Μιλήστε γιατί χανόμαστε

Ένας ψίθυρος ακούγεται, άλλα δεν του δίνεις σημασία. Οι στιγμές, τα λόγια, οι αναμνήσεις, όλα έρχονται τα βράδια σαν παραμιλητά μέσα στο μυαλό σου και δε σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Προσπαθείς να καταλάβεις τι σου ψιθυρίζουν οι συλλογισμοί σου, αλλά μάταια. Δε βγάζουν νόημα οι σκέψεις. Αφήνουν μόνο έναν ήχο, μια εκκωφαντική αίσθηση που σε κάνει να λυγίζεις από αδυναμία.

Κι όλα αυτά προέρχονται απ΄ τον παραλογισμό του νου σου. Είναι οι χαμένες ευκαιρίες που ανά καιρούς άφησες ανεκμετάλλευτες κι έχουν μείνει απωθημένα που σε στοιχειώνουν.

Τα λάθος λόγια μπορείς πάντα να τ’ ανατρέψεις σε σωστά. Όταν τα εξηγήσεις, θα σου τα συγχωρήσουν και θα αντικατασταθούν με τα κατάλληλα. Απ’ τη σιωπή, όμως, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Στη σιωπή δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο απ’ το οποίο μπορείς ν’ αρχίσεις την εξομολόγησή σου. Όταν δε μιλάς τη στιγμή που πρέπει, είναι αργά μετά να μιλήσεις προσπαθώντας να σώσεις κάτι. Θα παραμείνεις μόνος με τη σιωπή που διάλεξες, θα την κρατάς τόσο σφιχτά που σχεδόν θα σε πνίγει το άδικό της.

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω ξέρεις τι θα άλλαζες κι αν πεις πως δε θα άλλαζες τίποτα απλά παραμυθιάζεις τον εαυτό σου. Η εμπειρία σου μέσα απ’ το πέρασμα των χρόνων και τα βιώματά σου καθρεφτίζονται πια στα μάτια και την ψυχή σου. Τα λόγια συχνά μετατρέπονται σε σφαίρες, ενώ πατώντας τη σκανδάλη σκορπίζεις αυτές τις σφαίρες από ‘δω κι από ‘κει ανοίγοντας πληγές που δε χρειάζεται να πονάνε τόσο.

Αυτό που θα θυμάσαι περισσότερο απ’ τα λόγια θα’ ναι η σιωπή που κατέκλυσε το δωμάτιο τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Όταν σου ξεφεύγει κάτι που δεν πρέπει, ίσως, και να διορθώνεται με μια έμπρακτη κι αληθινή συγγνώμη. Αλλά μια σιωπή πάνω στη στιγμή που θα έπρεπε κανονικά να φωνάξεις, δε διορθώνεται το ίδιο εύκολα. Κι αν πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη που δείλιασες, μάλλον χρειάζεται να στραφείς και ν’ απευθυνθείς προς στον εαυτό σου.

Παρ΄ όλα αυτά, οι σιωπές πολλές φορές κρύβουν συναισθήματα που αλλοιώθηκαν στον χρόνο κι ερωτήματα στα οποία δε δόθηκαν απαντήσεις ποτέ. Καλείσαι ν’ αντιμετωπίσεις όλα όσα από φόβο δεν παραδέχτηκες κι όσα δεν τόλμησες να πεις. Η σιωπή πληγώνει περισσότερο από κάθε λέξη που θα έλεγες.

Καλύτερα ν’ ακούσεις προσεκτικά και να κατανοήσεις την απραξία, γιατί εκεί κρύβονται όλα τα μυστικά κι οι φόβοι σου, όσα τρέμεις να παραδεχτείς κι όσα δειλιάζεις να πεις. Όσο δε μιλάς γι’ αυτά που θέλεις, κρύβεσαι πίσω από εγωισμούς κι υπερηφάνειες, που ενώ μπορεί να σου παρέχουν μια προσωρινή ασφάλεια, δεν καταφέρνεις να εκφράσεις την αλήθεια σου μ’ αυτόν τον τρόπο.

Μένεις πάντα με το παράπονο τι θα γινόταν αν μιλούσες κι ενώ καίγεσαι μέσα σου θέλοντας να φωνάξεις, το μόνο που κάνεις είναι να μένεις ανέκφραστος, κρατώντας τη σιωπή ως μέτρο ασφάλειας και σιγουριάς. Σαν να κλείνεσαι στο καβουκάκι ήσυχος κι ήρεμος που δεν εκθέτεις τίποτα από τις σκέψεις σου. Αναρωτήσου αν έπραξες όπως ήθελες, αν εξέφρασες όσα ένιωθες κι αν πάλεψες αρκετά γι’ αυτά που λαχταρούσες.

Τι περιμένεις και δε λες αυτά που θες να πεις; Οι πράξεις μπορεί να δείχνουν πολλά, αλλά ό,τι εξηγείται με λέξεις γίνεται περισσότερο κατανοητό κι έχει περισσότερες πιθανότητες να ερμηνευθεί ορθά από εκείνον που έχουμε απέναντί μας. Όταν δε δείχνουμε τις πραγματικές μας προθέσεις, όταν δε μιλάμε και δεν παλεύουμε για όσα επιθυμούμε, τότε θα μένουμε πάντοτε μισοί.

Μάθαμε στην ευκολία της σιωπής και ξεχάσαμε πώς είναι να μιλάμε. Πνιγήκαμε στα ανείπωτα. Οι λέξεις ξεγυμνώνουν τα ιδανικά, δημιουργούν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, φτιάχνουν προσδοκίες, μετριάζουν ευθύνες και δίνουν ευκαιρίες ζωής. Μέχρι τώρα, ίσως, έμαθες να σωπαίνεις και να αποποιείσαι τις ευθύνες σου, για να μην παραδεχτείς πως δε θες να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις που συμβαίνουν.

Η σιωπή πάντα είναι βολική μα ομολογεί την απουσία. Δεν έχει μέσα της ούτε γενναιότητα ούτε μεγαλοσύνη. Αντιθέτως, έχει δειλία, φόβο κι ενοχές. Πόσα μπορεί να πει αλήθεια η σιωπή; Όλα εκείνα που δεν τόλμησες να πεις, κοιτώντας στα μάτια τον άλλον. Όλα εκείνα που προσπάθησες να κρύψεις κάτω από λόγια καλά μελετημένα. Μαρτυράει όλα όσα μάταια προσπάθησες ν’ αποφύγεις, γιατί απλά δεν άντεχες το βάρος τους.

Τι γίνεται αν χάσεις τη μόνη ευκαιρία ν’ αποκτήσεις αυτό που θέλεις επειδή σώπασες; Αυτό είναι που θα πρέπει ν’ αναρωτηθείς. Αν πεις όσα νιώθεις δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Η σιωπή, όμως, σε καθιστά ανίκανο να διεκδικήσεις όσα πραγματικά επιθυμείς. Είναι μια τιμωρία μ’ εσένα πρωταγωνιστή. Μη φοβάσαι, λοιπόν, τα λόγια ούτε τις πράξεις˙τη σιωπή να τρέμεις.