Κι αν οι εποχές αλλάζουν, πάντα κάτι θα σε τραβάει πίσω

Η μοναδικότητα είναι αυτή που σε κάνει να προχωράς μπροστά. Στην εποχή μας το άγνωστο θα πρέπει να σου γίνει γνωστό και η εκτίμηση, η προσαρμογή κι η ευελιξία να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας σου.

Κι αν το ήθος είναι αυτό που κάποιες φορές θα σε διδάξει ότι εμπειρογνώμονες για τη ζωή δεν υπάρχουν, αν θέλεις να δαμάσεις το μέλλον θα πρέπει να το δημιουργήσεις ή -καλύτερα- να το καλλιεργήσεις. Γιατί διαφορετικά η επιτάχυνση του χρόνου θα σε βρει χωρίς θεατές και ακροατές να προσπαθείς να ασκήσεις «κάτι» χωρίς να ξέρεις τι είναι αυτό.

Εκεί που κράζεις, κράζεσαι. Κι εκεί που δε σέβεσαι, περιμένεις να σε σεβαστούν. Κι ενώ η φωνή σου βγάζει τόσο φόβο για κάθε τι που σου είπαν ότι είναι «αφύσικο», δεν έχεις μάθει ακόμα ποια είναι η φύση σου. Ποιες είναι οι αξίες κι οι πεποιθήσεις σου. Κι αν οι εποχές αλλάζουν, πάντα κάτι θα υπάρχει που θα σε τραβάει πίσω. Αναρωτήθηκες, όμως, τι είναι αυτό; Το έψαξες;

Μη θεωρήσεις ότι υπάρχει «καλό» και «κακό», «επιτρεπτό» κι «ανεπίτρεπτο», «θεμιτό» ή «αθέμιτο». Μα προτού βιαστείς να κρίνεις, θεώρησε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί συνδυασμοί. Μην απλώσεις το χέρι σου για να δείξεις, προτού κοιταχτείς στον καθρέφτη σου. Κι εφόσον κοιταχτείς, πρόσεχε τι θα πεις για τις επιλογές. Όχι μόνο τις δικές σου, αλλά και των άλλων.

Ξέχασες να μεγαλώσεις μέσα στα χρόνια σου, βιάστηκες να ζήσεις. Κι εκεί που έπαιζες κρυφτό στις γειτονιές βρέθηκες στα δέκα σου να παίζεις κρυφτό στο δίκτυο. Κι αντί να κυνηγάς εικόνες στο μυαλό σου, κυνηγάς μια σέλφι. Αντί να πεις ένα «σ’ αγαπώ» στη μάνα σου, προτιμάς την ανάρτησή του.

Για μαξιλάρι σου επέλεξες το κινητό σου και όχι μια αγκαλιά. Μαριονέτα μιας πίεσης που δημιούργησες στο μυαλό σου. Χωρίς να ψάξεις να βρεις απαντήσεις σε όρους και νοήματα. Τι είναι για σένα βία; Τι είναι το μπούλινγκ και ποιος ο τραμπουκισμός; Τι είναι ρατσισμός και ποια η υγεία; Αυτά που σου είπαν ή αυτά που διάβασες και έζησες;

Κι εκεί που ένα χέρι αναζητούσε το δικό σου προκειμένου να σωθεί, βρήκε απέναντί του ένα κινητό να τραβάει την είδηση. Να γίνεται viral. Και στο βωμό αυτού βγήκες στους δρόμους. Για την ελευθερία του λόγου σου και των επιλογών σου. Υπερήφανος που είσαι άνθρωπος ή περηφάνια για τη ντροπή σου;

Διαφορετικό, κομψό ή άκομψο, προκλητικό, σέξι και πρόστυχο, στα βλέμματα σου έγιναν έννοιες και δόθηκαν ορισμοί και συμπεράσματα. Γιατί το να κρίνεις σου ήρθε εύκολο και αβίαστο. Για το βιασμό της ψυχή όμως τι έμαθες; Όχι πολλά, μέχρι που τον βίωσες. Και τότε χαμήλωσες τα βλέμματα.

Ελευθερία λόγου, ψυχής και σώματος. Καιρός, λοιπόν, να μάθουμε πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά και την εκτίμηση. Και η εκτίμηση είναι παιδεία. Και παιδεία σημαίνει προσαρμογή. Και προσαρμογή, ευελιξία. Γιατί όλα τα παραπάνω είναι δημιούργημα του ανθρώπου και τα μόνα που δεν μπορούν να σκοτώσουν αν χρησιμοποιηθούν σωστά.

Κι αν σου φαίνονται αυτά σκληρά και απότομα, θα σου έλεγα να κρατήσεις κάτι απ’ τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι η μοναδικότητά της προσωπικότητάς σου. Να τη δομήσεις και να την αγαπήσεις. Για να μπορέσεις να δώσεις αλλά και να μεταδόσεις.

Μην κλείνεις τα μάτια σε αυτά που σε τρομάζουν και σου προκαλούν θυμό. Μάθε να μιλάς, ν’ αγαπάς, ν’ αποδέχεσαι και να παλεύεις. Σιωπηλά. Καν’ το γι’ εσένα. Και να θυμάσαι πως όλα τ’ αστέρια έχουν την ίδια λάμψη και ο ορίζοντας ανήκει σ’ όλους.