Ο Νέος Συλλογικός Άνθρωπος

Ένας νέος τύπος ανθρώπου αρχίζει να διαφαίνεται στην ιστορία. Ο «συλλογικός άνθρωπος». Είναι ο άνθρωπος της «ταυτότητας». Οι ξεχωριστές ιδέες, ιδιοσυγκρασία, ικανότητες και το γνωσιολογικό υπόβαθρό του δεν τον οδηγούν σε εγωιστική απομόνωση αλλά σε συλλογική συμμετοχή. Η «ταυτότητα» του επιτρέπει να μπορεί να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος και τελικά να αναζητά τους «ομοίους του». Από την άλλη, η αναζήτηση αυτή δεν τον απομονώνει από το σύνολο αλλά μέσω της ομαδικής δράσης μπορεί τώρα να υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά την μία μεγάλη «οικογένεια του», την ανθρωπότητα. Παύει να είναι απλά ένας «καταναλωτής» και μετατρέπεται σε ενεργό συμμέτοχο, σε «πολίτη του κόσμου». Αυτός είναι ο άνθρωπος «δελφίνι».

Μόνο το δελφίνι ζει σε συλλογικά σχήματα. Μόνο το δελφίνι μπορεί να ζει στο νερό αλλά και ταυτόχρονα στον αέρα. Έτσι γίνεται ικανό να ζει σε δύο στοιχεία. Παρόμοια και ο άνθρωπος – δελφίνι μπορεί να ζει ταυτόχρονα σε δύο στοιχεία: το υλικό και το πνευματικό. Μπορεί να συνθέσει αυτούς τους δύο κόσμους με συνεκτικό τρόπο. Έτσι, ενώ όλη η εκπαίδευση του ανθρώπου-καρχαρία και του ανθρώπου-κυπρίνου περιστρέφεται γύρω από τον «προσωπικό άνθρωπο» που ζει είτε μόνος του, ο ένας ενάντια στον άλλο, είτε μέσα σε «κοπάδια», η εκπαίδευση του ανθρώπου-δελφίνι εστιάζεται κυρίως στην υπηρεσία προς την «αγέλη-κοινότητα», υπερβαίνοντας το προσωπικό και μέσω της «ταυτότητας» τον οδηγεί στη σύνδεση του υλικού στοιχείου με το μεταφυσικό.

Το έργο του Ντήναχ μας οδηγεί σε ένα νέο τύπο ανθρώπου που σήμερα αρχίζει να γεννιέται: τον συλλογικό άνθρωπο. Αυτόν που σκέφτεται και βιώνει την συλλογική αντίληψη της ύπαρξης μέσα σε ένα σύνολο που το γεννάει μια Ιδέα, μια κοσμοθεώρηση και όχι μια υλική ανάγκη. Μια πνευματική Ιδέα που υπερβαίνει την «θρησκευτικότητα» ενώνοντας όλους τους ανθρώπους σε μια οικογένεια με την μορφή μιας Κοινοπολιτείας συνειδητών και ενεργών πολιτών. Αυτή η νέα πραγματικότητα έχει αφήσει πίσω της τόσο τα εθνικά κράτη όσο και την αυτοκρατορική αντίληψη.

Συνθέτει τις δύο όψεις στην έννοια «Κοινοπολιτεία» ως ένα συλλογικό σχήμα όπου συνδυάζονται αρμονικά τόσο ο «οριζόντιος» άξονας των αναγκών όσο και ο «κάθετος» της συνειδητότητας. Αυτή η κοσμοθεώρηση δεν είναι αποκομμένη από την υλική πραγματικότητα. Αντίθετα την σέβεται και την μετράει με μεγάλη ακρίβεια. Δεν μένει όμως μόνο σε αυτή αλλά πατάει γερά πάνω της για να μπορέσει να ανεβάσει την ανθρωπότητα στην πνευματική θέση που της αρμόζει.

Η μετάβαση αυτή, έτσι όπως περιγράφεται από το έργο, δεν είναι ανώδυνη. Αντίθετα είναι ιδιαίτερα επώδυνη για τους επόμενους τρεις αιώνες καθώς η ανθρωπότητα καλείται να ξεπεράσει όχι μόνο τους σεχταρισμούς, οι οποίοι θα απειλήσουν ακόμη και αυτή την ύπαρξή της, αλλά και την υλιστική νοοτροπία της άλογης και αχαλίνωτης κατανάλωσης των φυσικών πόρων που σήμερα φτάνει τον πλανήτη στα όρια της φέρουσας ικανότητάς του, αλλά και τις φαντασιώσεις της, όπως ο εποικισμός του διαστήματος, που οδηγεί στη σκέψη ότι μόλις μας τελειώσει η Γη εμείς θα έχουμε μετοικήσει σε κάποιον άλλο πλανήτη, όπως ένας ξενιστής μετακομίζει από έναν οργανισμό σε άλλο μόλις του απομυζήσει κάθε ικμάδα και ενέργεια.

Η ανθρωπότητα γίνεται παγκόσμια και αν δεν συμβεί κάτι που να μας στείλει πίσω στην εποχή της πέτρας, οι δυνάμεις που έχουμε φέρει κάτω από τον τεχνολογικό έλεγχο μας θα απαιτήσουν, για να διασφαλιστεί η επιβίωση της, υψηλή ψυχολογική, νοητική και πνευματική ωριμότητα.

Στον σημερινό κόσμο αυτή η ωριμότητα εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπάρχει. Ο σημερινός κόσμος κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο φανερό ότι τελειώνει και αποσυντίθεται αλλά αν ψάξει κανείς με προσοχή μέσα του και γύρω του θα μπορέσει να δει ότι ένας νέος κόσμος έχει αρχίσει ήδη να σχηματίζεται στην θέση του παλιού. Ένας κόσμος συλλογικής ύπαρξης όπου οι άνθρωποι θα μάθουν να συμβιώνουν και να συμμετέχουν με υπευθυνότητα και ειλικρίνεια ώστε να διασφαλίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η υλική επάρκεια και πνευματική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Αυτός ο νέος τύπος ανθρώπου θα μπορεί να πατάει στη Γη, γερά απλώνοντας όμως τα χέρια του στον Ουρανό, συνθέτοντας έτσι το υλικό με το πνευματικό πέρα από κάθε αντιπαλότητα. Συνθέτοντας τα αντίθετα σε ένα αρμονικό σύνολο, ένα ζωντανό και δυναμικό Γιν-Γιανγκ. Αυτή η γέννα συντελείται τις μέρες μας και οι αποδείξεις υπάρχουν αρκεί κάποιος να θέλει να ψάξει γύρω του και μέσα του. Η «Κοιλάδα των Ρόδων» του Paul Dienach έρχεται αρωγός σε αυτό το εγχείρημα δίνοντας μας με πολύ ποιητικό τρόπο μια εικόνα του μέλλοντος της ανθρώπινης οικογένειας.