμένο με καραβόπανο, στη ζώνη των αποσκευών των αεροσυνοδών, στο βάθος της καμπίνας τον αεροπλάνου.

Η κυρία δέχεται αυτήν τη διαπραγμάτευση δυσαρεστημένη, και την ημέρα της πτήσης ανεβαίνει στο αεροπλάνο με το κλουβί τυλιγμένο μ’ ένα πράσινο καραβόπανο που έχει κεντημένο το όνομα του πιθήκου: ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ. Το μεταφέρει η ίδια στο ράφι μπροστά στην πόρτα στο βάθος της καμπίνας και αποχαιρετάει τον πίθηκο: «Σύντομα θα είμαστε στην πατρίδα σου, Φεντερίκο, όπως το υποσχέθηκα στον Χοακίν».

Ρίχνει ένα τελευταίο βλέμμα, ελέγχει τον χώρο κι επιστρέφει στην πρώτη θέση όπου τακτοποιείται στο κάθισμά της.

Στα μισά του ταξιδιού, μια πολύ ευγενική αεροσυνοδός έχει την ιδέα να κεράσει τον πίθηκο μια μπανάνα και, προς μεγάλη της έκπληξη, βλέπει το ζώο ακίνητο στο πάτωμα του χλουβιού. Η αεροσυνοδός βγάζει μια κραυγή και καλεί τον υπεύθυνο καμπίνας, ανήσυχη όχι τόσο για τον πίθηκο όσο για τη δουλειά της. Είχαν ενημερωθεί όλοι ότι η ιδιοκτήτρια του πιθήκου ήταν συστημένη από κάποιον πολύ υψηλά ιστάμενο.

Στο αεροπλάνο δημιουργείται πανικός. Τρέχουν όλοι πάνω-κάτω. Ο κυβερνήτης πλησιάζει τον Φεντερίκο και του κάνει τεχνητή αναπνοή, στόμα με στόμα, και μασάζ στην καρδιά. Προσπαθούν για πάνω από μία ώρα να τον συνεφέρουν, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Το ζώο είναι νεκρό.

Το πλήρωμα παίρνει την απόφαση να στείλουν ένα τηλεγράφημα στη βάση και να εξηγήσουν την κατάσταση. Η απάντηση έρχεται μετά από μισή ώρα. Να αποφύγουν με κάθε τρόπο να ενημερωθεί η επιβάτις για το συμβάν «Αν κάνει φασαρία η κυρία, αν δημιουργηθεί σκάνδαλο, το πιθανότερο είναι να βρεθούμε όλοι στον δρόμο. Έχουμε μια ιδέα: βγάλτε μια φωτογραφία του πιθήκου και στείλτε τη με φαξ στο αεροδρόμιο Μπαράχας της Μαδρίτης. Εμείς θα δώσουμε οδηγίες να αντικαταστήσουν τον πίθηκο μόλις προσγειωθεί το αεροπλάνο.»

Το πλήρωμα καμπίνας εκτελεί την εντολή κατά γράμμα. Στέλνουν τη φωτογραφία και, αμέσως, γίνονται στο αεροδρόμιο οι απαραίτητες ενέργειες για την επιχείρηση αντικατάστασης τον νεκρού πιθήκου. Ενώ περιμένουν να προσγειωθεί το αεροπλάνο, συγκρίνουν τη φωτογραφία τον πιθήκου της επιβάτιδος με τον πίθηκο που κατάφεραν να βρουν. Από τον νεκρό πίθηκο λείπει ένα δόντι. Οπότε, με μια τανάλια βγάζουν το αντίστοιχα δόντι από τον ψεύτικο Φεντερίκο. Μετά βλέπουν ότι ο Φεντερίκο έχει ένα ροζ σημάδι στο μέτωπο, έτσι λοιπόν, μ’ έναν μαρκαδόρο μακιγιάρουν τον καινούργιο πίθηκο. Προσέχουν κάθε λεπτομέρεια και διορθώνουν και την παραμικρή διαφορά μέχρι πού στο τέλος με μια τσεκουριά εξισώνουν και το μήκος της ουράς του. Ίσα-ίσα προλαβαίνουν να τελειώσουν αυτή τη δουλειά και το αεροπλάνο προσγειώνεται. Τρέχουν αμέσως οι υπάλληλοι της εταιρίας, βγάζουν τον Φεντερίκο από το κλουβί, τον πετάνε στο τεράστιο καλάθι των σκουπιδιών και βάζουν τον καινούργιο πίθηκο στο κλουβί. Το κλείνουν με το καραβόπανο και αναθέτουν στον φροντιστή να τον παραδώσει.

Με χαμόγελο, ο φροντιστής παραδίδει το κλουβί στην κυρία λέγοντάς της:
«Κυρία, ο πίθηκός σας».
Η κυρία σηκώνει το πανί και λέει:
«’Ει, Φεντερίκο. Είμαστε πάλι στην πατρίδα σου».
Τον κοιτάζει όμως καλά, και ξαφνικά φωνάζει:
«Αυτός δεν είναι ο Φεντερίκο!»
«Μα τι λέτε; Πώς δεν είναι ο Φεντερίκο; Για κοιτάξτε εδώ, έχει το ροζ σημάδι, του λείπει το δοντάκι…»
«Ο πίθηκος αυτός δεν είναι ο Φεντερίκο!»
«Κυρία… όλοι οι πίθηκοι είναι ίδιοι. Πώς ξέρετε ότι αυτός δεν είναι ο Φεντερίκο;»
«Γιατί σ Φεντερίκο ήταν… πεθαμένος.»

Τότε πληροφορήθηκαν αυτό που δεν τούς είχε περάσει καθόλου απ’ το μυαλό. Η κυρία μετέφερε τον πίθηκο στην Ισπανία για να τον θάψει. Ήταν μια υπόσχεση που είχε δώσει στον άντρα της, λίγο πριν πεθάνει.

Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν ξέρει καλύτερα από τον καθένα αυτό που έχω στις αποσκευές μου. Αυτό που έχω, το ξέρω μόνο εγώ.

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ