Γιατί εκεί βασίζονται οι σχέσεις, σ’ αυτήν την επικοινωνία που ψάχνουμε με νύχια και με δόντια να βρούμε, αφού έχουμε ανοίξει συζητήσεις με τοίχους και ντουβάρια και, δυστυχώς, δεν έχουμε πάρει απάντηση. Αλλά και με τους ανθρώπους δε βρήκαμε καλύτερη τύχη. Γιατί κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε πως δεν είναι όλοι για όλους κι η επικοινωνία, όσο εύκολη κι αυτονόητη κι αν ακούγεται, στην πραγματικότητα, είναι τόσο δυσεύρετη σχεδόν όσο κι η χαμένη Ατλαντίδα.
Και περνάμε χρόνια και σχέσεις και ψάχνουμε ασταμάτητα. Γιατί θέλουμε να πάρουμε τηλέφωνο το φίλο μας, τη σχέση μας, τον αδερφό μας και να του πούμε ό,τι μας βασανίζει. Δε θέλουμε απαραίτητα λύση. Τις περισσότερες φορές, ίσως, θέλουμε απλώς κάποιον να μας ακούσει, χωρίς να μας δώσει απάντηση. Με τη στάση του να μας δείξει πως είναι εδώ για ό,τι γίνει. Πως όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι αν εμείς τα βλέπουμε χάλια.
Βέβαια, όσο δυνατές κι αν ακούγονται αυτές οι σχέσεις, σίγουρα θα περάσουν κι εκείνες τις άσχημες φάσεις τους, με σκαμπανεβάσματα και διαφωνίες. Γιατί όλοι έχουμε βρει ανθρώπους που αγαπάμε και δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτούς, κάπου όμως το χάσαμε κι εμείς και φτάσαμε στο σημείο να τους κρατάμε μυστικά, γιατί ο φόβος της απόρριψης είχε τρυπώσει μέσα μας κι οι λέξεις δε γλιστρούσαν εύκολα απ’ το στόμα μας. Βρεθήκαμε έτσι να κολυμπάμε στις τύψεις μας, μέχρι που στο τέλος πνιγήκαμε μέσα σ’ αυτές.
Γιατί αισθάνεσαι πως δεν έχεις αέρα όταν θέλεις να πεις κάτι που σε τρώει και δεν αντέχεις να το κρατάς άλλο. Βασανίζεσαι στην προσπάθειά σου να ξεστομίσεις δέκα λέξεις, αλλά εκείνες επιμένουν να μουλαρώνουν και να μη βγαίνουν. Λες κι ο εγκέφαλός σου αρνείται να τις βάλει σε μία σειρά και να τις εκφράσει. Κατά πόσο, όμως, φταίμε εμείς και ποια είναι η ευθύνη των άλλων;
Σε καμία περίπτωση δε σε τιμά να κρύβεις πράγματα απ’ τους ανθρώπους που σε ξέρουν καλύτερα κι απ’ την παλάμη του χεριού τους. Κι αν κατάφερες να τους ξεγελάσεις, τότε πρέπει να ανησυχείς διπλά για το υποκριτικό σου ταλέντο. Λογικά ξεπέρασες τον εαυτό σου για να καταφέρεις να εξαπατήσεις ανθρώπους που σε ‘χουν ζήσει στις πιο φωτεινές και σκοτεινές ώρες σου και σου έχουν αποδείξει πως αξίζουν την εμπιστοσύνη σου.
Κάτι, όμως, θα πρέπει να πήγε στραβά και με εκείνους. Κάπου θα έχουν φταίξει και δεν το ξέρουν. Γιατί δεν ξυπνάς μια μέρα με την απόφαση να κρύψεις μυστικά και ντοκουμέντα από φίλους, συντρόφους κι οικογένεια. Τις περισσότερες φορές θα σ’ έχουν οδηγήσει οι ίδιοι σ’ εκείνη την ένοχη σιωπή χωρίς καν να το έχουν καταλάβει. Με μια κουβέντα παραπάνω που κάποια στιγμή είπαν, με μια γνώμη που δε συμφώνησε με τη δική σου, με μια ακραία αντίδραση για τη συμπεριφορά κάποιου άλλου που μοιάζει με τη δική σου. Κάπως έτσι γεννιέται κι ο φόβος. Γιατί σε αγχώνει και σε τρομάζει η ιδέα να μάθει ο άλλος αυτό που εσκεμμένα του κρύβεις. Κι αν όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια αλλάξει η γνώμη του για εσένα; Κι αν απογοητευτεί τόσο πολύ που δε θέλει να είστε όπως ήσασταν; Κι αν αυτό γίνει η αιτία να χάσεις εκείνον τον άνθρωπο;
Είναι κρίμα, όμως. Γιατί όταν αναγκάζεσαι να κρύψεις κάτι από κάποιον που αγαπάς, όσο κατακριτέο κι αν ήταν αυτό που έκανες, το ότι του το κρατάς μυστικό είναι πολύ χειρότερο. Όσο απόλυτος κι αν φαίνεται μερικές φορές, όσο αντίθετος με τις απόψεις σου, οφείλεις να ‘σαι αληθινός απέναντί του.
Είναι χαζό να πιστεύουμε πως οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας δεν ξέρουν τι χαρακτήρες είμαστε και δεν κατανοούν πόσα είναι ικανός ο καθένας μας να κάνει όταν οι συνθήκες το προκαλούν. Λες και περιμένουν να μας κρίνουν από απερίσκεπτες πράξεις ή από αδύναμες στιγμές μας. Μήπως κι εκείνοι είναι περήφανοι για όλα όσα έχουν κάνει στη ζωή τους; Όσοι μας αγαπούν δε θα παρίσταναν τους δικαστές, γιατί έχουν υπάρξει κι εκείνοι θύτες.
Ο φόβος κρύβει ανασφάλειες, ικανές να σε κάνουν να χάσεις ακόμη και τον εαυτό σου και να χαλάσεις μια σχέση που είχε πολλά ακόμα να αντέξει. Άσε τις αμφιβολίες πίσω και ξεκίνα με τις αλήθειες. Γιατί αυτές κρατάνε τους ανθρώπους κοντά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου