Αν αποφεύγεις να βιώσεις τα «δύσκολα» συναισθήματα, δεν τα αποδέχεσαι και δεν τα ξεπερνάς ποτέ

Πολλές φορές αποφεύγω να βιώσω τα συναισθήματά μου. Νιώθω το θυμό να με κυριεύει, αλλά ντρέπομαι να πω πώς νιώθω. Νιώθω άσχημα που θυμώνω. Τον κρατάω μέσα μου και το ρίχνω στο φαγητό, στο ποτό, στον ύπνο για να ανακουφιστώ. Κάνω ευχάριστα πράγματα για να ξεχαστώ. Μπορεί να κάνω κάτι χειρότερο, να ξεσπάω στα παιδιά μου, στο σύντροφό μου ή στον εαυτό μου, να με επικρίνω, να νιώθω ότι εγώ φταίω. Για να γλιτώσω απ’ όλο αυτό, μπορεί και να σταματήσω να έρχομαι σ’ επαφή με τον θυμό μου.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη θλίψη. Όταν χάνω κάτι, όταν περνάω ένα χωρισμό, όταν αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα στη δουλειά ή με την υγεία μου, δικαιούμαι να νιώθω θλίψη. Επειδή όμως δεν αντέχω να νιώθω στεναχώρια, να την αποδέχομαι, να τη βιώνω και να κάνω υπομονή, πολεμώ το αρνητικό μου συναίσθημα. Το καταχωνιάζω βαθιά στην ψυχή μου και πιέζω τον εαυτό μου να είναι χαρούμενος ή να κάνει ευχάριστα πράγματα. Η θλίψη όμως παραμένει βαθιά μέσα στην ψυχή μου και τη ροκανίζει… Και κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κατάθλιψη, ν’ αρχίσω δηλαδή να βιώνω μια παρατεταμένη κατάσταση θλίψης που δεν ανταποκρίνεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζω στη ζωή.

Ο φόβος που νιώθω είναι κι αυτός φυσιολογικός. Όταν νιώθω ότι απειλούμαι, ότι κινδυνεύω, ο φόβος με βοηθά να παλέψω ή να το βάλω στα πόδια για να προστατέψω τον εαυτό μου. Αν έχω μάθει να μην έρχομαι σ’ επαφή με τα συναισθήματά μου, να τα αφουγκράζομαι και να τα αποδέχομαι, εκείνα μπορούν να πάρουν μια νευρωτική μορφή. Στην περίπτωση του φόβου είναι η φοβία. Όταν έχω φοβία για το ύψος, το αεροπλάνο, το ασανσέρ, τα σκυλιά κτλ αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει αντικειμενικός κίνδυνος, αλλά εγώ δεν μπορώ να ελέγξω τις αντιδράσεις μου. Με πιάνει πανικός, ιδρώνω, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, νιώθω να χάνω το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μου, νιώθω ότι πεθαίνω.

Ένα άλλο συναίσθημα που μπορεί να βιώνω είναι η ενοχή. Όταν κάνω κάτι κακό, μη ηθικό, νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, νιώθω ντροπή και ενοχές. Οι ενοχές μπορούν να είναι προς όφελός μου γιατί με βοηθούν να ελέγχω τις παρορμήσεις και τα ένστικτά μου, ώστε να μπορώ να συνυπάρχω με τους άλλους ανθρώπους. Όταν κάνω κάτι λάθος, μπορώ να δεχτώ ότι είμαι άνθρωπος και έσφαλα, μπορώ να μετανιώσω και να ζητήσω συγνώμη. Αν δεν παραδεχτώ το λάθος μου και δεν με συγχωρήσω, ασυνείδητα αρχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Η αυτοεπίκριση δημιουργεί ενοχικά συναισθήματα, και σιγά σιγά με οδηγεί στο να χάνω ολοένα και περισσότερο την αυτοεκτίμησή μου και ν’ ασπάζομαι έναν ενοχικό τρόπο σκέψης, να νιώθω δηλαδή ότι δεν αξίζω και ότι πάντα φταίω χωρίς να έχω κάνει κάτι κακό.

Ας αφεθώ λοιπόν στο να βιώνω τα αρνητικά συναισθήματα. Να μην τα διώχνω μακριά. Μπορώ να τα αποδεχτώ. Να νιώσω ότι είναι ανθρώπινα. Να αφήσω το χρόνο να τα μετριάσει, να τα γλυκάνει.

Να αφουγκραστώ τον εαυτό μου, να κατανοήσω γιατί νιώθει θυμό, μήπως έχει δίκιο; Μήπως νιώθει πληγωμένος;

Να μου δώσω το δικαίωμα στη λύπη και στο πένθος, να πάρω το χρόνο μου, να κλάψω, να θρηνήσω.

Να ακούσω τους φόβους μου, μήπως μου λένε ότι πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου;

Να δεχτώ τα λάθη μου, να νιώσω ότι είναι ανθρώπινα, και ότι έχω τη δυνατότητα να μετανιώσω και να ζητήσω συγχώρεση, ή να με συγχωρέσω που δεν είμαι τέλειος.

Χρειάζομαι να αφουγκραστώ, ν’ αγκαλιάσω, να κατανοήσω, να συγχωρέσω τον εαυτό μου για να μπορέσω να τον αγαπήσω έτσι όπως είναι, όπως νιώθει, με τα λάθη και τις ατέλειές του, κι έτσι μόνο θα ζω με γαλήνη και ψυχική ισορροπία.