Κατηγορούμε τους πάντες. Λέμε τον πόνο μας σε όλους, αναλύουμε ότι μας πλήγωσαν, ότι διέλυσαν τα συναισθήματά μας. Σκεφτόμαστε το τι πάθαμε, τον εαυτό μας, το εγώ μας. Κανένας, όμως, δεν σκέφτεται το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, για όλα αυτά τα γεγονότα που του συμβαίνουν. Επιρρίπτονται ευθύνες στους γύρω μας και ξεχνάμε πως η αρχή της ιστορίας είμασταν εμείς.Πόσες φορές να ακούσουμε τα ίδια και τα ίδια. «Μακριά από τοξικούς ανθρώπους». Πολύ σχολιασμένη και βαρετή συζήτηση πλέον για τα μέτρα μας. Βαρετή συζήτηση, όταν συνειδητοποιείς ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι που σε κατέστρεψαν, αλλά εσύ που τους ανέχτηκες. Άφησες ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν στην ζωή σου, λες και ήσουν ένα φθηνό μαγαζί. Να έρχονται να βλέπουν αν έχει κάτι «καινούριο» και να φεύγουν όποτε οι ίδιοι γουστάρουν, ή όποτε βαριούνται. Να μπορούν να είναι εδώ όποτε θέλουν, χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεύτερη σκέψη ή άλλους ενδοιασμούς.
Είναι τρομακτικό πόσο χειριστικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι και η επίδραση τους σε εμάς όταν τους αφήνουμε, είναι τεράστια. Μας ταπείνωναν και μέναμε ατάραχοι, εκεί, να ζητάμε συγγνώμη και να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας για να είμαστε στα μέτρα τους. Κλείναμε τα μάτια και προσποιούμασταν πως δεν ξέραμε τι μαχαιριές κρύβονταν πίσω από την πλάτη μας. Δίναμε ευκαιρίες, χωρίς να απαιτούμε, χωρίς να περιμένουμε την ανάλογη ανταπόκριση. Από τότε λοιπόν, το παιχνίδι μας, ήταν χαμένο.
Μας είπαν να φύγουμε αλλά μείναμε, γιατί θέλαμε από την ξεροκεφαλιά μας, με το ζόρι μια θέση στη ζωή τους. Κάναμε υποχωρήσεις, πολλά βήματα πίσω, ρίξαμε νερό στο κρασί μας, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, που ήδη ξέραμε από την αρχή μέσα μας. Ότι δεν άξιζε τον κόπο. Αλλά πώς αλλιώς να σταματούσαμε αν δε χτυπούσαμε; Πώς να αλλάξουμε τα γεγονότα, αν το μάθημα δεν γίνει πάθημα;
Δεν έχουμε το δικαίωμα να τα σπάμε όλα στο φινάλε και να βγαίνουμε θύματα αν οι ίδιοι δεν προσπαθήσαμε, δεν κάναμε πράξεις και βήματα, για να αλλάξουμε όλο αυτό που μας ενοχλούσε. Γ’ αυτό, απαγορεύονται τα παράπονα από όποιον έσκυψε το κεφάλι του χωρίς να φωνάξει με την δύναμη της ψυχής του, ότι του έκαιγε τα σωθικά. Ό,τι δικαιώματα δίνεις, αυτά θα σου σερβίρουν να πάρεις πίσω. Μην ξεχνάς, πως, ότι δεν λύνεται, κόβεται.
Στην τελική, ο καθένας έχει τη ζωή του και κάνεις τις δικές του επιλογές. Καιρός είναι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μην δίνεις τις μετρημένες θέσεις ανθρώπων που έπρεπε να έχεις στη ζωή σου, σε κάποιον που πρόκειται να σε πουλήσει, γιατί αν η διαδρομή σου φανεί ωραία, το τέλος θα είναι απότομο κι ανυπόφορο.
Η απόδραση ξεκινάει απ’ το μυαλό. Δεν παίζουμε τη ζωή μας τυχαία, ανίδεοι, σαν μια παρτίδα τράπουλας. Ήρθε η ώρα για στροφή προς την πραγματικότητα. Ξύπνα κι αναθεώρησε τα άτομα που ονομάζεις δικούς σου ανθρώπους, γιατί δε φταίνε οι «τοξικοί άνθρωποι», δε σε σκοτώνουν αυτοί. Σκοτώνεις τον εαυτό σου με τις επιλογές σου και τα δικαίωμα που δίνεις. Εσύ, δίνεις το χέρι σου, στους δολοφόνους των συναισθημάτων σου, πατώντας τη σκανδάλη. Ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τα γεγονότα, είσαι εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου