Θέλουν τόλμη, θυσίες και πείσμα τα όνειρα για να τα ζήσεις

Υπάρχει ένα καζάνι στο εσωτερικό του στέρνου μας. Αυτό το καζάνι το λένε ψυχή. Ανάλογα το υλικό που βάζεις μέσα του, υλικό που επιλέγει και τοποθετεί η καρδιά εκεί, η φλόγα που θα παραχθεί στη βάση του για να εκκινήσει την διαδικασία δράση-αντίδραση, θα είναι τρεμοπαίζουσα ή λαίλαπα. Από σένα εξαρτάται το μένος της. Από σένα και την καρδιά σου, και όλα εκείνα που θα βάλετε μαζί στο ενδόμυχο σας καζάνι. Μιλάω για τα όνειρα, τους στόχους μιας ζωής, η οποία σου δόθηκε σαν αφορμή και ευκαιρία μαζί, για να μετεξελίξεις τον εαυτό σου στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του.

Η συνταγή είναι απλή – συλλαμβάνεις όνειρα, με ονειροπαγίδα την καρδιά σου, έπειτα τα βάζεις στο καζάνι, ανάβεις φωτιά, παράγεις αποτέλεσμα. Παιχνιδάκι; Κι όμως, μια μεγάλη μερίδα ονειροπόλων αποτυγχάνουν στο να φτάσουν την ένταση της φλόγας εκεί που πρέπει για να βγει το αποτέλεσμα επικό, να πάρει ο αέρας του ονείρου σάρκα και οστά, και να τοποθετήσει αυτόν που το συνέλαβε σε μια νέα δουλειά, μια νέα σχέση, μια νέα πόλη, χώρα, ήπειρο, ζωή.

Τι φταίει; Αφού η συνταγή είναι απλή, τότε κάπου πρέπει να χωλαίνει η εκτέλεση.

Θα σου πω τι φταίει.
Το καζάνι της ψυχής δεν αρέσκεται σε αδύναμο, ασθενικό υλικό. Το απορρίπτει, αρνούμενο ν’ ανάψει στη βάση του φλόγα δυνατή για να φτάσει σε αποτέλεσμα, αφού ισχνό υλικό θα καταλήξει σε ισχνό αποτέλεσμα. Η ψυχή δεν παίρνει μικρά όνειρα, αφού έχει φτιαχτεί για να χειρίζεται τα μεγάλα, εκείνα που αλλάζουν ζωές, κι όχι απλά παραστάσεις.

Αν θα ονειρευτείς, τότε ξεκόλλα τη σκέψη απ’ τη γη και παρ’ την στον ουρανό. Παρ’ την πέρα από αυτόν, σκίσε τη στρατόσφαιρα, μπες σε τροχιά και διάλεξε αστέρι. Μη σκέφτεσαι ‘the sky is the limit’ όταν μπορείς να σκεφτείς ‘the space is the limit’ ή, ακόμη καλύτερα, ‘there is no limit’. Όσο πιο πολύ αψηφάς τη βαρύτητα των αρνητικών σκέψεων και των ‘δεν μπορώ’ σου, τόσο πιο πολύ θα θεριεύει η φωτιά κάτω από το καζάνι των ονείρων σου. Όσο πιο μεγάλο το όνειρο, τόσο πιο πολύ θα σε βοηθήσουν το σύμπαν και η ζωή να το πετύχεις.

Να κάνεις μεγάλα όνειρα, λοιπόν, αντί για μικρά. Να κυνηγάς τη φλόγα που είναι ικανή να λιώσει το μέταλλο των αμφιβολιών σου παρά εκείνη που θα σου σιγοβράζει μια χλιαρή σου επιθυμία να πετύχεις κάτι, τόσο όσο χρειάζεται για να πείθεις τον εαυτό σου σε τακτά χρονικά διαστήματα πως κάτι ψήνεται και στο δικό σου καζάνι. Σιγοβράζοντας τα όνειρα σου δεν πας πουθενά – θέλουν φωτιά και λαύρα και τόλμη και θυσίες και πείσμα και επιμονή για να σου δώσουν κι αυτά με τη σειρά τους πίσω, μα όταν θα το κάνουν, θα καταλάβεις γιατί άξιζε να τα κυνηγήσεις τόσο έντονα.

Θα γυρίσεις, τότε, τα μάτια σου μέσα και θα κοιτάξεις στο βάθος του στέρνου σου. Θα κάνεις απολογισμό – θα συσχετίσεις τον κόπο με τα αγαθά που κτήθηκαν, τη φλόγα με το όνειρο, το πριν με το μετά. Θα φορέσεις το καλύτερο χαμόγελο ικανοποίησης που διαθέτεις. Θα συνειδητοποιήσεις πως, πλέον, ανήκεις στην ελίτ των ονειροπόλων που κατάφεραν να μεταμορφώσουν τον αέρα σε ύλη, τον μόλυβδο όλων εκείνων των αρχικών ‘μη’ και ‘μα’ στο χρυσάφι των μετουσιωμένων τους ονείρων. Θα αφεθείς στη νιρβάνα που επιφέρει η επίτευξη ενός μεγάλου στόχου, κι έπειτα θα θέσεις τον επόμενο και θα τον κυνηγήσεις κι αυτόν, με την ίδια ένταση και πάθος που κυνήγησες όλους τους προηγούμενους.

Το ένα όνειρο φέρνει το άλλο, φτάνει να κάνεις εκείνο το πρώτο, το αρχικό, και να είναι μεγάλο, για να ξεκινήσει η αλυσιδωτή αντίδραση. Μη φοβάσαι τα μεγάλα όνειρα, τα μικρά να φοβάσαι, γιατί η επίτευξη του καθενός από αυτά τα τελευταία θα σε σπρώχνει όλο και πιο πολύ σε ένα comfort zone από το οποίο θα είναι δύσκολο να απεγκλωβιστείς, σαν χρυσόψαρο σε γυάλα με χαμηλή στάθμη νερού.

Έχεις δει ποτέ χρυσόψαρο να κάνει μεγάλα όνειρα;

Ούτε κι εγώ.