Τι είναι η «διάκριση»

Διάκριση, από άλλη οπτική, είναι η δυνατότητα εντοπισμού αυτού που η Ψυχή ζητά από την προσωπικότητα να πραγματώσει. Η προσωπικότητα, εγκαταλείποντας κάθε πεποίθηση, ενεργεί με στόχο την εξελικτική πορεία τόσο τη δική της όσο και εκείνων που επηρεάζει. Όταν η προσωπικότητα ενεργεί με γνώμονα και βεβαιότητα τη διεύρυνσή της, είναι ορατή η διαφορά. Ο διακρίνων νους αποφασίζει εκείνο που οδηγεί την προσωπικότητα σε ταύτιση με τον Εαυτό.

Ο διακρινόμενος στόχος γίνεται ευκρινέστερος όταν η διάκριση εμπεριέχει καθαρές ποιότητες Ελπίδος και Πίστεως. Όταν ελπίζω και ταυτόχρονα πιστεύω το καλύτερο, όταν με άλλα λόγια βλέπω το ποτήρι της ζωής μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, ο διακρινόμενος στόχος για οτιδήποτε εντοπίζεται ευκρινέστερα. Η προσωπικότητα οδηγείται στη Διάκριση εάν πριν απ΄όλα αρχίσει να συλλογίζεται.

Κατόπιν, καθαρίζοντας το νου από παρεμβολές γνώσης (ξεχνά όλα όσα έχει μάθει ως δεδομένα). Μόνο διευρυνόμενος ο νους αντιλαμβάνεται τα γεγονότα μέσα από τη σφαίρα της μαθητείας, της εκπαίδευσης. Τότε μπορεί να προσεγγίσει τη Διάκριση, όταν σιωπήσει η προσωπικότητα με τις ελλιπείς πληροφορίες – εγγραφές της. Σιωπώντας τις πεποιθήσεις, ο διευρυνόμενος νους στρέφεται προς άλλες πηγές πληροφόρησης. Σβήνει δηλαδή ό,τι διαθέτει και, αγνός και καθαρός.

Η διαδικασία είναι απλή αν η πρόθεση είναι ξεκάθαρη. Αν δεν είναι, τότε χρειάζεται να γίνει. Η πρόθεση του καθενός μπορεί να ξεκαθαριστεί αν απλά ρωτήσει κανείς τον εαυτό του: «τι επιθυμώ;» Ευνόητο είναι ότι δεν αναφέρομαι στα μικρά «θέλω» της προσωπικότητας. Ίσως ακόμη να χρειάζεται να διαχωριστεί εξαρχής η επιθυμία από την προσδοκία. Ίσως επιβάλλεται να κατανοήσει καθένας πως άλλο είναι το επιθυμώ και άλλο, το προσδοκώ.

Επιθυμώ σημαίνει θέλω να συμβεί αυτό ή εκείνο και εύχομαι πως τα γεγονότα θα οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο. Προσδοκώ σημαίνει επιθυμώ με δέος και αγωνία. Η επιθυμία έχει ελπίδα, η προσδοκία αναμονή.

Το μέγεθος της Διάκρισης (αν μπορεί να μετρηθεί μια τέτοια έννοια) είναι απολύτως ανάλογο με το μέγεθος της αυτοαποδοχής. Όταν η προσωπικότητα έχει προσεγγίσει την αυτοαποδοχή, παύει να εμπλέκεται σε διαδικασίες κρίσης. Όταν απουσιάζει η Διάκριση, η προσωπικότητα επιβάλλεται να εργαστεί με γνώμονα την πίστη.

Ζητώντας φώτιση από τους φίλους του, καθένας μπορεί να καταφέρει να δει αυτό που ως τότε βρισκόταν εκεί αλλά δεν το έβλεπε. Μπορεί να εστιαστεί στο θετικό που εμπεριέχει κάθε συνθήκη. Γιατί ναι, το καθετί εμπεριέχει και το θετικό του. Εμείς οι άνθρωποι το έχουμε ξεχάσει. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που ρωτώ κάποιον θυμωμένο γονιό: «ποια είναι τα θετικά του παιδιού σου;»

Η απάντηση βρίσκεται εκεί και χωρίς σκέψη δίνεται αυτόματα: «όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω κανένα». Σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάζονται πολλές προσπάθειες έως ότου καταφέρει να εντοπίσει ένα δυο θετικά και αυτά, τις πιο πολλές φορές είναι ασήμαντα ή επιφανειακά. Η προσοχή, λοιπόν, βάζει τον άνθρωπο σε διαδικασία ταύτισης με τη θετική του πλευρά. Τον χαλαρώνει, τον γλυκαίνει, τον οδηγεί, τον αποφορτίζει, τον εμπνέει…