Ο επιμένων κάποια στιγμή ξεφτιλίζεται

«Ο επιμένων νικά», υποστήριζαν οι Αρχαίοι κι ακόμα και σήμερα αποτελεί φράση μότο στην προσπάθειά μας να δικαιολογήσουμε πολλές απ’ τις πράξεις μας. Όταν όμως η επιμονή σου πλησιάζει τα όρια της παράνοιας, όταν δεν μπορείς πλέον να ελέγξεις τον εαυτό σου και να θέσεις τα δικά σου όρια, σε ποια νίκη ακριβώς αναφέρεσαι;

Η επιμονή μπορεί να φέρει τους ανθρώπους κοντά σου στη γραμμή εκκίνησης.. Επέμεινες και κατάφερες επιτέλους να σου δοθεί αυτή η ευκαιρία που ζητούσες. Να αποδείξεις στον άλλο ότι αυτό που έχεις στο μυαλό σου μπορεί να γίνει όντως πραγματικότητα με σας τους δύο. Επέμεινες τόσο πολύ που και μόνο η πρόκληση ήταν αρκετή για να μπει στη διαδικασία να δοκιμάσει, να ζήσει την εμπειρία, γιατί ακόμα κι αν στην αρχή δεν ήθελε, το κυνήγησες όσο κι όπως του άξιζε.

Πρόσεξε όμως. Η επιμονή δε φέρνει τους ανθρώπους πίσω. Σε κάθε restart οι άνθρωποι γυρνάνε μόνοι τους. Μη σου πω ότι συνήθως έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα. Πήρε ο άλλος μια απόφαση –καλώς ή κακώς, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει– που πιθανότατα δε θα σ’ αρέσει, αλλά λέμε τώρα… Ο λόγος που κάθεσαι και τον πρήζεις επανειλημμένα είναι ποιος; Περιμένεις μετά από εκατό και πλέον μηνύματά σου να καταλάβει πόσο ανόητος είναι που σου ζήτησε απόσταση και να τρέξει πίσω στην αγκαλιά σου;

Το πιο πιθανόν είναι να καταλήξει να βλέπει μήνυμα σου και να μην απαντάει καν –στην καλύτερη περίπτωση– γιατί υπάρχουν και χειρότερα: να μην μπει καν στον κόπο να το ανοίξει. «Σίγαση μηνυμάτων» λέγεται και προφανώς δεν την έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ.

Κι εκεί που τον ζαλίζεις με τα ίδια και τα ίδια, τα οποία μεταξύ μας ο ίδιος έχει σκεφτεί πολύ καλύτερα και πολύ νωρίτερα από σένα, φέρνεις ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Της αγανάκτησης. Του «αμάν στον ύπνο του με έβλεπε πάλι; Στις πόσες φορές καταλαβαίνει τη λέξη «τελειώσαμε»;» Κι εκεί ακριβώς είναι που έχεις χάσει τον άλλο. Γιατί αν περίμενες να γυρίσει, στο άμεσο μέλλον ξέχνα το. Έδιωξες εσύ τις πιθανότητες απ’ το μέρος σου.

Πολλές φορές η αδιαφορία, ακόμα και προσποιητή, είναι μέθοδος που «αποδίδει». Ναι, θες να του στείλεις. Όταν πας να γράψεις το μήνυμα μην πατάς ποτέ αποστολή. Είναι τόσα πολλά που θες να του πεις, όμως αυτός χρειάζεται το χρόνο του. «Αν αγαπάς κάτι άσ’ το να φύγει. Αν γυρίσει σε σένα ήταν δικό σου. Αν δε γυρίσει δεν ήταν ποτέ.» Από τις φράσεις που έχουν γίνει viral σε στιχάκια, εικόνες, quotes. Κι έρχονται κι οι πολέμιοί του και ισχυρίζονται ότι αν αγαπάς κάτι δεν το αφήνεις να φύγει. Ή μάλλον όταν σ’ αγαπάει κάποιος δε φεύγει από κοντά σου.

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με αμφότερες τις απόψεις. Οι άνθρωποι συχνά θα φύγουν, για πολλούς λόγους: από φόβο, από δειλία, από ανάγκη, από χαζομάρα, από επιλογή. Θα γυρίσουν όμως είτε από ανάγκη είτε από επιλογή. Όσο εσύ τους ζαλίζεις με τις αυτοκαταστροφικές σου τάσεις, τόσο τους δημιουργείς την εντύπωση του «αρρωστημένου ψυχωτικού» που δεν μπορεί να ζήσει μακριά τους. Και κανείς δε θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο εξαρτημένο από αυτόν. Πριν από αυτούς δηλαδή πώς υπήρχες και ξαφνικά γίνανε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου;

Μη δεχτείς πίσω κανέναν από ανάγκη. Επειδή δεν ήθελε να μείνει μόνος του και κατέληξε πάλι σε σένα. Ή επειδή σε λυπήθηκε κι ήθελε να σου δώσει μία δεύτερη ευκαιρία. Αξίζεις να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που εκτιμάν αυτά που τους προσφέρεις και δεν τα θεωρούν δεδομένα. Κι αν δε γυρίσουν, σίγουρα κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που θα το εκτιμήσουν. Εξάλλου, καλύτερα να μη δίνεις τίποτα παρά να δίνεις τα πάντα σε άτομα που δεν το αξίζουν.

Όταν λοιπόν θες κάποιον πίσω επειδή έφυγε από επιλογή, ο μόνος τρόπος να επιστρέψει είναι από επιλογή. Ή τουλάχιστον ο μόνος τρόπος που έχει προοπτική κάτι να κρατήσει. Αν πάλι αναγκάστηκε να μείνει μακριά σου, δώσε του απλώς χρόνο. Ίσως κάποιες φορές το «χρειάζομαι χρόνο» να μην είναι μια απλή δικαιολογία.

Και ναι, ξέρει ότι τον σκέφτεσαι και χωρίς να του το στείλεις. Ξέρει ότι σου λείπει κι ότι δεν έχει φύγει απ’ το μυαλό σου. Κι αν δεν το ξέρει, πίστεψέ με, θα μπει στη διαδικασία να το μάθει αν πραγματικά ενδιαφέρεται.

Συμπέρασμα, ότι υπάρχουν και καταστάσεις που απαιτούν κι υπομονή, μιας και δε φτάνει μόνο η επιμονή… Βλέπεις, λοιπόν, τι διαφορά κάνει ένα-δυο γραμματάκια και μόνο;