Το λάθος το κρίνεις. Το σωστό το χειροκροτείς.

Εμείς οι άνθρωποι τις έχουμε εύκολες τις ζόρικες κουβέντες. Εύκολα βγάζουμε άσχημα συμπεράσματα, κρεμάμε ταμπέλες, παρεξηγούμε, χαρακτηρίζουμε.

Μη με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω πώς, αλλά το κάνουμε. Και δεν έχουμε και τύψεις. Βλέπουμε τον άλλο και τον κρίνουμε δίχως δισταγμό. Μας είναι εύκολο να τονίσουμε τα κακώς του κείμενα. Το ραντάρ μας τα εντοπίζει και φυσικά δεν του χαριζόμαστε.

Κι αυτό το κάνουν κι άλλοι σε μας. Αυτή είναι η φόρμουλα που λειτουργεί η κοινωνία, πώς να το κάνουμε. Κρίνει κι επικρίνει. Έχει μάτια ορθάνοιχτα και στόματα που χάσκουν έτοιμα για κριτική. Τη γουστάρουμε τρελά οι άνθρωποι την κριτική. Κι όσο πιο πιπεράτη, όσο πιο σκληρή, τόσο το καλύτερο. Τόσο περισσότερο την ευχαριστιόμαστε.

Σκεφτήκαμε, όμως, ποτέ, αν το ίδιο εύκολα μας βγαίνουν και οι καλές κουβέντες; Τι στο καλό, όλα στραβά τα έχουν οι γύρω μας; Όλα λάθος τα κάνουν; Ή μήπως πού και πού κάνουν και τίποτα σωστό; Και σε αυτό το “πού και πού” εμείς πώς αντιδράμε; Το δεχόμαστε; Το αναγνωρίζουμε; Παραδεχόμαστε ότι είναι καλοί; Ότι είναι ενδεχομένως καλύτεροι από μας;

Ναι, εδώ γελάνε. Γιατί δυστυχώς φίλε μου, λίγοι είναι εκείνοι που θα δεχτούν με πνεύμα ταπεινό την υπεροχή του άλλου. Λίγοι θα ανοίξουν την καρδιά τους και θα πουν δίχως εγωισμούς το σωστό του απέναντι.

Δεν τα αναγνωρίζουμε εύκολα τα όμορφα στοιχεία στους γύρω μας. Δεν είναι μάλλον αρκετά πιπεράτα για το μονίμως επικριτικό μας πνεύμα. Ανάλατα τα νιώθουμε και τα προσπερνούμε. Ψάχνουμε με κόπο να βρούμε το ψεγάδι. Κι όταν το όμορφο, όταν το σωστό μάς χτυπά κατάμουτρα με τόσο απόλυτο τρόπο που δεν μπορούμε να μην το παραδεχτούμε, τότε βάζουμε από δίπλα κι ένα αλλά… Ναι μεν, αλλά… Ένα αλλά που κάθε μας καλή κριτική έρχεται και τη γειώνει, τη μειώνει, την εξαφανίζει.

Κρίμα είναι. Ένας καλός λόγος έχει μαγεία. Δείχνει ανωτερότητα, δείχνει έλλειψη εγωϊσμού, δείχνει μεγαλείο πνεύματος και ψυχής. Είναι όμορφο να παραδεχόμαστε όσα οι γύρω μας κάνουν σωστά. Ίσως και σωστότερα από μας. Είναι εποικοδομητικό που να πάρει.

Ας δούμε, λοιπόν, τις σχέσεις με τους άλλους λίγο αλλιώς. Ας τολμήσουμε να παραδεχτούμε τα σωστά τους, ας “ρίξουμε” λίγο και τον εαυτό μας. Κι αυτός κρίνεται από άλλους, άλλωστε, ας μην το ξεχνάμε. Ας τους παραδεχτούμε κι ας φέρουμε εκείνη την πολυπόθητη ισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις μας.

Έκανες κάτι κακό, θα το κρίνω. Έκανες κάτι καλό, θα το χειροκροτήσω. Τόσο απλά, τόσο λογικά.
Εμείς γιατί να τα κάνουμε δύσκολα;