Απ’ τη μια είναι ο χρόνος που τρέχει κι απ’ την άλλη είμαστε εμείς που νομίζουμε πως μπορούμε να τον ξεγελάσουμε! Μάλλον άνισος αγώνας! Μοιάζει σαν να θέλει εκείνος να μας κάνει πλάκα και να διασκεδάσει μαζί μας. Όταν είμαστε χαρούμενοι και απολαμβάνουμε στιγμές ευτυχίας και χαλάρωσης, αισθανόμαστε ότι ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα. Αντίθετα στη θλίψη και στη στεναχώρια “παγώνει” και είναι ατέλειωτος.Τι περίεργη αίσθηση! Άλλοτε πάλι μας ξεγελάει, μας δίνει ελπίδες και μας αφήνει να νομίζουμε ότι θα ξεχάσουμε ό,τι μας πόνεσε. Όμως όχι δεν ξεχνάμε. Απλά επιφανειακά προσπερνάμε. Επιδερμικά παρηγορούμαστε. Οι πληγές δείχνουν ότι κλείνουν αλλά δεν παύουν να αιμορραγούν εσωτερικά!
Έρωτες που έσβησαν, άνθρωποι που έφυγαν, καταστάσεις που μας γονάτισαν δεν σβήνονται από το μυαλό, όσος χρόνος κι αν περάσει. Ο χρόνος παρηγορεί αλλά δεν διαγράφει. Ο χρόνος προχωρά και δεν σταματά. Μαζί του κι εμείς. Προσπερνάμε και προσαρμοζόμαστε.
Ελπίζουμε, αισιοδοξούμε, κάνουμε κόντρα κινήσεις από αυτό που μας πόνεσε. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε να έχουμε βλέμματα μπροστά και να χαμογελάμε πονηρά στον χρόνο που κυλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου