Υπάρχει μια ιστορία για έναν πνευματικό δάσκαλο που τα καθημερινά του μαθήματα ήταν γεμάτα δύναμη και έμπνευση. ‘Ώρες ολόκληρες προετοιμαζόταν για να δημιουργήσει μηνύματα όλο ελπίδα, αγάπη, συγνώμη και χαρά. ‘Ένα πρωινό, πριν να πάει για το καθιερωμένο του μάθημα, ο δάσκαλος συγκεντρώθηκε στο μήνυμα που επρόκειτο να δώσει κι ένιωσε ότι ήταν ίσως το καλύτερό του ως τότε. Ο δάσκαλος έφερε στο νου του πόσο χρόνο είχε αφιερώσει για να γράψει και να ξαναγράψει εκείνα τα λόγια της ελπίδας και της ειρήνης κι ένιωσε τη βεβαιότητα ότι ένα τέτοιο μήνυμα σοφίας θα άγγιζε πολλούς. Χαμογελώντας τότε σηκώθηκε κι αντίκρισε εκείνους που είχαν συγκεντρωθεί για να ακούσουν το καθημερινό του μάθημα. Εκείνη τη στιγμή ένα μικρό πουλί ήρθε και κάθισε στο περβάζι του παράθυρού. Άρχισε να κελαηδάει με όλη του την καρδιά για λίγα λεπτά. Έπειτα σταμάτησε κι έφυγε πετώντας. Ο δάσκαλος έμεινε για λίγο σιωπηλός, έπειτα δίπλωσε τα χαρτιά που είχε ετοιμάσει για το μάθημά του και ανάγγειλε ότι “Το μάθημα για σήμερα τελείωσε”.Αυτή η ιστορία για μένα εκφράζει το τι είναι η ευγνωμοσύνη: είναι η ικανότητα να βιώνεις απόλυτα και να χαίρεσαι αυθόρμητα την κάθε στιγμή γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να τη ζήσεις αργότερα, ούτε να την αντικαταστήσεις. Πόσο όμως συχνά επιτρέπεις να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ο τρελός ρυθμός της ζωής, το πλήθος των τόπων που έχεις να πας και των ανθρώπων που έχεις να δεις και ο ατέλειωτος αριθμός των αλληλοσυγκρουόμενων προβλημάτων που σε τρελαίνουν, γιατί χρειάζεται να λυθούν, σε καθημερινή βάση σε κάνουν να ξεχνάς ότι γύρω σου υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος από θαύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου