Δεν φοβάμαι το σκοτάδι

Δεν φοβάμαι το σκοτάδι. Ξέρω πως στο τέλος οδηγεί πάντοτε στο ερεβοκτόνο φως. Το σκοτάδι είναι εκείνο που σε κάνει να εκτιμάς το φως περισσότερο και σου δείχνει πως στη ζωή, όταν όλες οι πόρτες κλείσουν, τότε εκείνη θα σου ανοίξει ένα παράθυρο.

Το σκοτάδι δεν έρχεται για να μείνει, έρχεται για να μας δείξει πως όλα στη ζωή έρχονται και φεύγουν, ακόμα και αυτά που σήμερα φαντάζουν βουνά. Δε φοβάμαι αν βρεθώ σε σκοτεινά μονοπάτια από το οποία το φως ξεμυτίζει δειλά και αθόρυβα από μισάνοιχτες πόρτες και παράθυρα. Διότι ξέρω πως μόνο αυτό σε κάνει καλύτερο, μόνο αυτό σε πεισμώνει να θέλεις να βγεις και να κερδίσεις ξανά τα πάντα τη στιγμή που θεωρείς πως τα έχεις χάσει.

Δεν το φοβάμαι το σκοτάδι και ας έρθουν μέρες και στιγμές που θα βλέπω μόνο αυτό. Διότι στη ζωή μου όσους ανθρώπους είδα να θεωρούνται πετυχημένοι, ήταν εκείνοι που αναγεννήθηκαν μέσα από ρημαγμένες ψυχές, εκείνοι που θεωρούνταν δυνατοί είχαν λύγιζαν τις ώρες που δεν τους έβλεπε κανείς διότι για εκείνους δε βρισκόταν κάποιος να τους νοιώσει, εκείνοι που θεωρούνταν χαρούμενοι απλώς ήθελαν να χαρίζουν απλόχερα το γέλιο στους άλλους.

Οι άνθρωποι που έφτασαν στην κορυφή ήταν εκείνοι που σηκώθηκαν και πάλεψαν, όταν τα πάντα μέσα τους είχαν γκρεμιστεί. Δεν είδα ποτέ κανέναν σπουδαίο, κανέναν δυνατό να μην έχει λυγίσει ή όλα μέσα του να ήταν πάντα φωτεινά.

Δεν το φοβάμαι το σκοτάδι, διότι ξέρω πως μετά από λίγους μήνες, μέρες, χρόνια όλα αυτά που μας στεναχωρούν φαντάζουν μακρινές αναμνήσεις κλεισμένες μέσα σε ένα χρονοντούλαπο που δε μπορούν πια να μας βλάψουν.

Δεν το φοβάμαι το σκοτάδι, όπως δεν πρέπει να το φοβάται και κανείς. Ο εαυτός μας δυναμώνει μόνο εκείνες τις σκοτεινές ώρες, δυναμώνει και μετά ετοιμάζεται να πλημμυρίσει ξανά από φως.