Κι είναι κάτι ώρες που θυμώνεις…Θυμώνεις με ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν, με τη σχέση σου, με φίλους, γνωστούς ή συναδέλφους. Κάπου δεν τα βρήκατε, σε μιά στιγμή λογοφέρατε. Ακούστηκαν κουβέντες βαριές, ασήκωτες, από εκείνες τις λέξεις τις αιχμηρές που ξεσκίζουν καρδιές μεμιάς, με μια χροιά φωνής που ποτέ σου δεν ξανάκουσες, χειμαρρώδη, άγρια, βραχνή, που καταποντίζει τ’ αυτιά και το μυαλό σου.
Σαστίζεις… Μανία, μίσος και εχθρικότητα αναδύονται σε μερικές στιγμές από ανθρώπους που μέχρι και χθες θεωρούσες ολόδικούς σου, ακόμη και συγγενείς, πιο δικούς σου ακόμη κι από γονείς και αδέρφια. Θέλεις ν’ απαντήσεις, και κάτι σε κρατά, ετεροχρονίζεις τις απαντήσεις σου προσπαθώντας να δώσεις τόπο στην οργή.
Μα τα λόγια τους σε καίνε.
Σε τσακίζουν ολόκληρο στη κάθε θύμηση τους.
Λόγια που πονούν, που σε κάνουν ταυτόχρονα να απορείς. Τα “γιατί” διαδέχονται το ένα το άλλο κι εσύ προσπαθείς να τα ξεμπλέξεις, αποδίδοντας έστω ένα ίχνος λογικής αναμεσά τους.
Μάταια… Οι λέξεις έχουν δύναμη ανυπέρβλητη, τιτάνια, ανεξάντλητη. Σοκάρουν, παγώνουν και αδειάζουν. Αδειάζουν συναισθήματα, που με τόσο κόπο και τριβή συντάχθηκαν, μεγάλωσαν και γιγαντώθηκαν, αδειάζουν βλέμματα, που στο αντίκρισμά τους νομίζεις πως έχεις να κάνεις με κάποιον ξένο, κάποιον άλλο, έναν που κάποτε ήταν δικός σου.
Τα λόγια, φίλε μου, να τα προσέχεις.
Πρόσεχε τι λες, αλλά πρόσεχε και τι κάνεις.
Πράξεις εν βρασμώ ψυχής με οδυνηρές συνέπειες προμηνύουν εκδίκηση, από κείνη που δεν περίμενες ποτέ πως θα συμβεί σε σένα, από τον όποιον, και αν αυτός ο “όποιος” είναι αυτός ο “κάποτε” δικός σου, τότε δις χειρότερα.
Πράξεις, που θαρρείς πως κάποιος δαίμονας τους κυρίευσε και τους μοίρασε εντολές, να γίνουν ότι κι εκείνοι απεύχονταν, διοχετεύοντας όλη την ενέργειά τους για να βάλουν με τον χείριστο δυνατό τρόπο και να σε ισοπεδώσουν.
Και κάπου εκεί ξανακάνεις τις ίδιες σκέψεις με πριν, αποσβολωμένος προσπαθείς και πάλι να βρεις και να αναλύσεις τα “γιατί”.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου φίλε…
Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει μέσα της.
Αργά θα μάθεις τι κεραυνούς φύλαγε για σένα.
Στη πρώτη στραβή, σε μια διαφωνία που ποτέ δεν ξέρεις πως θα την αντιληφθεί και θα επεξεργαστεί ο άλλος.
Φαινομενικά εύκολα να λυθεί… Μα είπαμε, ποτέ δεν ξέρεις ποιόν έχεις δίπλα σου.
Γι’ αυτό μην προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη, μην μπεις στη διαδικασία να δικαιολογήσεις λέξεις, συμπεριφορές και πράξεις.
Μη ρίξεις γέφυρες, χάνοντας το όποιο δίκιο μπορεί να έχεις.
Τέτοιες συμπεριφορές είναι νοσηρές και δεν χρίζουν περαιτέρω διερεύνησης.
Άσε την για τους ειδικούς, για εκείνους που το σπούδασαν και το διάλεξαν για επάγγελμα.
Και ούτε λόγος φυσικά για ανταπόδοση.
Μη το διανοηθείς!
Πολύ χειρότερα να το κάνεις.
Μόνο ένα πράγμα να θυμάσαι και απέναντί τους να το κάνεις πράξη.
Τίποτα!
Η χειρότερη τιμωρία!
Να μην κάνεις στον άλλον τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου