Κατανόηση vs Συγχώρεση

Η συγχώρεση είναι αρκετά της μόδας τελευταία. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν στη συνειδητοποίηση ότι το να κρατάει κανείς κακία δεν ωφελεί πουθενά και συχνά χρησιμοποιείται η φράση ''δεν αξίζει τη συγχώρεση μου, αλλά εγώ τον συγχωρώ για να νιώσω καλά μέσα μου''. Φράση που πιο πολύ μοιάζει με έναν τρόπο εκδίκησης και εκφράζει βαθιά θλίψη.

Με μια τέτοιου είδους συγχώρεση, όχι μόνο δεν εκφράζουμε αυτό που μας πλήγωσε (έτσι ώστε να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε) αλλά αντίθετα το θάβουμε.

Πάνω στην απελπισία μας να επικυρώσουμε μια καλή ιδέα για τον εαυτό μας, την ώρα που το πάτωμα κάτω από τα πόδια μας τρέμει, γινόμαστε θυσία και φοράμε τη μάσκα του ανώτερου ανθρώπου.

Ας πάρουμε το πράγμα όμως από την αρχή. Το ρήμα συγχωρώ προέρχεται από το αρχαίο συν-χωρέω, δηλαδή υποχωρώ για να χωρέσουμε. Αυτή όμως η υποχώρηση ωφελεί μόνο όταν είναι φυσική απόρροια κατανόησης και όχι σπασμωδική κίνηση.

Με μια τέτοια συναίνεση, ερχόμαστε κοντά για να χωρέσουμε ή απομακρυνόμαστε λόγω φόβου; Είναι αυτό μια λυτρωτική υποχώρηση εν τέλει; Νιώθουμε όντως ανώτεροι άνθρωποι ή αδύναμοι, χτυπημένοι από τη μοίρα;

Αυτό μπορούμε εύκολα να το ερευνήσουμε εάν παρατηρήσουμε τα συναισθήματα μας όταν κάτι άσχημο συμβεί στο άτομο που μας αδίκησε. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν ένα συναίσθημα δικαίωσης, πως τα πράγματα μπήκαν επιτέλους στη θέση τους! Αυτά τα κατά βάση αρνητικά συναισθήματα, αποτελούν την ένδειξη ότι δεν κατανοήσαμε σε βάθος αυτό που μας συνέβη και έτσι δε μπορούμε να συγχωρέσουμε ούτε τον άλλον, ούτε εμάς τους ίδιους.

Η κατανόηση είναι ανώτερη από τη συγχώρεση, γιατί έχει γερά θεμέλια.

Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας και ζητάμε μέσα από τον πόνο να καταλάβουμε σε βάθος εμάς και τον άλλον. Αποστασιοποιούμαστε από την κατάσταση και το εγώ μας.

Συνειδητά επιλέγουμε να μη πάρουμε τη κατάσταση προσωπικά αλλά να σκεφτούμε με γνώμονα την ανθρώπινη φύση, τόσο τη δική μας, όσου και του άλλου.

Η διαδικασία αυτή είναι μαγική. Όχι μόνο ξεριζώνεται οποιοδήποτε αίσθημα αδικίας από την καρδιά μας αλλά ερχόμαστε πιο κοντά σε εμάς τους ίδιους. Γινόμαστε πιο μαλακοί με τους άλλους, δηλαδή με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Τότε είναι που φτάνουμε στη λυτρωτική συνειδητοποίηση πως ότι κάνουμε στους άλλους το κάνουμε στον εαυτό μας.

Οι άνθρωποι είμαστε όλοι μια γροθιά, ένα ενιαίο σύστημα. Όμως δε μπορούμε δια μαγείας να συγχωρούμε και να μη πληγωνόμαστε.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται να καταλάβουμε αρχικά τι δείχνει για εμάς το ότι πληγωθήκαμε τόσο βαθιά. Αυτό το εξωτερικό συμβάν ποιο κομμάτι του εαυτού μας άγγιξε; Πάντα είναι το κομμάτι που έχουμε απορρίψει, αυτό που διψάει για την προσοχή και την αποδοχή μας.

Από την άλλη να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός που πληγώνει, φοβάται. Δε σημαίνει πως δε μπορεί να αγαπά, απλά κάτι εμποδίζει την αγάπη του.

Λόγω φόβου έχει σηκώσει ένα τοίχος στην αγάπη. Νιώθοντας φυλακισμένος σε αυτή την κατάσταση πληγώνει εμάς, δηλαδή τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό δεν σημαίνει πως είναι κατώτερος από εμάς, όλοι μας έχουμε αδικήσει και πληγώσει. Μέσα από τη σκοπιά της κατανόησης όμως, θα δούμε καθαρά από τι είμαστε όλοι φτιαγμένοι, πόσο εύκολο είναι να ήμασταν στη θέση του κάθε ανθρώπου και πόσο εν τέλει μας μοιάζει.

Η συγχώρεση είναι πράξη ελευθερίας και αυτοσεβασμού, όμως χρειάζεται πρώτα να κοιτάξουμε με μια ζεστή ματιά μέσα στον εαυτό μας.

Όταν η καρδιά μας σπάει δεν χάνει την αγάπη της, αντιθέτως μας την αποδεικνύει. Η αγάπη μας είναι πάντα εκεί και μας περιμένει να σπάσουμε το φόβο και να αναζητήσουμε την ελευθερία μέσα από την κατανόηση.