Το μυστικό της συνουσίας

Το μυστικό της συνουσίας είναι να κοιτάζεις την ουσία του άλλου, όχι την δικιά σου.

Η γεύση που παίρνεις είν' αυτή της ουσίας του άλλου.

     

Γλυκιά, πικρή, καυτερή, αλμυρή ή ξινή.

Ή συνδυασμός αυτών που φτιάχνει άπειρες άλλες.

Του άλλου όμως.

Για καθέναν η γεύση της συνουσίας είναι αυτή του άλλου.

Η δικιά σου είναι ήδη γνωστή στη γλώσσα σου, και δεν την γεύεσαι.

Αν γεύεσαι τη δική σου γεύση, τότε δεν είναι συνουσία.

 

Για να ενώσεις την ουσία σου, χρειάζεσαι να αφήσεις πίσω σου για μια στιγμή, όλα όσα με τα χρόνια μάζεψες που σου εμποδίζουν να γευτείς.

Τις ουλές και τα καψίματα.

 

Μη φοβάσαι όμως. Μετά θα τα ξανάχεις. Μετά όμως.

Η συνουσία είναι πράξη αφαιρετική.

Γι 'αυτό είναι τόσο λαμπερή.

Είναι πράξη προσωπική, σε πληθυντικό αριθμό.

Πρώτο πρόσωπο.

Πάντα πρώτο.

Αν βγάλεις το δέρμα σου με όλες τις ουλές και τα καψίματά σου, τότε μένει η λάμψη σου μόνο.

...και οι ουσίες ενώνονται σε μία γεύση.

 

Συν-ουσία: το ανακάτεμα γεύσεων μέσα στο σκεύος των ψυχών και των σωμάτων.

Σαν τον Φάουστ και τη Μαργαρίτα. Και την Ωραία Ελένη, και τον Μεφιστοφελή.

Σαν του Άρη το ποίημα, που έγραψε "το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή"

Εδώ και αιώνες τώρα.

Χιλιετίες.

Κι'έτσι, όπως πεθαίνεις κάθε μέρα, σαν βεγγαλικό στο σκοτεινό ουρανό της αιωνιότητας, αφήνεις τις λάμψεις σου στιγμιαίες να φωτίζουν.

 

Στιγμές που ο Έρως νικάει το Θάνατο.

Ο Έρως σου πάντα θα νικάει το Θάνατο.

 

Οι ακτίνες από τις λάμψεις σου συνεχίζουν να ταξιδεύουν στην αιωνιότητα και στο σύμπαν για πάντα.

Στην αρχή ως γεύσεις, μετά ως μνήμες, και τέλος σαν μυστικά.

Από αυτά τα άρρητα, που δεν έχουν λέξεις...