Χρονοδρόμιο

O χρόνος περνάει λένε…
Περνάει; Πώς δηλαδή; Τι είναι ο χρόνος; Τρένο;
Δρόμος είναι. Ένας σταθερός, ακούνητος δρόμος.

Εμείς είμαστε αυτοί που περνάμε. Προχωράμε σε έναν ίσιο ατελείωτο δρόμο και ο καθένας από εμάς έχει μια στάση, ένα τέρμα.

 

Λυπούμαι μονάχα εκείνους, που στο δρόμο, είναι φορτωμένοι με χρυσάφια και διαμάντια. Τα κουβαλάνε και νομίζουν πως το βάρος τους προσφέρει ύψος, ομορφιά. Μα είναι σαν ένας τυφλός να νομίζει πως βλέπει, γιατί έχει γυαλιά.

 

Χρονοδρόμιο με οδούς και αριθμούς που μόνο αυξάνονται.

Είδα ένα παιδί να πετάει ψίχουλα πίσω του για να βρει τον δρόμο να γυρίσει. Επηρεάστηκε από το παραμύθι, μα τα ψίχουλα γινόντουσαν τροφή για πουλιά.

Πέταγε ύστερα πετράδια, μα τα πετράδια τρύπωναν σε ρόδες και σόλες.
Πέταγε ύστερα φασόλια, μα φύτρωναν και τα ξερίζωναν μεμιάς.

Από νωρίς κατάλαβε πως μόνο αν τα πέταγε μπρος του θα είχε αξία, γιατί μόνο μπρος έχει νόημα να ψάχνεις, να κοιτάς.
Ήξερε πως μια πέτρα που σκαλίζει ή πετά μπορεί να είναι αργότερα το σπίτι που θα τον φυλά.

Μονάχα έγειρε στον πατέρα του και ρώτησε:
«Ο χρόνος που περνάει τι γίνεται;»
«Τον πλάθουμε σε μικρά κομμάτια και τα κάνουμε αναμνήσεις».

Το παιδί έβαλε στόχο τα δικά του κομμάτια να τα ενώνει πάντα με των άλλων.
Τότε ακόμη κι εάν έχανε κάποιο δικό του κομμάτι, θα το έβρισκε στις αναμνήσεις των άλλων.
Αναμνήσεις συντροφιάς.