Η ζωή καμιά φορά μοιάζει με τα παραμύθια. Πλοκή, χαρακτήρες, δράση, συνθέτουν κάτι που μοιάζει με παραμύθι αλλά που όμως δεν είναι.Συχνά συμβαίνει άνθρωποι που έχουν συναντηθεί, γνωριστεί, αγαπηθεί πολύ, να χάνονται. Οι λόγοι μπορεί να είναι απλοί ή εξαιρετικά σοβαροί.
Κι αυτό τους ανατρέπει τα πάντα. Αλλάζει όλη τους τη ζωή.
Μπορεί μετά να είναι ακατόρθωτο να ξαναβρεθούν.
Μπορεί στ’ αλήθεια να μη ξανασυναντηθούν ποτέ.
Αλλά υπάρχει μια πιθανότητα σε ανύποπτο χρόνο η μοίρα να τους φέρει ξανά τον έναν απέναντι στον άλλο.
Και τότε είναι σα να αρχίζει κανείς πάλι απ’ το ίδιο σημείο, βλέποντας αυτή τη φορά όλη τη διαδρομή που είχε κάνει με όλες τις καλές και κακές στιγμές, με όλες τις συνέπειες… με την εικόνα του άλλου όπως την θυμάται τελευταία ή όπως έχει καταφέρει να υπάρχει στο μυαλό και στην καρδιά του.
Και σ’ αυτό το σημείο ξεκινά μια άλλη διαδικασία μέσα του, αυτή των ερωτήσεων προς τον εαυτό του. Οι ερωτήσεις έχουν να κάνουν με το τι ν’ αποφύγει, τι να μην επαναλάβει, πώς να είναι για να μην καταλήξει πάλι στο τέλος αναζητώντας μια αρχή.
Σίγουρα όμως, όσο βασανιστικό κι αν είναι όλο αυτό, αξίζει γι’ αυτόν που πιστεύει πως δεν έχουν χαθεί ακόμα τα πάντα. Αξίζει να προσπαθήσει, να συνεχίσει από κει που σταμάτησε ή για όποιον τα έκανε θάλασσα να συνεχίσει διορθώνοντας τα λάθη του.
Για όποιον όμως δε θέλει και δεν του λείπει ο άνθρωπος τον οποίο έχει απέναντί του, ε τότε είναι μάταια κάθε προσπάθεια και δεν υπάρχει λόγος να κάνει καμιά ερώτηση στον εαυτό του.
Η ζωή καμιά φορά μοιάζει με τα παραμύθια… μόνο που δεν έχει πάντα ένα και μόνο τέλος… γιατί η ζωή συνεχίζεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου