Αν κοιτάξουμε στο λεξικό, θα δούμε τον ορισμό της προσδοκίας ως εξής: “η αναμονή με ελπίδα για κάτι καλό, θετικό”. Τώρα αν προσθέσουμε μπροστά από την προσδοκία και τη λέξη “πόνο”, τότε έχουμε τη λέξη πόνο – προσδοκία (την οποία δε θα βρείτε σε κάποιο λεξικό γιατί είναι δικό μου δημιούργημα) και ο ορισμός της είναι: ο πόνος που δημιουργείται από την αναμονή με την ελπίδα ότι κάτι θα συμβεί όπως το θέλουμε, ή ότι κάποιος θα συμπεριφερθεί όπως θα συμπεριφερόμασταν εμείς ή θα θέλαμε εμείς να συμπεριφερθεί, αλλά τελικά δεν συμβαίνει, και η τρέλα χτυπά κόκκινο.Ουσιαστικά και πιο βαθιά σημαίνει ότι είναι μια φαντασίωση για κάποιο γεγονός, μια θεωρητική ψευδo – πραγματικότητα που έχει απλά δημιουργηθεί από τον νου. Το αποτέλεσμα; Δυσάρεστα συναισθήματα, στρες και δυσαρμονία στις σχέσεις. Σε οποιαδήποτε σχέση. Πιστεύω ότι δε θα ήταν υπερβολικό να πούμε πως οι προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους οι οποίες μένουν ανικανοποίητες είναι η πρωταρχική αιτία για προσωπικές διαμάχες. Για μια στιγμή απλά συλλογιστείτε πώς αυτό λειτουργεί στη δική σας ζωή.
Αν σκεφτείτε κάποιο πρόβλημα που μπορεί να έχετε με κάποιον, άσχετα με το πόσο σημαντικό ή ασήμαντο είναι, μάλλον θα παρατηρήσετε ότι βασίζεται στη δική σας πεποίθηση για κάτι που αυτό το άτομο θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να κάνει ή να πει. Ίσως προσπαθήσετε να πείσετε τον εαυτό σας ότι έχετε δίκιο και ότι αυτό που επιθυμείτε να συμβεί είναι το καλύτερο ή πιο κατάλληλο αποτέλεσμα. Αλλά τελικά η πεποίθησή σας για το τι είναι σωστό, δεν μπορεί να ελέγξει τη συμπεριφορά των άλλων, όσο και να το επιθυμείτε.
Οπότε να ένα δίλημμα: Δημιουργούμε μια προσδοκία για μια μελλοντική συμπεριφορά κάποιου, και αν η προσδοκία αυτή δεν ικανοποιηθεί, έχουμε μια συναισθηματική αντίδραση, συνήθως όχι ευχάριστη. Δε θέλουμε τελικά να έχουμε την συναισθηματική αντίδραση ή δε μας άρεσε η συμπεριφορά; Για να βγούμε από το δίλημμα θα ήταν καλό να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «τι θέλω πραγματικά; Θέλω να μου δημιουργήσω εσωτερικό στρες το οποίο θα πυροδοτήσει κάποια διαμάχη, ή θέλω να έχω ήρεμες και ευημερείς σχέσεις; Θέλω πραγματικά οι άνθρωποι να κάνουν αυτό που εγώ περιμένω από αυτούς να κάνουν ή θέλω να κινούνται σύμφωνα με τη δική τους αλήθεια, χωρίς να πρέπει να τροφοδοτούν τα δικά μου πιστεύω;»
Αυτές είναι οι πρώτες ερωτήσεις που θα μας οδηγήσουν στο να δούμε αν μπορούμε ή όχι να αποδεχόμαστε τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι. Και πάλι όμως ίσως μέσα μας να σιγοκαίει λίγος θυμός, λίγα νευράκια, γιατί άνθρωποι είμαστε βρε αδελφέ και το αίμα μας βράζει. Ας πάρουμε λίγες βαθιές αναπνοές και ας δούμε και τα παρακάτω βήματα που σίγουρα θα σας φανούν χρήσιμα. Μόλις ανακαλύψετε την προσδοκία και τον τρόπο που σας επηρεάζει, κάντε τις παρακάτω ερωτήσεις στον εαυτό σας και περιμένετε υπομονετικά να έρθει η απάντηση:
– Τι θέλω πραγματικά;
– Μπορώ να έχω τον έλεγχο πάνω στη συμπεριφορά του άλλου; (εδώ σίγουρα η απάντηση θα είναι όχι, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχτεί – ούτε επιστημονικά- ότι μπορούμε να το κάνουμε)
– Αυτή η προσδοκία είναι πραγματική (για εσάς θα είναι, για τον άλλον που είναι άλλος άνθρωπος, όχι)
– Αυτή η αντίδρασή μου πάνω στη μη ικανοποίηση αυτής της προσδοκίας εξυπηρετεί σε τίποτε τη σχέση μου ή εμένα;
– Τι το χειρότερο ή καλύτερο μπορεί να συμβεί αν αποδεσμευτώ από τη συνήθειά μου να ελέγχω την έκβαση μια κατάστασης, και αφήσω τα πράγματα απλά να συμβούν;
Για να μην παρεξηγηθώ, δε σας ζητάω να μην έχετε προσδοκίες. Απλά σας προσκαλώ να δείτε προσεκτικά τις σκέψεις που δημιουργούν τις προσδοκίες και τα συναισθήματά σας όταν εκείνες δεν ικανοποιούνται. Με το να αμφισβητήσετε τις προσδοκίες σας έστω για λίγο, μέσω των ερωτήσεων, προκαλείτε τον τρόπο σκέψης σας. Απλά θα διαπιστώσετε πως ο λόγος για τον οποίο μέχρι σήμερα θεωρήσατε ότι κάποιες προσδοκίες πρέπει να ικανοποιούνται, σας έχουν οδηγήσει στον πόνο και ότι τελικά δεν αξίζει να δίνετε την ενέργειά σας εκεί. Δηλαδή γίνονται πόνο – προσδοκίες.
Ξέρω, ξέρω, τώρα κάτι μέσα σας αντιστέκεται σε αυτά που αναφέρω και ίσως να νιώσετε περισσότερη αντίσταση κατά τη διάρκεια της εξέτασης των προσδοκιών σας ή να θέλετε να εκσφενδονίσετε τη συσκευή στην οποία διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Είναι λογικό.
Πάτε να “χτυπήσετε” μια συνήθεια που έχει ριζωθεί αρκετά βαθιά μέσα σας η οποία πάει κάπως έτσι: « κοίτα δε φταίω εγώ αλλά εκείνος/η που δεν έκανε ή δεν είπε αυτό που περίμενα». Να είστε όμως ευγενικοί με τον εαυτό σας και με τους άλλους και επίμονοι στην εξέταση των προσδοκιών σας και του τρόπου σκέψης από τον οποίο γεννήθηκαν οι προσδοκίες σας. Να είστε σίγουροι ότι θα δείτε αποτελέσματα.
Αλλά προσοχή. Θα αντιμετωπίσετε αναμφισβήτητα τις παρενέργειες της χαράς, της οικειότητας και της αγάπης. Τρέλα σας λέω!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου