ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Η ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ είναι το δημοφιλέστερο ποιητικό ανάγνωσμα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, από τον 7ο π.Χ. έως τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Το δε συντριπτικώς δημοφιλέστερο τμήμα της είναι το Πέμπτο Βιβλίο, αυτό που περιλαμβάνει ερωτικά επιγράμματα διακρινόμενα για την κομψότητα του λυρικού ύφους και την αγέραστη επικαιρότητά τους.

Ο κόσμος του έρωτα – από την απλή εξομολόγηση ως τη σοφιστευμένη απιστία, από τα συνήθη παράπονα και τα χαριεντίσματα ως τα αφάνταστα καρδιοχτυπήματα και τα βάσανα, από τη συγκρατημένη σεμνότητα ως την απερίφραστη χυδαιότητα – παρουσιάζεται ανάγλυφα και με χαριτωμένη βραχύτητα στα μάτια του αναγνώστη, που όχι μόνο διαπιστώνει ότι στο θέμα αυτό (:στον έρωτα) τίποτα δεν έχει αλλάξει αιώνες τώρα, αλλά και μαντεύει ότι ποτέ δεν πρόκειται τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Ως προς αυτό όμως όλοι συμφωνούν και λένε “ευτυχώς”.

ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ
Αυγή δυσέραστη, κακιά, τι βιάστηκες να πέσεις
στο κρεβατάκι της Δημώς, κακούργα, όπου μόλις
είχε αρχίσει το κορμάκι της να μου κρατάει ζέστη;
Το δρόμο σου να ’χανες μακάρι… εσπέρα να γινόσουν,
αχ φως ολόγλυκο που σκέτο τώρα μου ’σαι εδώ φαρμάκι.
Ξέρω τι λέω! Δεν θυμάσαι τότε, παλιά, που ο Δίας την Αλκμήνη
είχε βάλει κάτω κι εσύ επήρες δρόμο και στρατί γι’ αλλού;!…
Μη μου λες, λοιπόν, εμένα τώρα ότι από παλινδρομίες δεν κατέχεις!

***
(Ὄρθρε, τί μοι, δυσέραστε, ταχύς περί κοῖτον ἐπέστης,
ἄρτι φίλας Δημοῦς χρωτί χλιαινομένω;
εἴθε πάλιν στρέψας ταχινόν δρόμον Ἕσπερος εἴης,
ὦ γλυκύ φῶς βάλλων εἰς ἐμέ πικρότατον.
ἤδη γάρ καί πρόσθεν ἐπ’ Ἀλκμήνην Διός ἦλθες
ἀντίος· οὐκ ἀδαής ἐσσι παλινδρομίης)

ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΛΕΝΤΙΑΡΙΟΥ
Στην κλίνη μου τη Θεανώ μια νύχτα ολόκληρη γλεντούσα
– ευρωστία της σαρκός, της νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος -,
εκεί που ξάφνου, τον Αποσπερίτη βρίζοντας, μπήγει τα κλάματα,
τι εκόντευε να φτάσει στου Όλυμπου την πιο ψηλή κορφή
μηνώντας με το φεύγα του αυτός της χαραυγής το έλα.
οὐδέν ἐφημερίοις καταθύμιον – που λέει κι ο λόγος:
Για τους θνητούς τα πάντα εφήμερα, φευγάτα και διαβατικά.
Στους λάτρεις των ερώτων ένα μονάχα θ’ άξιζε να ζούνε –
τούτο:
τη νύχτα των Κιμμερίων που ούτε ήλιο ξέρει ούτε και ξημερώματα.

***
(Δάκρυά μοι σπένδουσαν ἐπήρατον οἰκτρά Θεανώ
εἶχον ὑπέρ λέκτρων πάννυχον ἡμετέρων·
ἐξότε γάρ πρός Ὄλυμπον ἀνέδραμεν ἕσπερος ἀστήρ,
μέμφετο μελλούσης ἄγγελον ἠριπόλης.
οὐδέν ἐφημερίοις καταθύμιον· εἴ τις Ἐρώτων
λάτρις, νύκτας ἔχειν ὤφελε Κιμμερίων.)

ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Των εραστών τα μάτια είναι πάντα σα βροχή… ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΜΠΤΟ Επιγράμματα ερωτικά