Γράφει, διαβάζει και σκίζει. Καθισμένη στην αγαπημένη της θέση μπροστά από το παράθυρο, προσπαθεί να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις της. Γράφει με μανία, δεν την ικανοποιούν οι λέξεις που έχει διαλέξει και σκίζει τις σελίδες τη μία μετά την άλλη.
Γύρω της ένας μικρός πανικός. Τσαλακωμένα χαρτιά πεταμένα τριγύρω, τα ξύσματα του μολυβιού της έχουν ξεχειλίσει από το τασάκι και έχουν πέσει στο πάτωμα. Και ας επιμένεις εσύ πως το μολύβι είναι ξεπερασμένο. Επιμένει πως οι λέξεις είναι συναισθήματα. Πώς είναι δυνατόν να τα νιώσεις αν δεν ακούς αυτό το μαγευτικό ήχο του μολυβιού, καθώς ¨πετάει¨ πάνω στο χαρτί;
Εσύ κάθεσαι και τη χαζεύεις.Εκείνη δε σε έχει ακούσει να μπαίνεις. Τόσο αφοσιωμένη είναι στις λέξεις της. Ήξερες εξάλλου από την αρχή ότι το να δημιουργεί ιστορίες ήταν η αγαπημένη της απασχόληση. Δε σε ενόχλησε ποτέ αυτή της η αφοσίωση. Ήταν κιόλας το χαρακτηριστικό που σε γοήτευσε από την αρχή. Κάθεσαι και την παρατηρείς. Θέλεις να αποτυπώσεις αυτή την εικόνα για πάντα στο μυαλό σου.
Είναι νευριασμένη, ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο και στο βάθος ακούγεται η φωνή του Johny Cash. Παίζει το αγαπημένο της τραγούδι, μια μελαγχολική μελωδία, η οποία ξέρεις ότι την ηρεμεί και την εμπνέει.
Αναρωτιέσαι αν γράφει για σένα. Λένε ότι αν γνωρίσεις κάποια στιγμή σου συγγραφέα, δε πρόκειται να πεθάνεις ποτέ. Έχεις εξασφαλίσει ήδη την ύπαρξη σου στα χαρτιά του. Άραγε είσαι τόσο σημαντικός για να κερδίσεις αυτό το προνόμιο;
Δε θα μάθεις ποτέ, γιατί σπάνια σου δείχνει τις ιστορίες της. Τις μοιράζεται μόνο όταν νιώσει ότι έχουν ολοκληρωθεί και είναι έτοιμες να ¨πετάξουν¨ να φύγουν μακριά. Και εσύ το σέβεσαι αυτό.
Περνάει η ώρα και εκείνη ακόμη δε σε έχει καταλάβει. Δεν αντέχεις άλλο, πηγαίνεις δίπλα της και της δίνεις ένα φιλί. Εκείνη γυρίζει εκνευρισμένη και σε κοιτά γιατί τη διέκοψες. Της παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, αλλά χαμογελά.
Ένα λεπτό αργότερα σου έχει γυρίσει την πλάτη και συνεχίζει να γράφει. Δε της θυμώνεις όμως, την αφήνεις να ολοκληρώσει και αυτή την ιστορία της και μετά ξέρεις πως θα είναι δική σου. Δε θα τη μοιράζεσαι με άλλες ιστορίες. Εσύ, θα είσαι η ιστορία της.
Γύρω της ένας μικρός πανικός. Τσαλακωμένα χαρτιά πεταμένα τριγύρω, τα ξύσματα του μολυβιού της έχουν ξεχειλίσει από το τασάκι και έχουν πέσει στο πάτωμα. Και ας επιμένεις εσύ πως το μολύβι είναι ξεπερασμένο. Επιμένει πως οι λέξεις είναι συναισθήματα. Πώς είναι δυνατόν να τα νιώσεις αν δεν ακούς αυτό το μαγευτικό ήχο του μολυβιού, καθώς ¨πετάει¨ πάνω στο χαρτί;
Εσύ κάθεσαι και τη χαζεύεις.Εκείνη δε σε έχει ακούσει να μπαίνεις. Τόσο αφοσιωμένη είναι στις λέξεις της. Ήξερες εξάλλου από την αρχή ότι το να δημιουργεί ιστορίες ήταν η αγαπημένη της απασχόληση. Δε σε ενόχλησε ποτέ αυτή της η αφοσίωση. Ήταν κιόλας το χαρακτηριστικό που σε γοήτευσε από την αρχή. Κάθεσαι και την παρατηρείς. Θέλεις να αποτυπώσεις αυτή την εικόνα για πάντα στο μυαλό σου.
Είναι νευριασμένη, ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο και στο βάθος ακούγεται η φωνή του Johny Cash. Παίζει το αγαπημένο της τραγούδι, μια μελαγχολική μελωδία, η οποία ξέρεις ότι την ηρεμεί και την εμπνέει.
Αναρωτιέσαι αν γράφει για σένα. Λένε ότι αν γνωρίσεις κάποια στιγμή σου συγγραφέα, δε πρόκειται να πεθάνεις ποτέ. Έχεις εξασφαλίσει ήδη την ύπαρξη σου στα χαρτιά του. Άραγε είσαι τόσο σημαντικός για να κερδίσεις αυτό το προνόμιο;
Δε θα μάθεις ποτέ, γιατί σπάνια σου δείχνει τις ιστορίες της. Τις μοιράζεται μόνο όταν νιώσει ότι έχουν ολοκληρωθεί και είναι έτοιμες να ¨πετάξουν¨ να φύγουν μακριά. Και εσύ το σέβεσαι αυτό.
Περνάει η ώρα και εκείνη ακόμη δε σε έχει καταλάβει. Δεν αντέχεις άλλο, πηγαίνεις δίπλα της και της δίνεις ένα φιλί. Εκείνη γυρίζει εκνευρισμένη και σε κοιτά γιατί τη διέκοψες. Της παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, αλλά χαμογελά.
Ένα λεπτό αργότερα σου έχει γυρίσει την πλάτη και συνεχίζει να γράφει. Δε της θυμώνεις όμως, την αφήνεις να ολοκληρώσει και αυτή την ιστορία της και μετά ξέρεις πως θα είναι δική σου. Δε θα τη μοιράζεσαι με άλλες ιστορίες. Εσύ, θα είσαι η ιστορία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου