Ακούς ξανά και ξανά για την παιδική σου ηλικία και το ότι ο τρόπος που μεγάλωσες επηρεάζει και την τωρινή σου ζωή. Λίγο αν ασχολείσαι με την ψυχολογία, θα διαβάζεις πως η σχέση με τους γονείς σου στα πρώιμα παιδικά σου χρόνια παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς σχετίζεσαι στο παρόν με τους άλλους ανθρώπους.Ως πότε θα συμβαίνει αυτό;
Η σύντομη απάντηση είναι: Εξαρτάται…
Από ποιον;
Από σένα.
Είσαι ο μόνος που έχει τη δύναμη να κάνει κάτι αν θέλει για να αλλάξει τη ζωή του. Όχι τόσο τις καταστάσεις της ζωής του αλλά το πώς τις αντιμετωπίζει. Άλλωστε ο τρόπος σκέψης μας επηρεάζει πολύ περισσότερο την ευτυχία μας σε σχέση με τις εξωτερικές συνθήκες.
Τι συμβαίνει συνήθως
Τι γίνεται, λοιπόν, στην πράξη;
Πολλοί άνθρωποι θα φτάσουν να μεγαλώσουν και να γίνουν 60, 70, 80 ετών αλλά μέσα τους είναι ακόμα πονεμένα πεντάχρονα. Το ότι μεγαλώνουμε δεν μας εξασφαλίζει την ωριμότητα. Η ωριμότητα και η σοφία, την οποία συχνά αποδίδουμε στους πρεσβυτέρους, είναι αποτέλεσμα της επεξεργασίας των όσων μας έχουν συμβεί και όχι των γεγονότων των ίδιων.
Οι «δουλεμένοι»
Άλλοι άνθρωποι θα κάνουν δουλειά με τον εαυτό τους και κατορθώσουν να βρουν μερικές από τις αλήθειες τους. Θα ρίξουν φως στα σκοτάδια τους και θα επιτύχουν να δώσουν εξηγήσεις για κάποιες από τις συμπεριφορές τους.
Είναι αδιαμφισβήτητα πολύ ανακουφιστικό να καταφέρνεις να κατανοήσεις επιτέλους τα θέματα που σε ταλαιπωρούν και να δεις πως τελικά δε φταις τόσο όσο νόμιζες. Έχεις υπάρξει κι εσύ «θύμα» άλλων. Οι γονείς σου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου. Κι εκείνοι βέβαια υπήρξαν με τη σειρά τους «θύματα» των δικών τους γονέων και η ιστορία αυτή δεν τελειώνει ποτέ.
Εδώ όμως είναι και μια από τις παγίδες της θεραπείας και της διαδικασίας της αυτογνωσίας.
Αυτοί που μένουν…
Πάρα πολλοί άνθρωποι παραμένουν κολλημένοι στο επίπεδο αυτών των προσωπικών ανακαλύψεων.
Μπορεί να σταματήσουν τη διαδικασία και να επαναπαυτούν στο ότι τελικά δε φταίνε αυτοί. Άλλος ευθύνεται για την ταλαιπωρία τους. Κι έτσι απλά κατηγορούν τους γονείς τους ή όποιον βρουν ότι τους φταίει.
Στην πράξη όμως τι γίνεται; Πόσο αλλάζει η ζωή τους;
Συνήθως καθόλου. Το μόνο που αλλάζει είναι το αντικείμενο των κατηγοριών τους.
Αρχικά ήταν ο εαυτός τους. Μετά είναι οι άλλοι…
Είναι σαφώς απαραίτητο να καταλάβεις πως δεν ευθύνεσαι όσο νόμιζες για όλα τα κακώς κείμενα της ζωής σου και είναι πιθανώς απαραίτητο και ανακουφιστικό να βιώσεις και το θυμό για όσους σε επηρέασαν. Άσχετα αν κι εκείνοι είχαν τραβήξει τα δικά τους. Δύσκολα θα σου περάσει ο θυμός απλά φιλοσοφώντας τις καταστάσεις. Συνήθως θα χρειαστεί να τον εκφράσεις.
Είναι σαν να έχεις κάνει ένα πάρτι και ένας καλεσμένος κατά λάθος με το τσιγάρο του, σου βάζει κατά λάθος φωτιά στο σπίτι και αυτό καταστρέφεται. Όσο και αν ξέρεις ότι δεν το ήθελε και το έκανε κατά λάθος, το πιο πιθανό είναι να θέλεις να του φωνάξεις και να τον βρίσεις. Φυσιολογικό είναι. Θα θέλει μεγάλη δύναμη για να το παίξεις υπεράνω και να είσαι ήρεμος και κατανοητικός μαζί του από την αρχή.
Έτσι και με τους γονείς. Συχνά θα σου βγει να τους φωνάξεις και να τους μαλώσεις. Ζουν δε ζουν. Φυσιολογικό είναι και αυτό. Δεν έχει σημασία αν δεν το έκαναν επίτηδες.
Προσοχή!
Όμως πρόσεξε εδώ!
Όπως το σπίτι σου δεν πρόκειται να ξαναφτιαχτεί αν περνάς όλο σου το χρόνο κατηγορώντας αυτόν που σου το έκαψε, έτσι και το εσωτερικό σου σπίτι δεν πρόκειται να «τακτοποιηθεί» αν μείνεις στο στάδιο του κατηγορώ.
Για να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο θα χρειαστεί να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου. Να συνειδητοποιήσεις πως μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για να διαμορφώσεις την πραγματικότητά σου όπως θα ήθελες να είναι. Κανένας άλλος.
Η ποιότητα της ζωής σου, στο παρόν σου, εξαρτάται μόνο από εσένα. Ναι από σένα. Όχι από τους γονείς σου. Μπορεί οι γονείς σου να ζουν, μπορεί και όχι.
Μπορεί να είσαι 20 ετών μπορεί να είσαι και 60. Ό,τι ήταν να σου κάνουν οι γονείς σου στο έχουν κάνει. Το πρόγραμμα εγκαταστάθηκε. Τώρα όλα είναι στο χέρι σου. Όποια και να είναι η ηλικία σου.
Πολλοί μένουν στο στάδιο κατηγορώ όπως ανέφερα, γιατί είναι πιο εύκολο ψυχικά να κατηγορείς τους άλλους και να συνεχίζεις να είσαι το «θύμα». Απαιτείται δύναμη για να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου. Δεν είναι απλό πράγμα.
Αυτοί που συνεχίζουν για πάντα
Άλλοι άνθρωποι παραμένουν μια ζωή στη θεραπεία και συνεχίζουν το «ψάξιμο» για πάντα. Όσο ψάχνεις βρίσκεις βέβαια. Η ικανοποίηση που η διαδικασία αυτή τους παρέχει, τους κρατά απασχολημένους στο να αναλύονται αλλά δυστυχώς τους απορροφάει και πολλή ενέργεια και έτσι και πάλι δεν βελτιώνουν τη ζωή τους. Είναι σε θεραπεία αενάως. Και στο δια ταύτα τι;
Αν δεν πάρεις την κατάσταση επάνω σου θα συνεχίσει να σε βασανίζει η παιδική σου ηλικία μέχρι να το κάνεις…
Το συμπέρασμα είναι ένα
Αν θέλεις να προχωρήσεις και να βιώσεις κάτι διαφορετικό θα χρειαστεί να νιώσεις πως εσύ είσαι τώρα κυρίαρχος της ζωής σου. Να συνειδητοποιήσεις ότι είναι στο χέρι σου το να κάνεις το επόμενο βήμα. Ό,τι έγινε, έγινε. Είναι σαφώς πολύ σημαντικό να γνωρίζεις τι συνέβη στα πρώτα παιδικά σου χρόνια για να σε κατανοείς.
Ταυτόχρονα θα χρειαστεί να οραματιστείς πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου από εδώ και πέρα. Να κάνεις νέες εικόνες. Να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου. Να πεις: Εγώ τώρα που στέκομαι; Τι με εκφράζει; Τι θα μου άρεσε να κάνω;
Να κάνεις τα επόμενα βήματα και να βρεις τα καινούρια σου θέλω.
Πώς;
Πειραματιζόμενος. Δοκιμάζοντας. Όπως μαθαίνει και ένα παιδί.
Δε θα είναι εύκολο. Θα είναι πρωτόγνωρο. Όμως, να επιμείνεις και να προχωρήσεις προς τα εκεί.
Όπως μπορείς.
Όσο μπορείς.
Άκου με. Να είσαι σίγουρος ότι μπορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου