Περίεργο κι αυτό το καλοκαίρι, το φετινό… Περίεργο από πολλές και διαφορετικές απόψεις. Ξεκαθαρίσματα, αναθεωρήσεις, διαπιστώσεις, ψάξιμο συναισθημάτων, χαρακτήρων, ψυχών. Και όχι μόνο… Καταστροφές, ατυχίες, χάσιμο ανθρώπων, φίλων, ‘θάνατοι’ και αναγεννήσεις σχέσεων, εργασιών, ανθρώπων. Νέα δεδομένα παντού!Κοιτάζοντας για ακόμα μια φορά αυτό το απέραντο γαλάζιο της αγαπημένης μου θάλασσας, έρχομαι να αναρωτηθώ, γιατί όλα αυτά; Η διαπίστωσή μου είναι μία… Κανείς και ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Τι έχουμε πάθει εμείς οι άνθρωποι; Όλα μας φταίνε. Καλά είμαστε, κάτι μας λείπει… Δεν είμαστε καλά, πάλι και σίγουρα, μας λείπουν εκατομμύρια πράγματα…
Ξανακοιτάω την ηρεμία του απέραντου ουρανού που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Έχω ξαναμιλήσει για την απεραντοσύνη και το μεγαλείο αυτού του κόσμου, για το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε όλοι μας, για το πόσο αδαείς και αγνώμονες γι’ αυτά που έχουμε και δεν τα εκτιμούμε. Πονάμε και στεναχωριόμαστε για ασήμαντα γεγονότα και δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που ακριβώς αυτή τη στιγμή έχουμε στα χέρια μας. Τη ζωή μας. Τη ζωή μας που μπορούμε να την κάνουμε όπως και ότι θέλουμε.
Παράξενο και δύσκολο αυτό το καλοκαίρι, ναι, θα το ξαναπώ. Δεν θέλω να λέω από την άλλη ότι έχω κουραστεί. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Έχω όμως κάπου απογοητευτεί και επιβάλλεται να ανασκουμπωθώ, επιβάλλεται να σηκωθώ. Αν μη τι άλλο μου το οφείλω… Η αλήθεια είναι πως δεν μου λείπει κάτι. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει κάτι που το αναζητώ κάθε μέρα. Και που μόλις τώρα συνειδητοποιώ την έλλειψή του. Μου λείπει η αισιοδοξία στα πρόσωπα, στις σκέψεις των ανθρώπων. Μου λείπουν τα χαμόγελα, μου λείπει το γέλιο, μου λείπει η χαρά. Ούτε στους έφηβους δεν το βλέπω που υποτίθεται ότι από τη φύση τους είναι αυθόρμητοι, ότι διακατέχονται από τη χαρά της ζωής. Ούτε καν εκεί λοιπόν…
Γιατί εμείς οι άνθρωποι καταστρεφόμαστε μόνοι μας; Γιατί δεν προσπαθούμε να γίνουμε λίγο πιο ανάλαφροι; Γιατί δεν χαλαρώνουμε και απλά να δούμε την πτήση της ζωής μας ως δεδομένη; Γιατί δεν ζούμε σαν να είναι κάθε μέρα μας η τελευταία; Γιατί δεν χαμογελάμε;
Συνάντησα προχθές έναν φίλο μου και αυτός χαμογελούσε εκεί απέναντί μου για κάτι τόσο απλό και το γέλιο του ήταν τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο… Είχα καιρό να τον δω να χαμογελάει και χάρηκα τόσο που είδα τα χείλη του να αφήνουν στα αυτιά μου τον ήχο του γέλιου του. Όχι βέβαια ότι περνάει λίγα… Όχι, το παραδέχομαι. Αλλά χάρηκα τόσο για αυτό το δώρο που έκανε στον εαυτό του. Ήθελα αυθόρμητα να σου χαϊδέψω το μάγουλο και να σου πω: ‘Κάντο συνέχεια καλό μου αυτό, εκτός του ότι σου πάει, αυτόματα διαγράφηκαν οι ρυτίδες στεναχώριας από το μέτωπό σου’.
Με ένα ‘σε νοιάζομαι’, με άλλο ένα ‘είμαι εδώ για σένα’, με ακόμα ένα ‘οι πραγματικοί φίλοι, μπορούν απλά και μόνο να ακούσουν το πρόβλημά σου και να σου πιάσουν το χέρι’, ο κόσμος γίνεται ομορφότερος, καλύτερος, λαμπερότερος. Δεν είναι δύσκολο εμείς οι άνθρωποι να μπορέσουμε να ζήσουμε με λίγα και καλά συστατικά. Υπάρχουν τρία απαραίτητα όμως…
Για ‘αλάτι’ στη ζωή μου θα έβαζα την ‘αγάπη’. Και οι δύο αυτές λέξεις, μιας και έχουν το ‘α’ ως κοινό τους γράμμα, μέσα τους περικλείουν την νοστιμιά της ζωής και το απαραίτητο συστατικό για να σηκωνόμαστε όταν λιποθυμούμε… Για ‘πιπέρι’ θα νοστίμιζα τις μέρες μου με πολύ ‘έρωτα’. Και τα δύο αυτά μπορούν να σε κάψουν και να το ευχαριστηθείς. Ο ‘σεβασμός’ θα αντικαθιστούσε το ‘λάδι’ της ψυχικής μου διατροφής. Συστατικό της ισορροπημένης και υγιούς ζωής, αλλά και το κυριότερο στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Υπάρχουν πολλά τέτοια παρόμοια ‘συστατικά’ και ‘μπαχαρικά’ για το υπέροχο ‘μαγείρεμα’ της καθημερινότητάς μας. Ψάξτε τα και βρείτε τα…
Όμως, αγαπήστε, ερωτευτείτε, σεβαστείτε τόσο τον εαυτό σας, όσο και τον άλλο δίπλα σας και είμαι σίγουρος πως αισιοδοξία και χαμόγελα θα ξεπηδήσουν από παντού!
Σας εύχομαι μια υπέροχη συνέχεια του περίεργου αυτού καλοκαιριού…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου