Είναι απίστευτο το πώς μερικά πράγματα, όσο μικρά και ασήμαντα κι αν φαίνονται, μας επηρεάζουν τόσο πολύ και τόσο βαθιά. Μας αλλάζουν τη διάθεση, τον τρόπο σκέψης, ακόμα και την όρεξή μας.
Μερικοί άνθρωποι είναι (υπερβολικά) ευαίσθητοι. Είναι αυτοί που – καλώς ή κακώς – αναλύουν τα πάντα και αφήνουν να τους αγγίζουν τα πάντα. Αυτοί που πιάνονται από λέξεις και συμπεριφορές, που πιστεύουν υποσχέσεις και περιμένουν πως αυτοί που τις δίνουν, θα τις υλοποιήσουν κιόλας. Είναι αυτοί που νιώθουν τα πάντα έντονα. Αυτοί που όταν η καρδιά πονάει, ασθενεί και το σώμα και η ψυχή.
Κι από την άλλη, είναι όλοι οι άλλοι. Οι αναίσθητοι, τους οποίους δεν αγγίζει τίποτα. Που τσακώνονται με τον άνθρωπό τους αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους ανενόχλητοι, τρώνε με την ίδια όρεξη, και δεν αφήνουν τίποτα να τους επηρεάσει. Είναι αυτοί με τους οποίους όλοι οι άλλοι θα ήθελαν να μοιάσουν, αλλά δεν μπορούν.
Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Αλλά μερικά συναισθήματα είναι τα ίδια. Αυτό που αλλάζει είναι η ένταση με την οποία τα νιώθουμε. Είναι η συνειδητοποίηση πως τα λόγια και οι πράξεις συχνά μας πληγώνουν και δύσκολα μπορούμε να τα πάρουμε πίσω. Ως λογικά όντα, βλέπουμε αυτό που οι άλλοι μας δείχνουν κι από αυτά βγάζουμε τα συμπεράσματά μας.
Όποια κι αν είναι αυτά και όσο κι αν άλλοι λένε πως παρερμηνεύουμε καταστάσεις. Μπορεί, μέσα στη συναισθηματική σύγχυση, να σκεφτόμαστε υπερβολικά και να παραλογιζόμαστε. Αλλά η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος κατανοεί αυτό που βλέπει.
Στις πράξεις φαίνεται το πόσο νοιάζεται ο άλλος και πόσο αγνές ή καλοπροαίρετες προθέσεις έχει. Στο να τρέξει κοντά σου, όταν νιώσει πως έχεις ανάγκη κάποιον δίπλα σου. Στο να ζορίζεται για να είναι εκεί, αλλά να το θέλει τόσο που η ταλαιπωρία να μην φαίνεται στο πρόσωπό του. Βλέπουμε αυτό που ο άλλος θέλει να μας δείξει.
Και σε αυτό δε χωράνε παρεξηγήσεις ούτε παρερμηνεύσεις. Η πραγματικότητα είναι απλή, εμείς κάνουμε τα πράγματα πιο δύσκολα με το να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε ξεκάθαρα. Όσο κι αν το θέλουμε, οι άλλοι δεν μπορούν να διαβάσουν αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Αν δεν το πεις και δεν το δείξεις, είναι σαν να μην ισχύει. Τόσο απλά.
Μερικοί άνθρωποι είναι (υπερβολικά) ευαίσθητοι. Είναι αυτοί που – καλώς ή κακώς – αναλύουν τα πάντα και αφήνουν να τους αγγίζουν τα πάντα. Αυτοί που πιάνονται από λέξεις και συμπεριφορές, που πιστεύουν υποσχέσεις και περιμένουν πως αυτοί που τις δίνουν, θα τις υλοποιήσουν κιόλας. Είναι αυτοί που νιώθουν τα πάντα έντονα. Αυτοί που όταν η καρδιά πονάει, ασθενεί και το σώμα και η ψυχή.
Κι από την άλλη, είναι όλοι οι άλλοι. Οι αναίσθητοι, τους οποίους δεν αγγίζει τίποτα. Που τσακώνονται με τον άνθρωπό τους αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους ανενόχλητοι, τρώνε με την ίδια όρεξη, και δεν αφήνουν τίποτα να τους επηρεάσει. Είναι αυτοί με τους οποίους όλοι οι άλλοι θα ήθελαν να μοιάσουν, αλλά δεν μπορούν.
Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Αλλά μερικά συναισθήματα είναι τα ίδια. Αυτό που αλλάζει είναι η ένταση με την οποία τα νιώθουμε. Είναι η συνειδητοποίηση πως τα λόγια και οι πράξεις συχνά μας πληγώνουν και δύσκολα μπορούμε να τα πάρουμε πίσω. Ως λογικά όντα, βλέπουμε αυτό που οι άλλοι μας δείχνουν κι από αυτά βγάζουμε τα συμπεράσματά μας.
Όποια κι αν είναι αυτά και όσο κι αν άλλοι λένε πως παρερμηνεύουμε καταστάσεις. Μπορεί, μέσα στη συναισθηματική σύγχυση, να σκεφτόμαστε υπερβολικά και να παραλογιζόμαστε. Αλλά η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος κατανοεί αυτό που βλέπει.
Στις πράξεις φαίνεται το πόσο νοιάζεται ο άλλος και πόσο αγνές ή καλοπροαίρετες προθέσεις έχει. Στο να τρέξει κοντά σου, όταν νιώσει πως έχεις ανάγκη κάποιον δίπλα σου. Στο να ζορίζεται για να είναι εκεί, αλλά να το θέλει τόσο που η ταλαιπωρία να μην φαίνεται στο πρόσωπό του. Βλέπουμε αυτό που ο άλλος θέλει να μας δείξει.
Και σε αυτό δε χωράνε παρεξηγήσεις ούτε παρερμηνεύσεις. Η πραγματικότητα είναι απλή, εμείς κάνουμε τα πράγματα πιο δύσκολα με το να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε ξεκάθαρα. Όσο κι αν το θέλουμε, οι άλλοι δεν μπορούν να διαβάσουν αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Αν δεν το πεις και δεν το δείξεις, είναι σαν να μην ισχύει. Τόσο απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου