Πρόσφατα διαπίστωσα πως μας λείπουν ευτυχισμένα παιδιά. Παιδιά που δεν αναγκάζονται να απορρίψουν την παιδική τους αθωότητα και να εγκλωβιστούν στον καθωσπρεπισμό που τους επιβάλλει η ανάγκη των ενήλικων γονιών τους. Μας λείπουν παιδιά, που συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται και να αλληλεπιδρούν με τον κόσμο γύρω τους με τον δικό τους μοναδικό συναισθηματικό πλούτο, με ενσυναίσθηση και κατανόηση.
Οι γονείς επιδιώκοντας διαρκώς να ξεχωρίσουν και να αναδειχθούν, υπονομεύουν, άθελά τους πολλές φορές, τον πολυσήμαντο και πολυδιάστατο ψυχισμό των παιδιών τους. Λάθος ιεραρχίες αναγκών οδηγούν σε μία διαρκή καταπίεση των παιδιών, τα οποία καταλήγουν να αντιμετωπίζουν τους συνομήλικούς τους με ανταγωνισμό και να εμπλέκονται σε συνεχείς αναμετρήσεις ήθους, καλών τρόπων, εξυπνάδας και πρωτιάς. Γεμίσαμε με παιδιά που αδυνατούν να συμπεριφερθούν με αυθορμητισμό και κρύβονται διαρκώς μέσα σε δωμάτια δραστηριοτήτων.
Το τίμημα είναι πάντα βαρύ. Παιδιά που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ανέμελης ζωής τους τιμωρημένα, γιατί δε φέρθηκαν καλά στο πάρτι του συμμαθητή τους ή που βρίσκονται σε μία διαρκή σχέση ανταλλαγής με τον γονιό, αφού για να λάβει την επιβράβευση πρέπει προηγουμένως να έχει φέρει εις πέρας όλο το πρόγραμμα που προτάσσει ο ανάλογος πίνακας επιβράβευσης. Παιδιά που ξέρουν να διαβάζουν και να μετρούν από την ηλικία των πέντε ετών, αλλά που μένουν ατάραχα μπροστά στον πόνο του συμμαθητή τους ή που περιθωριοποιούν με ευκολία εκείνον που αμαυρώνει την εικόνα τους στα μάτια των γονιών τους.
Δε χρειαζόμαστε άλλα παιδιά επιστήμονες. Χρειαζόμαστε παιδιά που με εκείνη την ιδιαίτερη ειλικρίνεια που τα διακατέχει κάποιες φορές, θα σου μιλήσουν για αυτό που τους φαίνεται παράξενο, γιατί δεν το έχουν γνωρίσει. Χρειαζόμαστε παιδιά που παίρνουν από το χέρι τον αδύναμο και του δίνουν αξία, γιατί δοκιμάζουν με το μυαλό τους να έρθουν στη θέση του. Χρειαζόμαστε παιδιά με ζωντάνια, δραστήρια, που το μυαλό τους τρέχει ελεύθερο και τα πόδια τους προσπαθεί να το φτάσει, που αδιαφορούν στο να είναι ξεχωριστά, που πληγώνονται όταν πληγώνουν και που χαίρονται όταν βλέπουν γελαστούς τους όμοιούς τους.
Μπορεί να μας λείπουν ευτυχισμένα παιδιά, διαθέτουμε όμως πληθώρα γονέων που δηλώνουν υπερήφανοι για τις δεξιότητες των παιδιών τους στο σχολείο και τις δραστηριότητες, που κοινοποιούν τα αποδεικτικά των αριστείων σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης και που σε κάθε ευκαιριακή συζήτηση δε θα παραλείψουν να σου πουν λεπτομερώς για τα λόγια επιβράβευσης των καθηγητών τους. Εκείνο όμως που τις περισσότερες φορές απουσιάζει είναι το αληθινό χαμόγελο στα πρόσωπα των επιτυχημένων, κατά τα λοιπά, παιδιών και η μοναδικότητα που, επιδέξια, σχεδόν δεξιοτεχνικά, κρύφτηκε κάτω από έναν σωρό με υπογεγραμμένες επιβραβεύσεις.
Το σπουδαιότερο πράγμα που οφείλουμε σαν γονείς να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι η αποδοχή και η ισότητα. Και για να οδηγηθεί ένα παιδί εκεί πρέπει να ακολουθήσει τον μονόδρομο της αγάπης, έναν δρόμο που μόνο ο γονιός μπορεί να χαράξει, καταβάλλοντας σοβαρή προσπάθεια να είναι ένα υγιές πρότυπο.
Πριν λίγες μέρες, ρώτησα ένα παιδί, τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Το παιδί, σε ηλικία μόλις 9 χρονών, μου απάντησε πως θα γίνει αστροναύτης, γιατί ο κόσμος μας εδώ είναι δύσκολος και σίγουρα θα υπάρχει ένας άλλος που οι μεγάλοι δε ζητούν συνεχώς πράγματα από τα παιδιά.
Τότε συνειδητοποίησα, κάπως άχαρα, πως εμείς οι ίδιοι οι γονείς έχουμε επιδοθεί σε μία άδικη αντιστροφή ρόλων: είμαστε οι ανώριμοι ενήλικες, που ζητάμε από τα παιδιά μας να μας επιβραβεύουν με τις δικές τους διακρίσεις, επειδή τα φέραμε στον κόσμο και είχαν την ευκαιρία να είναι δικοί μας απόγονοι. Πιστέψτε με, εδώ κρύβεται περισσότερη ματαιοδοξία απ᾽ όση φανταζόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου