Θα 'θελα για λίγο να γινόμουν παιδί. Όχι μόνον στην ψυχή μα και στο σώμα να γύρναγα πίσω και να έπαιζα σε εκείνους τους χωματόδρομους που μάθαινα μικρή ποδήλατο, ματώνοντας τα γόνατά μου.Να έπαιζα μπάλα με τα αγόρια της γειτονιάς μου και να έσπαγα πάλι τα δάχτυλα του ποδιού μου, γιατί ήμουν παιδί και αυτό από μόνο του, αποτελεί ισχυρότατη δικαιολογία.
Θα 'θελα να ήμουν παιδί γιατί οι παιδικές ψυχές είναι καθαρές σαν το γάργαρο νερό και δεν πονούν εύκολα. Είναι ελεύθερες, δεν φυλακίζονται, δεν υποφέρουν και όποιος κι αν προσπαθήσει να το κάνει, οι παιδικές ψυχές θα δραπετεύσουν. Δεν δαμάζονται γιατί επαναστατούν πάντα χωρίς λόγο και αιτία, είναι η φύση τους τέτοια. Βουτούν το παιδικό πατίνι και ο κόσμος τους είναι ταχύτατος και ειλικρινής.
Οι παιδικές εικόνες είναι ξεκάθαρες, απλές και πολύ φωτεινές.
Θα 'θελα εκεί στην άκρη του μυαλού μου να μην σβήσουν ποτέ εκείνες οι εικόνες που βαθιά έχουν χαραχτεί μέσα μου. Να τις κρατήσω για να με βοηθήσουν και ως ενήλικας πλέον να σταθεροποιήσω τα βήματά μου.
Θα 'θελα να μη σβήσει ποτέ αυτή η παιδική φλόγα που μέσα μου υπάρχει και σιγοκαίει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου