Αλήθεια, εσύ πού αναζητάς την ευτυχία; Στη σχέση που τελείωσε; Στη σχέση που θα έπρεπε να έχει τελειώσει; Στη σχέση που αρνείσαι να τελειώσεις;
Στη σχέση που τελείωσε ο σύντροφός σου, η σύντροφός σου και εσύ αρνείσαι να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις; Στη σχέση που εσύ προσπαθείς να σώσεις, χωρίς να δέχεσαι το τέλος της;
Και γιατί τελικά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ; Και γιατί άραγε αναζητάμε την ευτυχία σε σχέσεις που δεν επιλέγουμε να τελειώσουμε. Σε σχέσεις που παλεύουμε να σώσουμε ή σε σχέσεις που λαθροβιώνουν γιατί εμείς δεν παίρνουμε την απόφαση;
Γιατί αναζητάμε την ευτυχία σε ανθρώπους που θα συμβουλεύαμε έναν φίλο μας να χωρίσει; Μήπως αναζητάμε μέσα από αυτές τις σχέσεις μας τον ρόλο μας;
Μήπως θέλουμε να σώζουμε; Μήπως θέλουμε να συμβουλεύουμε; Μήπως γινόμαστε ψυχολόγοι του άλλου; Μήπως εμείς τελικά είμαστε αυτοί που συντηρούν τους πολλαπλούς ρόλους στη σχέση;
Και γιατί άραγε δεν αποδεχόμαστε ότι συνεχίζοντας έτσι, στην πραγματικότητα εμείς χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας; Γιατί φοβόμαστε να πάρουμε μία απόφαση και μουδιάζουμε μπροστά στην αλλαγή;
Είναι άραγε ο φόβος της απώλειας, ο φόβος της μοναξιάς, ο φόβος της απόρριψης και της εγκατάλειψης; Είναι ο εγωισμός μας; Μήπως είναι άραγε το αίσθημα ότι αποτύχαμε;
Ήταν όμως τελικά αποτυχία και τι ορίζουμε ως αποτυχία; Γιατί μπορεί το λάθος και η αποτυχία να ήταν η παραμονή μας σε αυτή τη σχέση. Μπορεί το λάθος μας να ήταν ο εγκλωβισμός μας σε μία σχέση την οποία εμείς νιώθαμε ότι παλεύουμε να σώσουμε και ο άλλος είχε ήδη παρατήσει. Άρα, τελικά υπάρχουν πάντα πολλές οπτικές για να δούμε ένα γεγονός.
Η σχέση όμως είναι διάδραση. Η σχέση είναι ουσιαστική επικοινωνία, σεβασμός και θαυμασμός. Η σχέση δεν χρειάζεται πειθώ. Εξάλλου, όταν προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον να μείνει μαζί μας, δεν είναι σχέση, μία διαδικασία marketing είναι, στην οποία εμείς μειώνουμε τον εαυτό μας.
Να επενδύεις σε ανθρώπους και σε σχέσεις που επενδύουν και σε σένα. Να τον αγαπάς τον εαυτό σου και να διεκδικείς την ευτυχία σε ανθρώπους που προσπαθούν να σε κάνουν ευτυχισμένο, ευτυχισμένη.
Στη σχέση που τελείωσε ο σύντροφός σου, η σύντροφός σου και εσύ αρνείσαι να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις; Στη σχέση που εσύ προσπαθείς να σώσεις, χωρίς να δέχεσαι το τέλος της;
Και γιατί τελικά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ; Και γιατί άραγε αναζητάμε την ευτυχία σε σχέσεις που δεν επιλέγουμε να τελειώσουμε. Σε σχέσεις που παλεύουμε να σώσουμε ή σε σχέσεις που λαθροβιώνουν γιατί εμείς δεν παίρνουμε την απόφαση;
Γιατί αναζητάμε την ευτυχία σε ανθρώπους που θα συμβουλεύαμε έναν φίλο μας να χωρίσει; Μήπως αναζητάμε μέσα από αυτές τις σχέσεις μας τον ρόλο μας;
Μήπως θέλουμε να σώζουμε; Μήπως θέλουμε να συμβουλεύουμε; Μήπως γινόμαστε ψυχολόγοι του άλλου; Μήπως εμείς τελικά είμαστε αυτοί που συντηρούν τους πολλαπλούς ρόλους στη σχέση;
Και γιατί άραγε δεν αποδεχόμαστε ότι συνεχίζοντας έτσι, στην πραγματικότητα εμείς χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας; Γιατί φοβόμαστε να πάρουμε μία απόφαση και μουδιάζουμε μπροστά στην αλλαγή;
Είναι άραγε ο φόβος της απώλειας, ο φόβος της μοναξιάς, ο φόβος της απόρριψης και της εγκατάλειψης; Είναι ο εγωισμός μας; Μήπως είναι άραγε το αίσθημα ότι αποτύχαμε;
Ήταν όμως τελικά αποτυχία και τι ορίζουμε ως αποτυχία; Γιατί μπορεί το λάθος και η αποτυχία να ήταν η παραμονή μας σε αυτή τη σχέση. Μπορεί το λάθος μας να ήταν ο εγκλωβισμός μας σε μία σχέση την οποία εμείς νιώθαμε ότι παλεύουμε να σώσουμε και ο άλλος είχε ήδη παρατήσει. Άρα, τελικά υπάρχουν πάντα πολλές οπτικές για να δούμε ένα γεγονός.
Η σχέση όμως είναι διάδραση. Η σχέση είναι ουσιαστική επικοινωνία, σεβασμός και θαυμασμός. Η σχέση δεν χρειάζεται πειθώ. Εξάλλου, όταν προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον να μείνει μαζί μας, δεν είναι σχέση, μία διαδικασία marketing είναι, στην οποία εμείς μειώνουμε τον εαυτό μας.
Να επενδύεις σε ανθρώπους και σε σχέσεις που επενδύουν και σε σένα. Να τον αγαπάς τον εαυτό σου και να διεκδικείς την ευτυχία σε ανθρώπους που προσπαθούν να σε κάνουν ευτυχισμένο, ευτυχισμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου