Ανθρώπινες σχέσεις: Θάρρος ή αλήθεια;

Όλοι μας έχουμε παίξει, έστω για μια φορά, αυτό το παιχνίδι όταν ήμασταν μικροί.

Πού να φανταζόμασταν όμως ότι μεγαλώνοντας το παιχνίδι αυτό θα γινόταν μέρος της πραγματικότητάς μας και ειδικότερα των σχέσεών μας.

Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο. Μια περίοδο που όλα γύρω μας αλλάζουν. Οι άνθρωποι γύρω μας. Εμείς οι ίδιοι. Οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα “θέλω” και τα “πιστεύω” μας. Το ερώτημα είναι: η αλλαγή αυτή γίνεται προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Ποιος έχει λοιπόν το θάρρος να αποδεχθεί την αλήθεια; Θάρρος ή αλήθεια λοιπόν; Θέλει θάρρος για να πεις την αλήθεια. Και ακόμη περισσότερο για να την ακούσεις. Γιατί η αλήθεια πονάει, όμως μερικές φορές το ψέμα πονάει περισσότερο.

Κοιτώντας στο παρελθόν, βλέπουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πολύ πιο απλές και πολύ πιο ειλικρινείς. Τι είναι αυτό όμως που κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις όλο και πιο δύσκολες με τον καιρό;

Ίσως να μην είναι μόνο μία η αιτία. Ίσως να είναι ένας συνδυασμός δύο ή και παραπάνω παραγόντων. Έχουμε αρχίσει ασυνείδητα να μετατρεπόμαστε από μία κοινωνία του «είναι» σε μία κοινωνία του «φαίνεσθαι». Μένουμε προσκολλημένοι είτε στην εξωτερική εμφάνιση, είτε στα υλικά αγαθά είτε σε αυτό που μπορούμε να πάρουμε από τον άλλον.

Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν πλέον μετατραπεί σε ένα καθαρά συναλλαγματικό «εμπόριο συναισθημάτων», σε ένα αμιγώς «δούναι και λαβείν» που το μόνο που έχει σημασία είναι το τι μπορείς να κερδίσεις από τον άλλον και όχι το τι θα μπορούσες να του δώσεις.

Έχουμε ξεχάσει την έννοια της ποιότητας του ανθρώπου. Έχουμε ξεχάσει να επικοινωνούμε πραγματικά. Φοβόμαστε να ανοιχτούμε και να εμπιστευθούμε ο ένας τον άλλον, φοβόμαστε να δεθούμε και να δοθούμε, προτιμάμε απλώς να κρατήσουμε μια απόσταση, μια επιφύλαξη, ενώ παράλληλα φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι.

Μήπως τελικά ζούμε σε μια «διπολική» κοινωνία όπου οι μισοί φοβούνται να ανοιχτούν και οι άλλοι μισοί φοβούνται να εμπιστευθούν; Και όλο αυτό που οδηγεί; Να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον, να χτίζουμε τείχη γύρω μας, νομίζοντας πως έτσι ζούμε σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον, κρυμμένοι πίσω από την δικαιολογία «την έχω πατήσει πολλές φορές», διατηρώντας έτσι επιφανειακές σχέσεις με χαλαρούς δεσμούς. Και το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον !

Οι άνθρωποι είμαστε ψυχές φτιαγμένες από γυαλί. Στην πορεία της ζωής μας συναντάμε δύσκολες στιγμές που τον καθένα μας τον κάνει να σπάει σε διαφορετικά σημεία. Άλλοι ζητάνε καταφύγιο στους αυτοδημιούργητους γυάλινους κόσμους τους και άλλοι προσπαθούνε να διαφυλάξουνε τη μοναδικότητά τους. Ωστόσο, μερικές φορές τη χάνουμε και κάπως έτσι παραδιδόμαστε στην ισοπέδωση της ομοιομορφίας και άλλες φορές την ακολουθούμε και χαράζουμε δικά μας μονοπάτια. Γιατί ακόμα κι αν λάμπουμε στο φως των άλλων, ακόμα κι αν το γυαλί σπάει εύκολα, πολλοί από εμάς ζούμε με την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να νικήσουμε ολόκληρο τον κόσμο, με μόνο μας όπλο ένα μικρό κομμάτι εύθραυστο γυαλί.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ζούμε κρυμμένοι στους γυάλινους κόσμους μας και το πρόβλημα με το γυαλί είναι ότι όσο προσεκτικοί κι αν είμαστε σπάει πολύ εύκολα. Είμαστε όλοι ψυχές από γυαλί που τις εμπιστευόμαστε στα χέρια των άλλων ή μήπως θα είναι καλύτερα να τις κρατήσουμε κλειδωμένες σε ένα ασφαλές μέρος;